[ trwa aktualizacja zakładki]

według wierzeń Wodników, morskiego plemienia żyjącego na tratwach i pływającego po przybrzeżnych wodach, w miesiącu mgieł, dwa tygodnie przed pełnią, nastać i trwać przez dwa dni, ma czas sielujen päivä, co we wspólnej mowie oznacza dzień zmarłych. Faktem jest, że w tym dniu granica między dwoma światami zanika, rozmywa się, a kraina zmarłych przenika do świata żywych. Aktywność duchów, umęczonych zjaw i mrocznych chochlików wzrasta; dlatego tak wiele osób oznacza swoje domy zaklęciami i czarami, a starsze pokolenie śle modły i prośby do bogów. Jest to czas, kiedy kontakt z drugim światem, zazwyczaj niedostępnym, staje się łatwiejszy nawet dla nowicjuszy. W tym dniu zmarli wracają, aby odnaleźć rodziny i chociaż niewyraźni, rozmyci są widoczni dla zwykłych ludzki, przechadzając się ulicami, którymi kiedyś sami chodzili. Wiele jest też głosów, które mówią, jakie obrzędy należy odprawić, aby dusze odeszły i zostawiły śmiertelników w spokoju. Najlepszym sposobem było ugoszczenie dusz (np. miodem, kaszą, jajkami), aby zapewnić sobie ich przychylność i jednocześnie pomóc im w osiągnięciu spokoju w zaświatach. Wędrującym duszom oświetlano drogę do domu rozpalając ogniska na rozstajach, aby mogły spędzić tę noc wśród bliskich. Ogień mógł jednak również uniemożliwić wyjście na świat upiorom, duszom ludzi zmarłych nagłą śmiercią, samobójców itp (między innymi w tym celu rozpalano go na podejrzanej mogile).

Plemię szamanów z Gór Mgieł w tym szczególnym czasie, tak dla nich ważnym z racji tego, kim są, wyrusza w świat, na rozstaje dróg, zapomniane mogiły i w miejsca wszelkich nieszczęść, aby odnaleźć zbłąkane dusze, aby przenieść je na drugą stronę, tam, gdzie same z jakiegoś powodu nie potrafią odejść. Czuwają także nad żywymi, strzegąc ich przed zjawami i poczwarami, które skuszone zatartymi granicami, lgną do świata ludzi, aby siać zamęt i chaos. Także ostrożnie szafują swoimi umiejętnościami; zbyt łatwo mogą bowiem utknąć po drugiej stronie, w świecie umarłych, dlatego nie przekraczają progu, który tego jednego dnia stanowi dla nich zagrożenie. W tym dniu także nekromanci, korzystając z możliwości jakie daje im los, tkają swoje czary, przyzywają i ściągają do siebie czarne zjawy, demony i dusze pełne nienawiści, aby móc je przywiązać do siebie i wykorzystać. Nekromanci są teraz wyjątkowo potężni, bowiem ich zdolności podwaja dzień zmarłych i zatarta granica. Dzień, kiedy zmarli wracają, a żywi oddają im szacunek, kończy z pierwszymi promieniami świtu nazajutrz. Zamknie się wtedy brama, podniesie granica i to, co zostało tam, już nie wróci, a to, co zamarudziło w świecie żywych będzie wolne.

Święto lampionów -
obchodzone przez rasę Talingów, należące do systemu wierzeń solarnych. Obchodzą je cztery plemiona: Tahitów, Erhavidów, Neveridów, Sigvarów, żyjących na terenach za rzeką Delevan. Najhuczniej obchodzone święto Lampionów Odbywa się zawsze w Mayuri, stolicy Akshary, należącej do Tahibitów. Święto odbywa się na cześć Wielkiej Smoczej Matki, czyli słońca. Pierwsze, modlitewne obrządki mają miejsce przed zachodem słońca, natomiast po zmroku odbywa się w całej stolicy huczna zabawa. Mieszkańcy Mayuri przyozdabiają domy w papierowe lampiony, świece pływają też w łodziach na rzekach i jeziorach. Puszcza się także latające lampiony ku niebiosom, pisząc na nich swoje życzenia, które rzekomo docierają do uszu bogów (gwiazd) i zostają wysłuchane. Jest to jeden z nielicznych momentów, kiedy Cesarz wychodzi do ludu i błogosławi go.

Święto łakomych duchów -
święto Talingów, obchodzone ku czci przodków, polegające na przygotowywaniu jedzenia dla zmarłych członków rodziny, które składane jest w przydomowych kapliczkach, a nawet głównych świątyniach. Najważniejszym obrzędem jest złożenie ofiary z pokarmu przez Cesarza przed ołtarzem w głównej świątyni. Jest to dar i zarazem prośba ku wszystkim zmarłym rodom cesarskim, aby te opiekowały się swymi żyjącymi potomkami i ich ludem. Święto trwa cały tydzień i rzekomo jest to czas, gdy bramy krainy zmarłych zostają otwarte, a duchy mogą swobodnie wędrować między żywymi. Jest to także czas wzajemnego pojednania się rodzin, spłaty długów i puszczenia w niepamięć wszystkich sporów. Obowiązuje także zawieszenie broni.

Święto dziewic -
obchodzone raz do roku jest organizowane w konkretnym celu, aby wyłonić konkubiny dla Cesarza. Z okolicznych wsi i miast zjeżdżają się panny na wydaniu wraz z rodzinami, aby wziąć udział w eliminacjach. Bycie konkubiną wiąże się z wieloma zaszczytami i przywilejami, także dla rodziny wybranki. 

______________________________________________

Jak na razie tyle tych świąt mamy... Jeśli kto ma pomysł, niech napisze tu bądź w Zapisach i kontakcie, a dodamy do tej zakładki święto jego pomysłu.