Ryū Hanashi to oficjalna, urzędowa nazwa języka, jakim posługują się mieszkańcy wysp, jednak większość osob nazywa ten język językiem Cesarza, albo w skrócie cesarskim. Pierwszym, co trzeba wiedzieć o języku cesarskim to to, że w każdej sytuacji należy być bardzo uprzejmym. Choć obcokrajowcom wiele się wybacza, nagminne popełnianie błędów potrafi zirytować i źle wpłynąć na interesy, dlatego wielu bogatszych kupców chętnie wynajmuje tłumaczy. Cesarski nie należy do łatwych ze względu na zgoła odmienną budowę i gramatykę, oraz na pismo, które składa się z kilku tysięcy skomplikowanych znaków.

Tytuły
Łatwo się domyślić, że w silnie zhierarchizowanym społeczeństwie będzie się przywiązywało uwagę do odpowiedniej tytulatury. Ten element wcale nie należy tylko do dworskiego świata - odpowiednie końcówki honoryfikatywne są dodawane do imienia niemalże każdej napotkanej osoby. Końcówek jest dobre kilkadziesiąt (nawet dla członków rodziny), ale większość z nich nie jest potrzebna przyjezdnym.

    san - podstawowa końcówka grzecznościowa, którą dodaje się do nazwisk praktycznie wszystkich poznanych osób mających podobny do naszego status społeczny. Stosowany do osób o niższym statusie jest poczytywany za oznakę dobrego wychowania i łagodności obycia. Jeśli nie jest się pewnym, jaki honoryfikatyw powinien być stosowany, san będzie najlepszym wyjściem.
    taikun - "wielki, potężny". Końcówka ta jest stosowana jedynie wobec yōkai, zazwyczaj o wyższym statusie, jednak zawierający pakt ludzie używają jej często by przypodobać się demonowi i uczynić go bardziej skłonnym do współpracy.
    seijin - "święty człowiek". Tytuł używany w stosunku do obdarzonych umiejętnością używania reiki (energii duchowej) kapłanek i mnichów.
    shogun - "generał". Tytuł ten występuje zarówno jako końcówka, jak i samodzielne słowo. Oznacza zwierzchnika większych sił militarnych. Obywatele Cesarstwa przywiązują bardzo dużą uwagę do poprawnego używania tytułów wojskowych, dlatego błędne użycie słowa shogun może mieć opłakane skutki.
    dono - coś jak "szlachetny". Końcówka dodawana do nazwiska osób, które wsławiły się w jakiś sposób, najczęściej militarny. Dokonany czyn musi być naprawdę heroiczny i wymaga zaryzykowania życia, powalenia nieprawdopodobnej liczby przeciwników, zabicia potężnego wroga, uratowania wielu cywili, uratowania honoru szlachcica lub przechytrzenia przeciwnika w niewiarygodny sposób.
    sensei - "nauczyciel". Tytuł dodawany do nazwiska osoby pełniącej funkcję nauczyciela lub funkcję bardzo pożyteczną społecznie, polegającą na pomocy innym. Sensei to nie tylko ten, kto przekazuje wiedzę. Sensei to również lekarz bądź prawnik, także opiekun świątyni i starszy generał. Osoby, które osiągnęły wysoki poziom danej sztuki również zasługują na ten tytuł. Warto pamiętać, że sztuki walki w Cesarstwie należą do sztuk, czyli są traktowane na równi z kaligrafią, poezją i ikebaną. Tytuł sensei niesie ze sobą największą ilość szacunku i "nadpisuje" wszystkie inne możliwe, jako najwyższy. Obywatele Cesarstwa nie widzą problemu w tym, że sensei może być zarówno wioskowy znachor jak i emerytowany generał armii.
    Daishi - "wielki nauczyciel". Łatwo się domyślić, że tytuł ten przysługuje jedynie Cesarzowi, który postrzegany jest w obecnych czasach jako dobry i wyrozumiały opiekun troszczący się o swych licznych poddanych, do tego również oświecony władca i gwarancja dobrobytu kraju. Błędne użycie tego tytułu może skończyć się utratą głowy na miejscu. Obywatele Cesarstwa są wyrozumiali, ale są pewne wyjątki.

Broń, sztuki walki, militaria
Zawody związane z walką i wojskowością są otaczane w Cesarstwie bardzo dużym szacunkiem. Istnieje wiele szkół walki, wiele typów oręża, a sposoby użycia niektórych nie przyszłyby do głowy niewprawnym.

    katana - jest to ogólne określenie charakterystycznego rodzaju mieczy tworzonych jedynie przez licencjonowanych kowali Cesarstwa. Ostrze ma trochę ponad pół metra długości, jest jednosieczne i lekko zagięte. Koniec jest płasko ścięty. Katany posiadają prostą rękojeść, zaś jelec ma formę zdobionej tarczki. Materiały, z których wykonuje się tego typu broń są różnorodne. Do najdroższych należy niebiańska stal, czyli stop, w którego skład wchodzi żelazo pochodzące z meteorytów. Rękojeść formowana jest najczęściej z drewna tekowego, wiśni, magnolii lub rzadziej z miedzi, i oplatana jedwabiem bądź spreparowaną specjalnie skórą rekina. W dawnych wiekach można było spotkać katany formowane z kości i skór yōkai, ale proceder ten został zakazany. Miecze te są oznaką wysokiego statusu jako wojownika i nieposzlakowanej opinii, jako że mogą one być jedynie przekazane przez mistrza lub otrzymane w darze za zasługi. Są to też ulubione siedliska dla bojowych i żądnych przygód demonów. Użyczają one swojej mocy właścicielowi miecza, jeśli uważają go za godnego tego przywileju.
    tessen - wachlarz bojowy. Wachlarze są elementem stroju dworskiego właściwym zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn. Dobrze wykonany wachlarz bojowy nie odróżnia się niczym od zwykłego, poza oczywiście faktem, że jego wykonanie pozwala na użycie go w walce. Żebra wachlarza często są wykonane z drążonego drewna tekowego kryjącego w sobie ostrza, które wysuwają się na życzenie właściciela. Broń ta nie jest zbyt wytrzymała i stosowana jest jako element zaskoczenia.
    [mam w planach uzupełnienie :) ]

Sprawy nadnaturalne
W świecie, w którym modlitwa mnicha potrafi wysłać kilkumetrowego demona na tamten świat nie ma ateistów. W rozrzuconych po całym państwie świątyniach i klasztorach można znaleźć schronienie oraz pomoc i poradę, większość wiosek i większych domów ma też ołtarz lub małą świątynię. Mnisi i kapłanki uczestniczą w życiu codziennym ludzi pełniąc funkcję lekarzy, nauczycieli, duchowych przewodników lub przewodząc rytuałom. Ci obdarzeni magiczną mocą dokonują egzorcyzmów i radzą sobie ze sprawiającymi kłopoty demonami.

    reiki - jest to dosłownie energia duchowa. Mogą się nią posługiwać jedynie ludzie. Kapłanki i mnisi używają jej do uzdrawiania chorych, oczyszczania jedzenia i wody, błogosławienia pól i zwierząt gospodarskich, a także egzorcyzmów i uroków. Można nią nasączać przedmioty by je poświęcić. Reiki jest bardzo niebezpieczna dla wszystkich demonów i hanyō, a kontakt z nią kończy się dezintegracją tkanki i zahamowaniem procesów regeneracji. Czyli jeśli demon zostanie pozbawiony kończyny za pomocą reiki, już nigdy mu ona nie odrośnie nawet, jeśli demon posiada taką zdolność. Używanie reiki wymaga doświadczenia, recytacji sutr i koncentracji (analogicznie do rzucania czarów), ale w sytuacji zagrożenia osoba duchowa jest w stanie wyemitować coś na kształt wybuchu reiki. Jest to niekontrolowane uwolnienie mocy, które bardzo wyczerpuje użytkownika i jednocześnie niszczy wszystkie istoty demonicznego pochodzenia w okolicy. Również przyjazne. W ekstremalnych przypadkach natężenie reiki może być tak wysokie, że jest w stanie razić również ludzi. Taki fenomen występuje jedynie na górze Shiro (Biały Szczyt). Miejsce to jest tak przesycone świętą mocą, że wystarczy jedna nieprzystojna myśl by dostać mdłości, a przekleństwa kończą się utratą przytomności. Shirosan jest miejscem pielgrzymek i medytacji osób pragnących oświecenia i duchowego oczyszczenia.
    yōki - przeciwieństwo reiki, czyli demoniczna aura. Nie jest tak "giętka", jak reiki i większość demonów nie potrafi jej używać do niczego więcej poza regeneracją swoich obrażeń i manifestowania siły. Yōki nie jest groźna dla ludzi, ale zbyt duże jej stężenie sprawia, że czują się oni nieswojo. Objawia się ona dla nich jak uczucie przytłaczającej i dominującej obecności groźnej istoty. Większość demonów "chowa" swoją yōki wewnątrz - umiejętność ta jest poczytywana za znak dobrego obycia i kultury, przy tym maskuje też obecność demona. Jednak wystarczy trochę żywsza dyskusja lub walka, by wróciła w pełnej krasie.
    miko - kapłanka. Słowo to jest zapisywane w języku Cesarstwa na kilka sposobów, między innymi "szamanka", "dziecko bogów" oraz "święta dziewica". Miko posiadają charakterystyczny strój składający się z białej bluzki o szerokich rękawach (haori) oraz bardzo szerokich i luźnych, czerwonych spodni z plisami (hakama). Spośród użytkowników reiki, kobiety posiadają dużo większą moc, niż mężczyźni, ale ma ona inny charakter. Miko są bliżej świata duchowego, ale przez to dalej od świata śmiertelników i z tej przyczyny stanowią zbrojne ramię ludzi przeciw demonom, a nie pocieszenie w trudnych sytuacjach. Mądrość kapłanek i ich działania bywają czasem nieuchwytne i niejasne dla ludzi, podobnie jak wróżby. Miko są darzone dużym szacunkiem, jednak jest on podszyty lekkim niepokojem. Jest on głównie związany z tym, że miko są jedynymi osobami, które potrafią zmusić demona do posłuszeństwa, nie podpisując z nim żadnego paktu i nie oferując nic w zamian.
    houshi - mnich. Chociaż moc duchowa mężczyzn jest dużo niższa, niż kobiet, są oni bliżej ludzi i znacznie przyjaźniej witani. Nie potrafią przepowiadać przyszłości, ale chętnie zajmują się wypędzaniem pomniejszych demonów lub błogosławieństwami, potrafią też doradzać w różnych sprawach i zajmują się pocieszaniem rodziny po stracie bliskich osób. Mnisi przeprowadzają większość rytuałów, pełnią też funkcję nauczycieli. W walce polegają na równi na zdolności władania reiki, jak i bronią.
    shakujō - laska o charakterystycznym końcu złożonym z jednego głównego, metalowego koła z ostrzem, oraz 4-6 mniejszych kółkach zaczepionych na większym. Ten zdobiony przedmiot służy mnichom głownie do modlitwy i błogosławieństw. Podczas chodzenia wydaje charakterystyczny, dźwięczący odgłos, który płoszy pomniejsze demony i zawiadamia o obecności mnicha. Laska może również służyć jako broń. Chociaż zwykły kij ze złotym końcem nie wygląda na dobre narzędzie, shakujō jest zdolne do transmitowania reiki i tym samym zwiększa moc dzierżącej je osoby.
    sutra - modlitwy recytowane przez osoby duchowe. Mają różne działanie, analogiczne do czarów. Używane są w walce do tworzenia barier i osłabiania demonów, a w życiu codziennym do egzorcyzmów i błogosławieństw. Sutry są najpotężniejsze w formie mówionej, ale występują też jako krótkie modlitwy spisane na zdobionych kartkach lub zwojach. Są wtedy wygodne w użyciu. Można je zawiesić w domu by przyciągały szczęście, albo cisnąć w demona, by go zdezorientować. Sutry wraz z innymi przedmiotami nasączonymi reiki można kupić w świątyniach. Rezydujący tam mnisi chętnie polecą modlitwy odpowiednie dla każdego.


Do zrobienia na przyszłość:

    Podstawowe zwroty typu powitania/pożegnania itp.
    Przedmioty codziennego użytku, dom i jak nie naciąć się na dziwne potrawy w karczmie