Przewodnik

Linki-obrazki

Misje
I. Więzi przyjaźni
Spotykasz po latach kogoś, kto dawniej był ci bliski. Wplątuje cię on w jakąś historię, która nie dość, że z czasem się komplikuje, to w dodatku budzi w tobie wątpliwości co do intencji przyjaciela.

II. Linia frontu
Kerończy natarli na Prowincję Demarską. Oblegany jest sam Demar. Jedni ludzie stają do walki, inni uciekają ze spalonej ziemi. Napastnicy, obrońcy i cywile. Po której stronie staniesz?

Opcjonalnie: Udział w buncie niewolników w Wirginii bądź inne miejsca walk.

III. Rekonwalescencja
W nie najlepszej kondycji trafiasz do wioski lub klasztoru. Wydaje ci się, że trafiłeś w dobre ręce i że wkrótce będziesz mógł opuścić to miejsce. Okazuje się jednak, że z pozoru życzliwi i uprzejmi ludzie skrywają przed tobą jakąś tajemnicę.

IV. Zabij bestię
Coś napada, nęka mieszkańców. Zawierasz umowę z wójtem - dostarczysz głowę bestii za określoną cenę. Okazuje się jednak, że stworzenie nie działa bez powodu - jest w jakiś sposób prowokowane przez mieszkańców.

Opcjonalnie: Bestia jest wrażliwa na hałas z karczmy albo ludzie naruszyli w jakiś sposób jej rewir (weszli na jej teren, zajęli leże ze względu na drogie surowce itp.)

V. Nielegalne walki
Dochodzą cię słuchy o nielegalnych walkach prowadzonych w okolicy. Położysz im kres czy może postanowisz wziąć w nich udział dla własnego zysku? Pieniądze nie leżą na ulicy.

VI. Zlecone zabójstwo
Dochodzi do zamachu, w wyniku którego ginie ktoś ważny. Podejmujesz się odnalezienia zabójcy – albo jego zleceniodawcy. Od ciebie zależy, czy dojdzie do aresztowania winnych, czy pomożesz im uniknąć kary.

VII. Egzekucja
W mieście lub wiosce szykuje się egzekucja. Znasz sprawcę albo sam doprowadziłeś do jego schwytania. Realizacja wyroku coraz bliżej.

Opcjonalnie: Z czasem nabierasz wątpliwości, czy skazaniec faktycznie jest winny i chcesz go uwolnić lub dochodzą cię pogłoski, że ktoś może chcieć uwolnić kryminalistę.

zamknij
Spis kodów
Spis opowiadań
Baśń o wolności: Preludium (autor: Nefryt) Gdy demon odzyskuje człowieczeństwo, przypomina sobie jak być człowiekiem.(autor: Zombbiszon) Nikt nie zna prawdziwego bólu do czasu aż nie straci kogoś bliskiego sercu. (autor: Zombbiszon) Wendigo i Driada (autor: Zombbiszon) Domek, zupa, sukkub i historia (autor: Zombbiszon) Sen i niespodzianki (autor: Zombbiszon) Boląca strata i niepokojący gość! (autor: Zombbiszon) Cienie i nowy przyjaciel (autor: Zombbiszon) Kruki (autor: Zombbiszon) Cienie i Starsze Dusze (autor: Zombbiszon) Zło Kor'hu Dull (autor: Zombbiszon) Złodziej Twarzy i Koszmar (autor: Zombbiszon) Królewiec (autor: Zombbiszon) Przed świtem (autor: Nefryt) Król Żebraków i nowe drzwi (autor: Zombbiszon) Akceptacja (autor: Zombbiszon) Nostalgia (autor: Nefryt) Nowa droga i niespodziewane wyznanie? (autor: Zombbiszon) Biały i zielony daje czerwony! (autor: Zombbiszon) Nowe wyzwania w nowym życiu (autor: Zombbiszon) Krąg tajemnic (autor: Zombbiszon) Jack (autor: Zombbiszon) Czasami to mrok daje najwięcej światła (autor: Zombbiszon) Trzy sceny o szpiegowaniu (autor: Nefryt) Morze bólu. Promyk nadziei ... (autor: Zombbiszon) Sól (autor: Olżunia) Dyjanna Muirne: Miecz może być dowodem wszystkiego (autor: Zorana) Uszatek i Kwiatek na tropie przygody: Przypadłość parszywej gospody (autor: Paeonia i Szept) Gdy gasną świece (autor: Zombbiszon) ... Najjaśniej płoną gwiazdy nadziei. (autor: Zombbiszon) Elias cz. 1 (autor: Zombbiszon) Elias cz. 2 (autor: Zombbiszon) Historia (autor: Zombbiszon)
zamknij

Chat

- Skąd pochodzi to światło?
- Powiedz mi, dokąd teraz odeszło, wtedy ja powiem ci, skąd pochodzi.
- Czym jest wiara?
- Wiara jest światłem, które zapala się od światła.
- Gdzie jest najciemniej?
- W świetle.

Zasięg działania: Keronia, Wega.
Główna siedziba: Dom Światła Ukoronowanego w Królewcu.
Pozostałe siedziby: Wega, miasto Otis.
Struktura:
     - Lenalee Wyniesiona - westalka światła
     - Eralia - matrona
     - Kapłanki
     - Akolitki
     - Strażnicy
Założenie:  528 rok Wieku Krwawych Słońc.
Założycielka: Matka Przełożona Albiona.
Patron: Jasność Ukoronowana.

Siedziba:
   Dom Światła Ukoronowanego to świątynia wznosząca się w północnej części Królewca. Jedyna, jaką ma ta jaśniejąca religia w stolicy, niczym szczególnym się nie wyróżniająca. Jest zamkniętym klasztorem, do którego wstępu nie mają mężczyźni, ale przed wszystkim osoby o sercach i duszach splugawionych, brudnych i nieczystych. Klasztorem otwartym, dla wiernych i szukających ukojenia, nazywane są otoczone zielenią budynki widoczne gołym okiem; są tu kaplice, pochówki świętych matron, relikwiarze, ale także budynki użyteczności kapłańskiej, bowiem akolitki mieszkają na terenie sanktuarium. 
   Zabudowę otacza wysoki mur, ponad który wznosi się wieża chroniąca najcenniejszej relikwii - westalki światła, manifestacji Jasności. Mniejszy mur oddziela strefę sacrum, do której wstęp mają jedynie kobiety będące oddane światłu, od strefy profanum, gdzie przebywać mogą strażnicy i pozostała ludność, gdzie także znajduje się kaplica dla wiernych. 
   Do głównej kaplicy prowadzi jedna droga, via sacra - święta droga jasności, aleja procesyjna, której koniec nie sięgał tylko stopni budowli, a biegł znacznie dalej, w głąb przybytku, gdzie wejść mogła tylko najwyższa kapłanka i westalka światła, do miejsca gdzie mieszkał bóg Jasność. Główna kaplica to ofiara sama w sobie; jej zdobione kanele to kości baranków składane w ofierze, szyjki kolumn to baranie gardła podcinane w czasie ofiary, dolne fragmenty bazy kolumny to sznury pętające baranki, zdobiony pionowymi pasami fryz to rozcięty barani udziec, a łezki i kropelki to krew ofiary.
   Drugim ośrodkiem kultu jest miasto Otis, na Wedze.

Kult:
   W świątynnych murach cześć oddaje się dualistycznemu charakterowi światła i świętego drzewa. Na świątynnym dziedzińcu tysiącletnie drzewo Kirkkaus, blasku i jasności, wznosi się dumnie w ogrodach Domu Światła Ukoronowanego. Pień, którego nie objąłby człowiek, którego nie zdołałby przewyższyć olbrzym, a korzeni nie zdołałby wykopać krasnolud, lśnił czystym, mlecznym blaskiem niosącym ukojenie. Rozłożysta korona przysłania słońce, a białe liście mienią się w jego blasku niczym klejnoty. Srebrne kwiaty, z których skapywał lepki sok zamykają się za dnia, by nocą ukazać złote wnętrze, wypełniając powietrze słodkim zapachem. Tysiącletnie drzewo nie owocuje, przesycone magią kwitnie cały rok, nawet srogą zimą nie tracąc swojego piękna. Otoczone szemrzącym strumieniem, jest dumą i chwałą westalek. Rosnąc w samym sercu ich domostwa, stało się symbolem ukoronowanego światła. 
   Dom Światła Ukoronowanego, niewielka oaza skryta za murami, w północnej dzielnicy Królewca, jest miejscem, do którego wstęp mają wszyscy szukający ukojenia w świetle. Światło daje życie i odkupienie. Wszystko w jego domu jest białe, czyste, jak gdyby brud doczesnego świata nie miał tu wstępu, szerokim łukiem omijając świątynię. Głową religii jest Najwyższa Matrona, Matka Przełożona, Westalka Światła, Lenalee Wyniesiona.    
   Wśród mieszkańców stołecznego miasta mówi się jednak, że coś kryć musi się za bielą światła, coś strasznego. Kapłanki według plotek skrywają tajemnicę, która przyćmić może nawet blask bogów. Podobno to tajemnica starsza niż sam świat, coś co sprawia, że westalki światła mają nie tylko swoich wiernych, ale także wciąż pozyskują nowych, kusząc ich czystością. Ich rytuały przejścia owiane są tajemnicą, a wersji ich przebiegu jest tak wiele, jak gwiazd na niebie; podobno sama najwyższa westalka rozkazała rozpowszechnić plotki o rytuałach, chcąc chronić w ten sposób to, co kryje się w podziemiach świątyni.

Idea:
   - plotka głosi, że pod czcią światła skrywa się umiłowanie nekromancji oraz kult bliźniaczych sióstr, Nazary i Hazary. W myśl tego założenia przypisuje się westalkom praktykowanie nekromancji, a ich świątynię uważa się za dom mrocznych bóstw, gdzie w podziemiach odbywają się zakazane kulty. Ponoć w plotkach zawsze jest ziarnko prawdy.
   - prawdą jest, że Dom Światła Ukoronowanego skupia wokół siebie kobiety w różnych wieku, z talentem do magii, jak mówią, po to aby dostąpić zaszczytu zrozumienia jasności i czystej doktryny.
   - kobiece zgromadzenie adoruje światło, ale także oczyszcza to, co skażone, ciemne i brudne, oddając światłości. Egzorcyzmy matron, litanie westalki wypędzą nawet demona, upadłego boga, jednak to, co pozostanie po, należeć będzie do jasności i zatraci swą wolę. 
   - strażników oraz kapłanki przywiązuje się do westalki poprzez współżycie, uzależniając je od Lenalee.

Westalka Światła:
   Lenalee Wyniesiona - westalka światła, dostojna matrona, matka przełożona. Drobna kobieta o białych włosach i skórze jasnej niczym mleko, z symbolem jasności na czole. Dumna ze swej bieli, która reprezentuje światło. Dumna ze świętej szaty i krwistoczerwonego różańca. Wysłanniczka światła ukoronowanego, orędowniczka i manifestacja światła niebiańskiego. Białe szaty symbolizują czystość, czerwony różaniec krew przelaną za wiarę matki założycielki. Mleczna cera czystość. Westalka wraz z kapłankami, ze swoją świątynią, umiłowała sobie pokój i dobro. Miłość jest jej orężem, prawość tarczą. I tylko ona sama wie, co kryje się pod woalką zakrywającą jej oczy. Oczy ciemne i zimne; nieprzyjazne i odpychające. Oczy zła.

Symbole i cechy charakterystyczne:
   Symbolem jasności jest płomień wpisany w koło. Jaśniejące światło to symbol porządku, czystości, a także śmierci i upływającego czasu. Jej kolorami, w najwyższym wtajemniczeniu, jest złoto, a biel zarezerwowana jest dla samej westalki. 
- strażnicy; bure kaftany z symbolem Jasności, pełniący funkcję ochronną świątyni.
- akolitki; szaty koloru szarego (najciemniejszy - pierwszy stopień jasności, najjaśniejszy - dwudziesty pierwszy), a pas zdobi czarna szarfa. Ich włosy są szare, barwione sztucznie. Szarość symbolizuje brud, skażenie. Dążąc do jasności, dąży się do bieli.
- kapłanki; szaty w srebrze, szarfa koloru burego; symbol dokonującego się oczyszczenia. U pasa srebrny różaniec. Włosy farbione na srebrno w sposób trwały, magiczny.
- matrony; złote szaty jako oznaka najwyższego możliwego dla akolitki wtajemniczenia, jasne włosy.
- westalka światła; białe szaty symbolizujące czystość, u pasa krwistoczerwony różaniec. Skóra i włosy mlecznobiałe. Na czole znak Jasności. 

Powiedzenia:
- Ty jesteś Mistrz mój, tyś moja Jasność.
- Zaklinam, niech żywi nie tracą jasności.
- Przez czystość ku Jasności.
- Niech stanie się Jasność!

Brak komentarzy:

Prawa autorskie

© Zastrzegamy sobie prawa autorskie do umieszczanych na blogu tekstów, wymyślonego na jego potrzeby świata oraz postaci.
Nie rościmy sobie natomiast praw autorskich do tych artów, które nie są naszego autorstwa.

Szukaj

˅ ^
Rinne Lasair