Nie posługuje się żadną ogólnie przyjętą nazwą, która pomagałaby odróżnić go od innych tajnych organizacji zbierających informacje na trenie Keronii. Rozległa siatka szpiegów, której powstanie zainicjowała obecna królowa, Szafira Ithara Escanor, uważa się za jedyną legalną keronijską organizację wywiadowczą i kontrwywiadowczą. Posiada rozległe struktury nie tylko w kraju, ale także poza nim. Wciąż rekrutowani są nowi agenci. Nie istnieje oficjalny podział na wywiad i kontrwywiad; zdarza się, że w obrębie jednej grupy działają agenci z obu dziedzin.

Oficjalnym i najwyższym zwierzchnikiem kerońskiego wywiadu jest królowa. To ona zainicjowała jego powstanie, ona także na każde swoje życzenie ma wgląd w tajne dokumenty. Bezpośrednio podlega jej główne dowództwo, wąska grupa bezgranicznie oddanych i najbardziej doświadczonych szpiegów, elita wywiadu. To oni planują kolejne posunięcia i wyznaczają rejony, które mają znaleźć się pod obserwacją. W ich posiadaniu znajduje się rejestr wszystkich czynnych oraz uśpionych agentów.  Podlegają im powoływani przez nich dowódcy grup, którzy organizują później lokalne siatki, złożone z kilku, maksymalnie kilkunastu szpiegów. Zarówno dowódca grupy, jak i należący do niej szpiedzy mogą co najwyżej domyślać się istnienia innych grup. Ani skład, ani szyfry czy hasła używane w innych grupach nie są im znane, co ma stanowić zabezpieczenie w razie dekonspiracji. Obszar działań grupy najczęściej zamyka się w granicach jednego państwa, w tym samym kraju może działać wiele niewiedzących o sobie nawzajem grup.
Szpieg to w keronijskiej siatce określenie znaczeniowo węższe, niż agent - ten pierwszy to osoba działająca na polecenie dowódcy grupy, przyjęta w szeregi wywiadu i przeszkolona, natomiast tym drugim można nazwać zarówno informatora, podlegającego szpiegowi ale nienależącego oficjalnie do siatki, jak i tymczasowego sojusznika, kontakt. Zdrada szpiega z zasady karana jest śmiercią, informatora należy zlikwidować tylko wtedy, jeśli wie wystarczająco dużo, by zagrozić siatce. Szpiedzy tworzą w terenie własne grupy złożone z informatorów. Jeden szpieg nie zna informatorów drugiego, dlatego w razie wykrycia ich zwierzchnika, z zasady spisuje się ich na straty. Inaczej ma się rzecz, gdy zdekonspirowany zostanie dowódca grupy – szpiedzy po prostu przyczajają się, czekając na wezwanie od kogoś „z góry”.

Odbywa się zazwyczaj z inicjatywy starszych stażem szpiegów, choć w szczególnych okolicznościach możliwa jest inna droga. Kandydat na szpiega nie musi być wcześniej informatorem, wystarczy, że ma (lub przy wsparciu siatki mógłby mieć) dojście do kręgów, które interesują wywiad. Po tym, jak zauważy go któryś z zaprzysiężonych agentów, zostaje poddany wnikliwej obserwacji. Jeżeli jej wyniki są pozytywne, dochodzi do spotkania z przedstawicielem siatki, najczęściej dowódcą grupy.
Decyzja o przystąpieniu do siatki powinna być dobrowolna, zwłaszcza, że skutkiem dokładnej obserwacji, członkowie wywiadu doskonale wiedzą, co zaoferować kandydatowi, by przyjął propozycję. Jeśli tak się stanie, przyszły szpieg przechodzi szkolenie, w czasie którego bardziej doświadczeni agenci uczą go m.in. technik szyfrowania, kamuflażu, walki, takiego odpowiadania na pytania wroga, by uśpić jego czujność oraz - jeśli kandydat jest niepiśmienny – także tej umiejętności. Zwieńczeniem nauki jest próba, mająca dowieść przydatności nowego szpiega. Jeżeli przejdzie ją pomyślnie – otrzymuje swój własny symbol, zostaje też przydzielony do którejś z grup. Tak to wygląda w teorii, w praktyce często brakuje czasu i warunków, by szkolenie obejmowało wszystkie niezbędne dziedziny.

ZNANI   CZŁONKOWIE   WYWIADU   I   KONTRWYWIADU:

Główne dowództwo (sztabowi):
          …

Dowódcy grup:
- Donavan Ketra, dowódca grupy „Święci”, obszar działania: pogranicze keronijsko-wirgińskie; ps.   „Handrich”
Szpiedzy w terenie:
- Grupa „Święci”, sekcja wywiadowcza i kontrwywiadowcza:
  Shel Arhin, obszar działania: wirgińska armia, kręgi wirgińskiej arystokracji, Devealan; ps. „Khaine”
  Hran Teariz, obszar działania: Wolna Keronia, społeczność elfów miejskich w Devealanie; ps. „Mathlann”
  Ilfyna Tebi, obszar działania: zmienny; ps.„Verena”

Informatorzy, sojusznicy:
- Grupa „Święci”, sekcja informacyjna:
  Nemain, obszar działania: zmienny
  Derran, obszar działania: Wirgnia
  Khar Serun, obszar działania: Wirgnia

- Grupa …
     …

Hasła i symbole:
- hasło ogólne, od lat brzmiące tak samo („Mój honor brzmi: wierność”), stanowiące jednocześnie dewizę, znane jest wszystkim szpiegom. Bywa udostępniane  niektórym władcom państw, na wypadek, gdyby zaistniała konieczność kontaktu. Wielce prawdopodobne, że znają je także członkowie wywiadów innych krajów, stąd nie daje ono gwarancji, że rozmawia się z keronijskim szpiegiem. To bardziej sygnał, aluzja, że ma się do przekazania ciekawe informacje.
- symbole indywidualne – każdy szpieg, dowódca grupy i głównodowodzący ma swój niepowtarzalny symbol, przypisany mu w chwili przystąpienia do siatki. Wykorzystuje się go przede wszystkim, kiedy ktoś z głównodowodzących musi skontaktować się ze szpiegiem, którego grupa została rozbita. Symbol taki, prócz szpiega, do którego należy, zna wyłącznie główne dowództwo, gdyż jest on zapisany w rejestrze.
- hasła i odzewy – ustala je osobno każda grupa, stąd nie sposób poznać wszystkich. Zwykle składają się z sekwencji hasło - ustalony odzew – ustalony odzew wypowiadającego hasło.

Szyfry:
- szyfr AB – używa się go na linii głównodowodzący (sztabowi) – dowódcy grup. Składa się z dwóch szyfrów podstawieniowych. Do zapisywania i odczytywania wiadomości potrzebne są dwie tabele (tabela A i tabela B). Każda z nich zawiera znaki odpowiadające literom alfabetu.  Z tabel korzysta się na zmianę, pierwszą literę wiadomości szyfrując za pomocą tabeli A, drugą – tabeli B, kolejną – tabeli A, potem znowu B itd. W wiadomościach nie stosuje się znaków interpunkcyjnych. Tabele przystosowane są przede wszystkim do języka kerońskiego i wirgińskiego, choć jeśli litery na to pozwalają, można szyfrować także w innych dialektach.

A	B	C	D	E	F	G	H	I	J	K
±	§	¤	×	ï	ø	Î	÷	¿	ð	¥

L

M

N

O

P

R

S

T

U

W

X

Y

Z

µ

Ψ

φ

ι

*

Һ

Ω

□

○

●

©

♦

∆

Tabela B:

A	B	C	D	E	F	G	H	I	J	K
#	&	^	€	[	]	<	>	\	!	£

L

M

N

O

P

R

S

T

U

W

X

Y

Z

¶

»

ö

П

ю

ь

ט

г

Ө

׀

љ

ш

з

Ą	Ć	Ę	Ł	Ń	Ó	Ś	Ż	Ź	Q
9	8	7	6	5	4	3	2	1	0

- szyfr książkowy – stosowany w obrębie grupy „Święci”. Do szyfrowania niezbędny jest dłuższy tekst pisany, na który szpiedzy muszą się wcześniej umówić.  Korzystając z tekstu, zapisuje się wiadomość, zapisując cyfry, oznaczające kolejno: stronę (lub utwór), wers i literę. Po każdej takiej sekwencji wstawia się kropkę i zaczyna od nowa. Jeżeli sekwencja liczy więcej, niż trzy cyfry, przed kropką dodaje się literę, wskazującą, który element zawiera liczbę dwucyfrową (trzycyfrowych i większych się nie stosuje). I tak kolejno: A oznacza, że numer strony/utworu jest dwucyfrowy, B – wersu, C – litery.

Przykładowe sekwencje:
162.  (co oznacza: 1 strona, 6 wers, 2 litera)
3759A.  (37 strona, 5 wers, 9 litera)
59367AC.  (59 strona, 3 wers, 67 litera)

- szyfr ogólny – jego ogólną zasadę znają wszyscy kerońscy szpiedzy, niezależnie od szczebla. Zakłada ona posługiwanie się pseudonimami (znanymi tylko królowej, głównemu dowództwu  i członkom w obrębie tej samej grupy) i takie formułowanie wiadomości, by nie budziła podejrzeń osoby postronnej lub przynajmniej była niezrozumiała. Służy przede wszystkim do kontaktu szpiega bezpośrednio  królową. Stosuje się go w nagłych wypadkach.

______________________
[Możecie tworzyć własne postacie w obrębie siatki, dodawać nowe grupy, szyfry, hasła itd. - dopisek autorki organizacji]