Przewodnik

Linki-obrazki

Misje
I. Więzi przyjaźni
Spotykasz po latach kogoś, kto dawniej był ci bliski. Wplątuje cię on w jakąś historię, która nie dość, że z czasem się komplikuje, to w dodatku budzi w tobie wątpliwości co do intencji przyjaciela.

II. Linia frontu
Kerończy natarli na Prowincję Demarską. Oblegany jest sam Demar. Jedni ludzie stają do walki, inni uciekają ze spalonej ziemi. Napastnicy, obrońcy i cywile. Po której stronie staniesz?

Opcjonalnie: Udział w buncie niewolników w Wirginii bądź inne miejsca walk.

III. Rekonwalescencja
W nie najlepszej kondycji trafiasz do wioski lub klasztoru. Wydaje ci się, że trafiłeś w dobre ręce i że wkrótce będziesz mógł opuścić to miejsce. Okazuje się jednak, że z pozoru życzliwi i uprzejmi ludzie skrywają przed tobą jakąś tajemnicę.

IV. Zabij bestię
Coś napada, nęka mieszkańców. Zawierasz umowę z wójtem - dostarczysz głowę bestii za określoną cenę. Okazuje się jednak, że stworzenie nie działa bez powodu - jest w jakiś sposób prowokowane przez mieszkańców.

Opcjonalnie: Bestia jest wrażliwa na hałas z karczmy albo ludzie naruszyli w jakiś sposób jej rewir (weszli na jej teren, zajęli leże ze względu na drogie surowce itp.)

V. Nielegalne walki
Dochodzą cię słuchy o nielegalnych walkach prowadzonych w okolicy. Położysz im kres czy może postanowisz wziąć w nich udział dla własnego zysku? Pieniądze nie leżą na ulicy.

VI. Zlecone zabójstwo
Dochodzi do zamachu, w wyniku którego ginie ktoś ważny. Podejmujesz się odnalezienia zabójcy – albo jego zleceniodawcy. Od ciebie zależy, czy dojdzie do aresztowania winnych, czy pomożesz im uniknąć kary.

VII. Egzekucja
W mieście lub wiosce szykuje się egzekucja. Znasz sprawcę albo sam doprowadziłeś do jego schwytania. Realizacja wyroku coraz bliżej.

Opcjonalnie: Z czasem nabierasz wątpliwości, czy skazaniec faktycznie jest winny i chcesz go uwolnić lub dochodzą cię pogłoski, że ktoś może chcieć uwolnić kryminalistę.

zamknij
Spis kodów
Spis opowiadań
Baśń o wolności: Preludium (autor: Nefryt) Gdy demon odzyskuje człowieczeństwo, przypomina sobie jak być człowiekiem.(autor: Zombbiszon) Nikt nie zna prawdziwego bólu do czasu aż nie straci kogoś bliskiego sercu. (autor: Zombbiszon) Wendigo i Driada (autor: Zombbiszon) Domek, zupa, sukkub i historia (autor: Zombbiszon) Sen i niespodzianki (autor: Zombbiszon) Boląca strata i niepokojący gość! (autor: Zombbiszon) Cienie i nowy przyjaciel (autor: Zombbiszon) Kruki (autor: Zombbiszon) Cienie i Starsze Dusze (autor: Zombbiszon) Zło Kor'hu Dull (autor: Zombbiszon) Złodziej Twarzy i Koszmar (autor: Zombbiszon) Królewiec (autor: Zombbiszon) Przed świtem (autor: Nefryt) Król Żebraków i nowe drzwi (autor: Zombbiszon) Akceptacja (autor: Zombbiszon) Nostalgia (autor: Nefryt) Nowa droga i niespodziewane wyznanie? (autor: Zombbiszon) Biały i zielony daje czerwony! (autor: Zombbiszon) Nowe wyzwania w nowym życiu (autor: Zombbiszon) Krąg tajemnic (autor: Zombbiszon) Jack (autor: Zombbiszon) Czasami to mrok daje najwięcej światła (autor: Zombbiszon) Trzy sceny o szpiegowaniu (autor: Nefryt) Morze bólu. Promyk nadziei ... (autor: Zombbiszon) Sól (autor: Olżunia) Dyjanna Muirne: Miecz może być dowodem wszystkiego (autor: Zorana) Uszatek i Kwiatek na tropie przygody: Przypadłość parszywej gospody (autor: Paeonia i Szept) Gdy gasną świece (autor: Zombbiszon) ... Najjaśniej płoną gwiazdy nadziei. (autor: Zombbiszon) Elias cz. 1 (autor: Zombbiszon) Elias cz. 2 (autor: Zombbiszon) Historia (autor: Zombbiszon)
zamknij

Chat


Intro

    – Mówią, że Cienie* wróciły – oświadczył szeptem, zupełnie jakby słowem miał przywołać Bractwo Nocy. A i tak ludzie zdawali się wzburzeni samym wspomnieniem o nich. Chociaż niektóre z wyczynów członków tejże organizacji były niemal legendarne, to nie zmieniało to faktu, iż Cienie byli zabójcami.
   – Mówią, że celem Bractwa jest gubernator, oby sczezł. Tfu! – Swoją niechęć poparł splunięciem, a tym razem ludzie obrzucili mocarnego wojownika zachwyconymi spojrzeniami, takim właśnie, jakimi patrzy się na bohatera. Kogoś, którego nie śmiemy naśladować ze strachu i jednocześnie kogoś, kogo podziwiamy za to, że jest takim, jakim my sami pragnęlibyśmy być. A wspomniany wojownik, powszechnie znany jako Elegia, uśmiechnął się, świadom wzbudzonych uczuć. Otworzył usta, by coś jeszcze dodać, gdy w jego polu widzenia ukazał się miecz. Jego własny, naostrzony i wypolerowany. Unosząc wzrok wyżej, spojrzał w brązowe oczy, spokojne, niczym dwie głębie. Twarz o stoickich rysach, obojętna, tak różna od pełnych zachwytu i ciekawości. Ubranie, znoszone, luźne, wisiało na sylwetce mężczyzny, niezbyt mocarnej, ale widocznie wystarczającej do pracy w kuźni. Ciemne włosy opadały na zroszone potem czoło.
   – O czym to ja mówiłem? – Wojownik ujął za rękojeść miecza, unosząc go do góry, obserwując klingę. Pierwszorzędna robota, musiał przyznać. Aż się prosiło, by przetestować jego ostrość. – A, Bractwo. Otóż mówi się… – urwał, pozwalając napięciu narosnąć. – Mówi się, że Bractwo zamierza wypowiedzieć wojnę Wirginii. Podobno widziano Nieuchwytnego.
   – Bzdura – kowal parsknął. – Gdyby Bractwo coś planowało, nikt by o tym nie słyszał. Jeśli się o czymś mówi, to najlepszy dowód, że Bractwo nie ma z tym nic wspólnego – ciągnął, a ponieważ wspomniany mężczyzna rzadko się odzywał, teraz padły nań zaskoczone spojrzenia wszystkich obecnych w karczmie. Niezrażony tym, otarł dłonie o tunikę.
   – Zapłata. Za miecz – wyjaśnił cel swojej obecności. Ale Elegia nadal spoglądał nań jak na szaleńca. Jak ten człowiek, ten marny rzemieślnik śmiał zanegować jego opinię? Jego, który niemal wszędzie był i niemal z każdym potworem walczył? Kimże ten ktoś był? No? Kim?
   – A co ty możesz, człeczyno, o Bractwie wiedzieć  – stwierdził z politowaniem i dobrotliwym uśmiechem, skądinąd i pogardliwym, odliczając należność.
   – Nic. Jestem tylko kowalem – przyznał kowal, przyjmując zapłatę. I usunął się w cień, zostawiając ludzi z opowieściami Elegi.

*Bractwo Nocy, potocznie nazywani Cieniami – tajna organizacja skrytobójców i szpiegów działająca na terenie Keronii i poza nią, powołana jeszcze w zamierzchłych czasach przez Astrid, zwaną później Nocną Damą, pierwszą Mistrzynię Cieni. Obecnym Mistrzem i przywódcą jest Nieuchwytny, zaś za jednego z najlepszych uchodzi Lucien Czarny Cień. Główne decyzje podejmuje przywódca wraz z Radą. Dokładna struktura jednak, wraz z organizacją i rekrutacją pozostaje owiana tajemnicą, jakiej nam, zwykłym szaraczkom, nie dano poznać.
W każdym z większych miast znajduje się kryjówka Bractwa, znana tylko wtajemniczonym, zaś główna siedziba mieści się gdzieś na pustkowiach Keronii. Cienie, choć specjalizują się w zabójstwach, nie cofną się przed żadnym zajęciem. Niektóre z ich wyczynów stały się nawet tematem legend czy pieśni. Ostatnimi czasy jednak ich imię wzbudza w Kerończykach strach i niechęć, jako że oddali swe usługi Wilhelmowi Hektorowi Escanorowi. Znakiem rozpoznawczy cieni jest otwarte oko. Wiedzą, widzą i czuwają.



Muzyka

Art credit by gokcegokcen



TRZY OSOBOWOŚCI - JEDNO CIAŁO 

Imię i nazwisko: Asgir Thorne
Zajęcie: płatnerz w Demarze
W Bractwie: Lucien Czarny Cień
Stanowisko: Poszukiwacz, Radny
Prawdziwe, acz nieużywane: Varian Gharis
Miejsce urodzenia: okolice Nyrax
Rasa: człowiek
Narodowość: Kerończyk


Ku chwale Bractwa Nocy! 

   – Dziękuję – wyciągnął w stronę tamtego dłoń, chcąc pomóc mu wstać. Dzieciak jednak poderwał się na nogi, odsuwając jak najdalej od dłoni, jakby to jakiś wąż w niej siedział, gotów w każdej chwili go ugryźć. Jedną dłoń przytulał do piersi, szeroko rozstawiwszy palce. – Zawdzięczam ci... – zaczął, nieco zakłopotany rycerski syn, ale nowo poznany całkowicie zignorował jego słowa. Rozejrzał się na wszystkie strony, płochliwe stworzenie, gotowe dać nogę przy pierwszej okazji.  Po czym potrząsnął głową, nieco buńczucznie, zrzucając tym gestem cały strach i wstydliwość. Dłoń, dotąd przytulona do piersi, usunęła się, ujawniając pękaty trzos.
   – Głupcy – sarknął, dodając do tego kilka przekleństwa, jakich nauczył się na ulicy. – Kiedyś tego pożałują.
   Marcus stężał. Nowy był nie tylko żebrakiem, ale i złodziejem.
   – Nie powinieneś kraść  – zganił go w dobrej wierze, w zamian za co otrzymał spojrzenie pełne kpiny.
   – To co, mam teraz pójść, przeprosić strażnika i oddać mu trzosik? Gdzieś ty się chował, hę?
   – W ojcowskim zamku w…
   – A! Rycerzyk. No to gdzie twój miecz, rycerzyku? – zadrwił bezlitośnie żebrak, naraz odmieniony, jakby coś złego było w szlachetnym pochodzeniu Marcusa. – Wracaj do ojcowskiego zamku, a nie się tu pętasz. Ulica nie jest dla ciebie.
   Na ten dyshonor obruszył się rycerski syn. Da radę, musi dać radę. Upór odbił się w jego zapadniętych, zmęczonych oczach.
   – Nie znasz tego życia – stwierdził żebrak, już bez wcześniejszej drwiny.

I. Varian Gharkis, pogrzebany w pamięci
   Przeszłości się nie wymaże. Możesz nią żyć lub pójść dalej. Ale ona zawsze będzie. On wolałby o niej zapomnieć. Nie pamiętać, że kiedyś był nikim. Ulicznikiem, takim jak wielu innych. Kogoś, kogo można bezkarnie kopnąć, podciąć gardło i porzucić. Jednego mniej. Ulice i tak są zbyt ludne.
Większość tego okresu spędził w Nyrax. Mała miejscowość w okolicy Królewca, nad Jeziorem Peverell. Jego ojciec był zwykłym  wojakiem, walczącym o sprawę, której jego syn wówczas nie rozumiał. Alard wierzył, że nie pasowanie, a myśli i honor czynią zeń rycerza. Zginął. Przynajmniej wówczas tak myślano i dopiero lata później, przypadkowo, syn miał odnaleźć go na galerach. Matka Edith, kobieta z ludu, starała się wychować go sama. Wpoić zasady moralne, wiarę w bogów i to, jak żyć. Może nie bogato, może nie zaszczytnie w oczach możnych panów, ale zgodnie z samym sobą. Dobrze. Wyszło jak wyszło, słowem wcale. On już wtedy podążał własną ścieżką. Słuchał nauk, co by spracowanej twarzy nie zasmucać. A gdy brązowe oczy odwróciły się odeń robił swoje. Siostra… tak, miał siostrę. Fina. Niewinne, słodkie dziewczę. Naiwne i niegotowe na prawdziwe życie. Chciał ją chronić za wszelką cenę. Kolejne, co nie wyszło.
   Jedynym jaśniejszym punktem w tym okresem zdaje się pobyt w Mall Resz i późniejsze terminowanie u kowala Brana, choć z tym ostatnim wiązał się powrót do Nyrax, mieściny żyjącej w ciemności knowań, niewolnictwa, przemytu i układów. Jeśli znaleźli się tam jacyś uczciwsi mieszkańcy, trudnili się rybactwem w pobliskim jeziorze. Nawet teraz odór ryb przyprawia go o ból brzucha, podobnie widok rybackich sieci i zgniłozielonej, portowej wody. Paskudztwo. Z tego okresu zostało mu też uprzedzenie do arystokracja i wysoko urodzonych, którymi gardzi, jako tymi, co mają się za nie wiadomo kogo, a w rzeczywistości nic nie potrafią.

II. Rekrut Cieni - początek
   Spotkanie Jastrzębia, Poszukiwacza Bractwa Nocy odmieniło jego życie. Los wygrany na loterii, uśmiech szczęścia. Osoba bez celu w końcu jakiś miała. Nie należący nigdzie, odnalazł dom. I zamierzał zrobić wszystko, by go zatrzymać. Wszystko, by odwdzięczyć się Cieniom. Wszystko, by wybić się ponad innych. Będą przed nim drżeli, mawiał. Z czcią będą wymawiali jego imię. Nikt już nie ośmieli się go lekceważyć. Ambitny aż nadto, zbyt był prędki, zbyt na własną korzyść patrzył. A mimo to Jastrząb widział w nim kogoś więcej. I to właśnie spojrzenie tak niepokoiło ówczesnego przywódcę Bractwa, spojrzenie, które sprawiło, że już od początku Nieuchwytny znielubił młodego Kerończyka, widząc w nim zagrożenie dla swojej pozycji. A jego rywal piął się szybko, zyskując poklask … do czasu pamiętnej misji. Misji, po której została mu blizna na policzku. Zgubiła go pycha i ambicja, one to dwie pogrzebały kontrakt. Ta blizna przypomina mu o tym, że Cienie idą najpierw. Potem, jeśli noc pozwoli, jego własna chwała.
   W tym, nieco dlań burzliwym okresie, szczególną więzią przyjaźni związał się z inną dwójką rekrutów – poznanym wcześniej rycerskim synem, Marcusem i tajemniczą Solaną, niedoszłą przemytniczką, późniejszą kurtyzaną i kochanką Variana. Opieką otoczył go Jastrząb, który stał się dlań nieomal jak ojciec, wzór do naśladowania. Jego teorie o jedności przyjął jako własne, nazwał go swoim mentorem. W końcu zrozumiał. I dostąpił zaszczytu inicjacji, przyjmując nowe miano. Tamtej nocy Varian Gharkis odszedł na zawsze. Zastąpił go Lucien Czarny Cień. Jeszcze zwykły Cień, lecz już wkrótce członek Rady i nowy Poszukiwacz. Jego trud i lojalność zostały docenione.

   – Gdzie moja broń? – To były pierwsze słowa, jakie mężczyzna wypowiedział, gdy tylko się obudził. Pierwszym ruchem, jaki wykonał, po tym jak dłonie nie znalazły znajomej w dotyku rękojeści. Jeszcze zanim zorientował się, że rana na piersi już nie krwawi, że leży na starym łóżku, przykryty kocem w jakiejś chacie. Jeszcze zanim spojrzał w oblicze starszej już ludzkiej kobiety, siwiuteńkiej jak gołąb, pomarszczonej czasem i lekko zgarbionej przez trudy życia. Ubogo odzianej, w starą, zieloną suknię, prostą, z brązowawą chustą zarzuconą na wątłe ramiona.
   – A co? Chcesz mnie zabić? – Głos pozostawał w dysharmonii z wyglądem, bo brzmiał raczej czysto, znacznie młodziej też. Także oczy pozostały jasne i przenikliwe, niezaćmione wiekiem i czasem, jak to czasem bywało u ludzi w podeszłym wieku, o czym on miał się jednak przekonać znacznie później, dzięki płonącej w jego żyłach magii. Możliwe też, że ręka zabójcy nie pozwoli mu tego doświadczyć, bo kto mieczem wojuje od miecza ginie, jak mówiło stare porzekadło.
   – Gdzie moja broń? – powtórzył, wciąż słaby. Bez broni czuł się nagi, zawsze przecież miał przy sobie choćby sztylet, a teraz nic. I co z tego, że w pokoiku znajdowała się tylko staruszka. Zawsze mógł zjawić się ktoś jeszcze, ten, który na niego polował i do takiego stanu doprowadził. Zresztą, tam gdzie obecna była magia, tam nigdy nie wiadomo, kto przed tobą stoi. A tutaj, w tym skromnym domku, aż magią emanowało.
   – Nie zabijesz mnie. Ktoś przecież musi cię pielęgnować  – zakasłała, wyciągnęła z kieszeni chustkę, przykładając ją do warg. Wyglądała naprawdę dość bezradnie … i samotnie. – Poza tym, ja cię nie ukrzywdziłam. Jesteś w bezpiecznym miejscu.
   – Nie ma takiego – odparował. – Moja broń – powtórzył uparcie.


III. Asgir Thorne, spokój i praca
   Choć niewątpliwie jest Kerończykiem, nikt tak naprawdę nie wie, skąd Asgir pochodzi. Nieznany nikomu, przed rokiem przybył do niewielkiego miasteczka znajdującego się w strefie wirgińskiej, przedstawiając się jako Asgir Thorne. Tam też i pozostał, pracując w kuźni, nie robiąc sobie wrogów, ale i nie szukając przyjaciół. Potem, prawdopodobnie z przyczyn zarobkowych, przeniósł się do pobliskiego Demaru. W jednej z bocznych uliczek stanęła kuźnia i proste domostwo, gdzie żyć i pracować mu przyszło, na godny byt młotem zarabiając i śpiewem stali. A, że wiedzy ni kunsztu mu nie brakowało, przeto usługi jego cenione się stały.
   Jako zwykły mieszkaniec Demaru, za jakiego zresztą mają go niemal wszyscy, nosi się w prostej tunice, jasnobrązowej barwy i czarnych spodniach, przepasanych brązowym, skórzanym paskiem. Broni, choć potrafi docenić zalety solidnej roboty i kunsztu, zdaje się wówczas nie nosić w rękach, oprócz rzecz jasna tej, którą sam wytwarza.
   Zapytani o miejscowego kowala ludzie wzruszą ramionami, z całą pewnością pochwalą jego robotę, ale o samym człowieku powiedzą niewiele. Ot, taki małomówny, szorstki w obejściu człek, pewnie z jakąś tragedią w życiu. Spokojny aż nadto, nieszukający zwady ani niestarający się znaleźć w centrum uwagi. Taki cichy obserwator, nieco mrukliwy, nieco nieobyty towarzysko. Nie, nie bierze udziału w walkach. On w konflikt nie angażuje się ani trochę. Ani w spory. Za cichy na to, może i za tchórzliwy, nie żeby go ktoś potępiał, w końcu nie każdy rodzi się wojownikiem. Nie zadaje pytań. Nigdy. Zdaje się żyć w swoim własnym świecie, świecie, który zna, a który sprowadza się do kuźni i młota. Czy jest pomocny? Czasem, przyparty do muru, rzuci jakąś radę, wcale niegłupią, acz zdarza się to rzadko. Czasem też przesunie termin spłaty długu, ale nie ma się co łudzić, o nim nie zapomni. Tyle o nim powiedzą mieszkańcy.
   Tak naprawdę jednak ktoś taki jak Asgir nie istnieje. To po prostu kolejna twarz, jaką przybrał na potrzeby Bractwa Lucien. Blisko Twierdzy Diabła i samego gubernatora, zajmuje się zbieraniem informacji z tej części kraju. I czeka na wezwanie swych braci i sióstr.
    Któż by zwracał uwagę na prostego, niewyróżniającego się niczym szczególnym kowala?

IV. Lucien Czarny Cień, Poszukiwacz - życie, jakie sobie wybrał
   Jako Lucien Czarny Cień bywa w wielu miejscach, jako że do jego obowiązków, oprócz wykonywania misji dla Bractwa, leży i rekrutacja nowych członków. Toteż ma mnóstwo szpiegów, zdaje się wiedzieć, co dzieje się nawet w najdalszym krańcu kraju. Nieoceniona w tym okazuje się i pomoc złodziei, z którymi utrzymuje regularne kontakty i kurtyzan, zwłaszcza tych związanych z „Różą” w Królewcu. Można go też spotkać i w Zamku Gubernatora, jeśli interes Bractwa tego wymaga. Lecz nawet gubernator nie zna prawdziwego miana tego człowieka.
   Opisując jego charakter, na pierwszy rzut oka wysuwają się dwa słowa: egoizm i wygoda. Wychowano go w poszanowaniu dla religii i moralnych nakazów. Lucien jednak lekceważy i jedno i drugie. Religia ogranicza. Ten bóg wymaga tego, ten nakazuje szanować życie, tamten uczciwość i ciężką pracę. Nawet bóg zabójców ma jakieś swoje wymogi. Z racji zaś, że Cień dba o to, by dlań było najwygodniej, lepiej jest udać, że bogów nie ma. Jeśli ich nie ma, to nikt nie osądzi jego czynów. Zresztą, komu pomogły modły? Jaki bóg zszedł na zlaną krwią ziemię, by ochronić wzywających go ludzi? Gdzie byli bogowie, gdy Wirgińczycy wyrzynali w pień ludność i palili wioski? Nie, nie dla Luciena są bogowie. Niech kto inny marnuje czas na modły, on nie ma zamiaru.
   Polityka interesuje go niebywale, nie jednak dlatego, że aktywnie popiera którąś ze stron. Tam gdzie jest konflikt jest i zarobek. Pomijając ten brzęczący fakt Wolna Keronia i niepodległość obchodzi go tyle, co śnieg… zeszłej zimy. Nic osobistego. Robi to, co jest korzystne dla Bractwa Nocy, nic więcej i nic mniej. Uważa, że kraj nic dla niego nie znaczy, a on sam nic mu nie jest winien, ani też władzy. Ludzie zaś powinni zatroszczyć się o siebie sami.
   Lucien jest osobą skrytą, nie wylewną. Nie można powiedzieć, że nie odczuwa uczuć i emocji. W działaniu jednak rzadko kiedy kieruje się nimi, częściej polegając na zdrowym rozsądku. Nie jest też impulsywny. Stara się zachować kamienną twarz, toteż niezwykle trudno odczytać jego zamiary. Nie twierdzę, że nic go nie szokuje czy nie zaskakuje... On po prostu robi wszystko, by tego nie zdradzić. Jednak nawet jego cierpliwość ma swoje granice, po których przekroczeniu wybucha gniewem. Nieliczne osoby, w tym jego podopieczna mają szczególny dar do testowania jego opanowania. Samotnik. Nawet w grupie, choć jest wśród innych, tak naprawdę nie jest z nimi.
   Nie przebacza łatwo, pamięta o doznanych krzywdach i urazach, zwłaszcza jeśli dotyczą bliskich mu osób. A tych ostatnich nie ma zbyt wielu. Jednak lojalności względem nich nie można mu odmówić, tak samo jak i potrzeby ich chronienia. Nie mówi jednak o tym głośno i mało kto zna tę jego cechę charakteru. Na szczególną uwagę zasługuje jego oddanie Bractwu, tam leży jego lojalność i tego Cień nie ukrywa. Nie szuka zrozumienia, ani też przyjaźni. Zdaje się niczego nie oczekiwać od życia, będąc tylko narzędziem, przedłużeniem woli Bractwa. Tam gdzie potrzeba zaufanego człowieka, tam się posyła Luciena Czarnego Cienia. Powszechnie uchodzi za bezlitosnego i zimnego, który to, jeżeli nawet kiedyś czuł i reagował jak człowiek z sumieniem, to dawno już zatracił tę cechę. Jak kiedyś główną motywacją jego działania było wybicie się z biedy i zostanie kimś, kto liczy się w świecie, kogo nie można lekceważyć, tak teraz liczy się tylko wola Bractwa. Nie jest jednak nieczułym kamieniem, wolnym od wątpliwości. Lecz gdyby odrzucił Cienie, odrzuciłby to, kim się stał. Musiałby przyznać się do porażki, wyrzec tego, czego niegdyś tak gorąco pragnął. A on nie jest na to gotowy i wątpliwe, by kiedykolwiek był. Lubi poczucie, że jest panem swego losu, nawet jeśli nie do końca jest to prawdą. Nie rozumiejąc uczuć, lęka się ich, to też jest przyczyna, dla której unika kontaktów z ludźmi spoza Bractwa. Nie chciałby być postawionym przed wyborem stron. Boi się, że wówczas opuściły Bractwo. Zdradził. Ich. Siebie.
   Ma swoje zasady. I chociaż brzydzi się honorem, jako całkowicie niepraktycznym, to swoje długi w miarę możliwości spłaca, chyba że wiązałoby się to z nieposłuszeństwem Cieniom. Jak spłaca długi, tak też i zawsze odbiera swoją zemstę. I znów jedynym hamulcem jest tu wola Bractwa i jego własne korzyści. Cechą charakterystyczną Luciena jest wieczna gotowość do walki. Śpi z mieczem w zasięgu ręki i sztyletem ukrytym pod poduszką. Często też odwołuje się do powiedzeń Cieni, a także zwrotu "nieistniejący bogowie". W głębi duszy kocha słuchać dawnych legend i opowieści, a także wykonywanych przez bardów pieśni, chociaż sam nie zdradza żadnych uzdolnień, czy to literackich czy muzycznych, o plastycznych już nie wspominając. 
   Nie można powiedzieć, by szczycił się bogatym wykształceniem i szkoleniem, takim, jakie przechodzą synowie wysoko urodzonych domów. Życie nauczyło go kradzieży, kłamstwa i oszustwa. Nauczyło podstępu. Swego czasu najbardziej lubił wślizgiwać się po nocach do domów, wykradać co potrzebował i znikać. Było to dla niego mniejszym ryzykiem, prostym zarobkiem. Jak nikt inny wiedział, w jaki sposób przeżyć. Reszty dopełniło szkolenie Cieni, jakie przeszedł, gdy trafił do tej organizacji. Zapoznano go z nieomal każdym rodzajem broni, szukając tej, która będzie dlań odpowiednia. Wkrótce wyszło na jaw, że żaden z niego siłacz, nie dla niego potężne topory, młoty, długie włócznie i walka dystansowa. Jego atutem była za to zwinność. Ulubioną bronią stał się więc jednoręczny miecz i sztylety. Gdy robi się gorąco, używa dwóch mieczy, nie stroni też od nieczystych zagrań. Zrobi wszystko, by uzyskać przewagę, jednocześnie unikając zbytniego ryzyka. Często wspomaga się też magią, jako że odziedziczył tę zdolność po jednym z przodków. Ma w sobie potencjał, lecz magia nigdy nie była dla niego najważniejszą bronią, nie poświęcił się jej całkowicie. Zna co niektóre zaklęcia obronne i magii zniszczenia, głównie bazujące na sile ognia. Jednak szczególnie wyspecjalizowany jest w iluzji i obronie mentalnej. Posiada szczególny dar nazywany przez Jastrzębia panowaniem nad cieniami, skąd i wziął się jego przydomek. Wspomniana iluzja w połączeniu z umiejętnością skradania się czyni zeń prawdziwego Cienia, niezwykle trudnego do wykrycia. Liczne podróże nauczyły go radzić sobie na szlaku, niemniej pewniej czuje się w mieście niż w głuszy. Podkreślić wypada, że starć raczej unika, chyba że nie ma już innego wyjścia. Nie chodzi tu o tchórzostwo, lecz o fakt, że zwykle zdąża z jakąś misją i to niej wówczas poświęca swe myśli i czyny. Mało możliwe więc, by sam z siebie przyłączył się do jakiejś walki na gościńcu czy gospodzie, o ile będzie miał szansę minąć to bez angażowania się.
   Potrafi udawać i grać doskonale, dlatego niezwykle trudne jest by się w jakiś sposób zdradził, ujawniając powiązania z Bractwem Nocy i swoje zdolności. Z samej zaś konieczności udawania różnych postaci, Mistrzowie Bractwa zadbali o naprawienie jego edukacji, zaznajamiając go z quigheńskim i wirgińskim, do szkolenia bojowego dodając naukę czytania i pisania, podstawowych norm zachowań i obowiązujących w wyższych sferach reguł. Pomimo tego on i tak czuje się lepiej udając żebraka i ulicznika niż paniczyka, a naturalnej postawy pysznego szlachetki wciąż nie wyćwiczył. Jest uodporniony na działanie niektórych trucizn, inne potrzebują większej dawki, by na niego zadziałać.
   Patrząc na jego twarz, widzisz ciemne, krucze włosy, nieco przydługie, zasłaniające wysokie czoło. Zdecydowane rysy twarzy, nieco ostre i raczej jasna, przez niektórych określana mianem bladej cera. Z tej twarzy spoglądają na ciebie brązowe oczy z dziwnym ciemnym połyskiem. I kłamie powiedzenie, że oczy są zwierciadłem duszy, chyba że jego dusza ma w sobie tylko obojętność. Prawy policzek Cienia szpeci podwójna blizna, cienka, ale widoczna, ślad po głębokim cięciu. Nie jedyna to blizna, jaką nosi, wystarczy spojrzeć na plecy, pamiątkę po torturach, jakich kiedyś doświadczył w Dolnym Królestwie po zamordowaniu krasnoludzkiego króla. Lecz ta na twarzy ma dlań szczególne znaczenie, pamiątka błędów młodości i zbyt wielkiej pychy. Wizerunku dopełniają nieco krzaczaste brwi i lekki zarost na twarzy, który pojawia się zwłaszcza po długich wędrówkach kerońskimi drogami. Przeciętnego wzrostu i przeciętnej budowy ciała, określany raczej jako szczupły. Sposobem poruszania się bardziej przypomina ostrożne stąpanie elfa niż ciężki krok wojownika.
   Preferuje ciemne kolory, najczęściej nosi się na czarno, z długim płaszczem z kapturem, szczelnie okrywającym jego sylwetkę. Wysłużony, zakurzony, miejscami przetarty, a jednak przezeń ulubiony strój. Do boku ma przypasany jednoręczny miecz, niezbyt zdobiony, za to wykuty z jak najlepszej stali, nazywany przez niego Zabójcą. Oprócz niego kryje jeszcze zestaw noży do rzucania, ostrze bractwa Pokrzyk przeznaczone do cichych zabójstw i drugi, nieco mniejszy od Zabójcy miecz Żar. Raczej nie ubiera ciężkiej zbroi, chyba że postawiony pod murem. Jeśli zaś zajdzie potrzeba zmiany postaci ucieka się do iluzji.
   Co o Lucienie Czarnym Cieniu mówią członkowie Bractwa, tego się nie dowiesz. Módl się do bogów, abyś żadnego z nich nie spotkał. Z tego jednak wynika bezsprzecznie, że nasz bohater nie dość, że ma wiele twarzy, to ich przywdziewanie nie sprawia mu większego kłopotu. 

Niechaj was strzegą i prowadzą Cienie.

Art credit by Katsumi92


Zapraszam do wątków, powiązań, wspólnego pisania. Na użycie postaci w opowiadaniu się zgadzam, pod warunkiem, że zachowana zostanie jej konwencja. Jeśli idzie o postacie poboczne wykreowane przeze mnie – można ich używać do woli, pozwalam na kierowanie nimi i wplatanie ich we własne historie. Wyjątek – nie wolno ich uśmiercać, chyba że wyrażę na to zgodę. Odpisuję wedle sobie tylko znanej kolejności, ale specjalnie nikogo nie pomijam. Jeśli zapomnę, ludzka rzecz, przypomnieć się. Prowadzę 3 postacie, może się zdarzyć, że danego dnia nie dam rady odpisać z nich wszystkich. Może się też zdarzyć, że pomimo wolnego czasu nie będę odpisywać ze wszystkich moich postaci. Taka autorska zachcianka.
Zapraszam do zapoznania się z odnośnikami w karcie. Ułatwi do pisanie wątków i poznanie postaci Luciena. 


Muzyka: Red "Let it burn", Breaking Benjamin "Dance with the devil"
Cytaty: J.R.R. Tolkien (w tytule)


Ostatnia aktualizacja karty: 30.07. - zmiana artów w karcie
Ostatnia aktualizacja podstron: 11.07 - zaktualizowano Miejsca i Poboczne (dodano arty)

1 313 komentarzy:

«Najstarsze   ‹Starsze   201 – 400 z 1313   Nowsze›   Najnowsze»
draumkona pisze...

Nawet wtulając nos w futro, nawet nie zostawiając choćby skrawka ciała nieosłoniętego, i tak zamarzała na kość wyklinając elfią słabość na tego typu mrozy i śniegi. Była pewna, że jutro, bądź najdalej pojutrze, dostanie okropnego kataru i gorączki.
Iskra znała te tereny, ale... Od dołu. Od strony tuneli Dolnego Królestwa. Śladem Poszukiwacza, wysiliła pamięć, jednak nie by znaleźć kotlinkę, czy jaskinię, ale najprawdziwsze, tajemne zejście pod ziemię. Po długich minutach ciągnących się w nieskończoność, zdołała przypomnieć sobie jedne z wrót, które mogły znajdować się niedaleko. Jedną ręką wciąż trzymając futro, drugą wysunęła i chwyciła wodze ściągając je lekko. Kelpie przystanęła, a elfka stanęła w strzemionach. Wypatrzyła znajomy głaz i zaraz usiadła i ponagliła, by Kelpie jak najszybciej tam dotarła, co wcale jednak nie było takie proste, ani bezpieczne. Gdy znalazła się przy wielkim kamieniu, zsiadła, przełożyła wodze przez koński łeb i wcisnęła je w rękę Luciena, który to podążał zaraz za nią. Sama oddaliła się parę kroków i wolną ręką zaczęła odgarniać ze ściany śnieg. A po paru minutach wyklinania i kichania, ich oczom ukazały się runy wyryte w skale. Teraz tylko Iskra musiała sobie przypomnieć jak je otworzyć.
Zostaliby tam pewnie na wieczność, gdyby nie zarządzono wietrzenia tuneli. Drzwi, ciężkie, kamienne skrzydła, rozsunęły się, a zdziwione jej obecnością krasnoludy otworzyły szeroko oczy. Iskra odsunęła futro z twarzy i ściągnęła kaptur, a ci, rozpoznając ją, zaprosili ją do środka. Elfka wróciła się po konia i gestem nakazała Lucienowi pójście za nią. I tak, w ciągu piętnastu minut, stali już w przedsionkach długich i krętych tuneli krasnoludów. Śnieg na ich ubraniach zaczął się topić, co w istocie jeszcze pogarszało stan elfki. Kichnęła donośnie i zatrzęsła się.
- Witaj Starsza Krwi, i towarzyszu jej... - zaczął niepewnie jeden z krasnoludów, zapewne dowódca. - Do Grah'knar daleko, a wy widzę zmarznięci na kość. Oferuję więc swe skromne usługi - to mówiąc skłonił się uprzejmie.
- Musimy przejść... - kichnięcie - Przez... Góry... - kichnięcie - Trzeba nam wyjść - kichnięcie i pociągnięcie nosem - ...Na szlak od strony Larven. - dokończyła Iskra z ulgą i przesunęła się w miarę blisko pochodni. Krasnolud uśmiechnął się szeroko, zabrał pochodnię, wszak była mu potrzebna i ruszył wraz ze swą kompanią w dół tunelu nawołując swych gości. Elfka złapała jeszcze spojrzenie Luciena, po czym złapała przemoczoną ręką wodze Kelpie i ruszyła ich śladem.

draumkona pisze...

Tunel był wysoki na tyle, by człowiek mógł nim swobodni przejść, a szeroki na tyle, by trzech krasnoludów mogło iść. W paru słowach ujmując, tunel idealny dla niewielkich krasnoludzkich patroli. Krasnolud, który ich prowadził, przedstawił się jako Airo. Ściskał w potężnej dłoni pochodnię i z zapałem wymieniał informacje z Iskrą, nawet użyczając jej chusteczki.
- Teraz to goblińskie chordy nas nachodzą, zagnieździł się w nieużywanych tunelach i siedzą tam, uznając teren niby swój, a Dolny Król nic z tym nie robi! Biada nam, biada, jeśli te gobliny zechcą nasze miasto zdobyć! - tu, w sercu Gór Mglistych mieściło się miasto Merydren'khar. Nie było to miasto o istotnym znaczeniu, lecz stanowiło pierwszą linię obrony krasnoludów. Stąd też pewnie zmartwienia Airo.
- Na szlaku też są? - spytała Iskra chrząkając nosem raz po raz.
- Downośmy tamtędy nie chodzili, ale jest to możliwe. Gobliny nosy mają długie i lubią je wsadzać tam gdzie nie trzeba!
Elfka westchnęła, jak to mówią z deszczu pod rynnę. Tunel zakręcał, piął się po górę, spadał w dół, zawracał i wił się jak węże. Iskra już dawno straciła orientację gdzie są, natomiast Airo wyglądał tak jak gdyby właśnie odbywał poranny spacer od łóżka do spiżarki.
W niecałe dwie godziny dotarli do kamiennych bram miasta. Tu wpuszczono ich do jednej z gospód i polecono wysuszyć ubrania. Do uszu elfki trafiło także stwierdzenie iż za niedługo całkiem noc spowije wszystko, a więc i powinni się przespać. Krótkie spojrzenie jej fiołkowych oczu załatwiło wszystko. Z mosiężnym kluczykiem w dłoni wróciła przed gospodę, do dobudowanej niewielkiej stajni, gdzie to zostawiła Luciena z końmi. Chrząknęła nosem wkraczając na wyścielaną słomą podłogę, kluczyk schowała do kieszeni i zaczęła rozsiodływać Kelpie
- Zostaniemy tu na noc, jak się zbierzemy, to Airo pokaże nam skrót przez górę. - powiedziała siląc się na wesoły ton, choć dość dziwnie się czuła, jak każdy zresztą elf pozbawiony dostępu do roślinności i zwierzyny. Poza tym, ciągle było jej zimno.
Kelpie wierzgnęła i tuż po ściągnięciu ogłowia uciekła do jednego z boksów. Iskra natomiast odłożyła ogłowie i siodło na jeden z drewnianych kijów wystających ze ściany, a potem zebrała z podłogi juki. I teraz już musiała tylko poczekać na Czarnego Cienia.

draumkona pisze...

Co do solidnej przeprawy, miał zapewne absolutną rację, co Iskra skwitowała ponurą miną. Ledwo opuściła Sanktuarium, a już czuła jej odechciewa się jej wszystkiego, zwłaszcza narażania życia. Widząc jak Lucien w końcu uporał się z Cienistym, chwyciła swoje juki ustawione na podłodze i opuściła niewielką stajenkę przechodząc do znajdującego się obok ogromnego budynku gospody. Gdy weszli, niewiele z nich było w stanie takim, który umożliwiałby im zauważenie czegokolwiek poza kuflem miodu, czy piwa. Iskra wychwyciła schody wciśnięte w ścianę, spiralne, niezwykle wąskie jak na krasnoludzką robotę i Iskra wyczuła w tym ducha swego ludu. Ochoczym krokiem skierowała się w tamtą stronę, kwatery bowiem zwykle mieściły się na górze, tak też było i tym razem. Gdy wdrapała się na schody, uderzyło ją przyjemne ciepło. Gdzieś tu, na tym piętrze znajdowały się piece, które ogrzewały całą gospodę, więc nie dość, że wysuszą się szybko, to i nie zamarzną śpiąc. Elfce ta perspektywa znacznie poprawiła humor. Wydobyła z kieszeni kluczyk i zaczęła sprawdzać, do których drzwi pasują. Okazało się, że drewniane, okrągłe drzwi, trzecie od prawej, stanowią wejście do obszernego lokum w iście krasnoludzkim stylu.
Sklepienie było łukowate, każda ławka, stolik były kute w litej skale, podobnie jak regały. Łóżka, ku iskrowej uldze, były jednak normalne i to szerokie, jakby miały tam spać co najmniej trzy osoby. Puchowa kołdra zachęcała do rzucenia się i zapadnięcia w sen.
Elfka odłożyła juki koło jednego z łóżek i odeszła poszperać w innych częściach komnaty, sporej jak na gospodę. Krasnoludy słynęły z rozmachu, a przecież nie często mieli gości, więc i lubili ich odpowiednio przyjmować.
Iskra znalazła jeszcze niewielkie pomieszczenie gdzie stał dziwny, kamienny blok wyżłobiony w środku. Dopiero po ustawionych wokół wiadrach i przewieszonych przez sznurek tkaninach, dowiedziała się, że to coś w rodzaju łaźni. Obok łaźni mieściła się jeszcze mniejsza spiżarka, jednak wypełniona po same brzegi. Taki oto obraz wywołał błogie zadowolenie na twarzy elfki, która to wracając do głównej komnaty, zrzuciła po drodze ociężałe, mokre futro, płaszcz i w całkiem przemoczonej tunice padła na łóżko.

draumkona pisze...

Do Iskry dotarło w końcu, że musi zrzucić z siebie resztę ciuchów jeśli nie chce się do reszty rozchorować. Nie wątpiła, że Airo nawet by się ucieszył z jej dłuższego pobytu, ale Lucienowi pewnie nie byłoby to na rękę.
Elfka podniosła się i z zadowoleniem odkryła, że jednak jej mokre ciało i ubrania nie zostawiły zbytnich mokrych śladów na puchowej kołdrze. Tym lepiej. Sprawdziła gdzie to podziewał się Poszukiwacz, po czym podeszła do jednej, jedynej lampy w komnacie, usytuowanej na kamiennej szafeczce między łóżkami. Chwilę trwało nim Iskra odgadła w jaki sposób gasi się żar tlący się w szklanej łezce, ale gdy w końcu wypowiedziała właściwe słowa, komnatę zalała aksamitna ciemność. Podniosła się i wróciła do swojego łóżka, zbierając z ziemi futro i płaszcz i rozwieszając je na sznurku w łaźni. Zostawiła tam tez buty i wróciła w samej, mokrej tunice. Rozsupłała rzemyk wiążący włosy i roztrzepała je nie kryjąc ulgi na twarzy. Potem sięgnęła sznurka wiążącego dekolt tuniki, rozsupłała go, ściągnęła z siebie ciemny materiał, rozłożyła go na podłodze i wślizgnęła się pod kołdrę. Ułożyła głowę na poduszce i zaraz też zasnęła, wyczerpana staraniami by uniknąć choroby, przeziębienia, czy nawet kataru. Męcząca to bowiem była sztuka dla elfów, którzy nie byli medykami.
I tak też śniła o sadzonym jajku na boczku.

draumkona pisze...

Iskra miała takie mary, koszmary, senne wizje niemal na co dzień i jajko z boczkiem stanowiło miłą odmianę.
Chociaż... Wkrótce potem śnił się jej Las Medreth i Duch Lasu, któremu ludzie ścięli głowę. Chaos ogarnął wtedy najbliższe okolice, ciemne niebo zasnuło się krwawymi chmurami. Potem nastąpiła zmiana scenerii. Znów czarny fort, spotkanie z inicjacji. I znów te same słowa Astrid. Czarna wiewiórka skoczyła na biurko Nocnej Damy powodując jakby rozmycie obrazu. Iskrę ścigał Ponury Gon, a ona nie miała jak uciec, ani dokąd. Łapiąc ją w swe wielkie, kościane dłonie zamachnął się mieczem szepcząc słowa pożegnania ostatecznego.
Wtedy też Iskra gwałtownie nabrała powietrza i otworzyła oczy. Rozejrzała się zdezorientowana, a i niewiele zobaczyła. Choć pokój ich miał okno, wpadała weń jedynie czerwona łuna z huty i kuźni. Naciągnęła kołdrę na ramiona dysząc ciężko. Nawet nie zorientowała się, że Lucien już nie śpi.

draumkona pisze...

Jego głos ją jeszcze bardziej zdezorientował, bowiem w głowie jej wciąż odbijały się echem słowa Gona, szepty Astrid i krzyki mordowanych ludzi tworząc okropny chaos nie do ogarnięcia. Podciągnęła kołdrę pod sam nos łowiąc cienie chodzące po ścianach. I zaraz przypomniała sobie o lampce, która to zgaszona została parę godzin temu.
- Brenn - mruknęła pod kołdrą, a lampa znów rozjaśniła komnatę ciepłym światłem. Dopiero wtedy Iskra odważyła się rozejrzeć po pokoju, przy okazji uzmysławiając sobie, że w powietrzu wisi pytanie bez odpowiedzi.
Kołdrę nadal trzymając naciągniętą na nos, tak, że tylko fioletowe oczy elfki było widać wśród burzy ciemnych loków zastanowiła się nad odpowiedzią.
- To tylko sen... Tylko sen... - szepnęła wydostają się spod kołdry nieco i zaraz sobie przypominając, że w zasadzie nie ma nic na sobie. Przytrzymała więc kołdrę nim ta zdążyła obsunąć się niżej niż obojczyk. Przyjrzała się teraz Lucienowi opierając się na jednym łokciu.
- Widzę, że nie tylko ja nie spałam dziś za dobrze - mruknęła siadając i pilnując, by kołdra była tam, gdzie powinna.
- Może zacznę brać jakieś proszki nasenne, to mi przejdzie... - mamrotała do siebie przeczesując włosy palcami.

draumkona pisze...

Westchnęła. Chyba jeszcze dużo czasu minie, nim ten osobnik zrozumie wagę snów, duchów i przeszłości, która nijak nie chce wypuścić z objęć swych Bractwa.
Wszak, o przeszłości należało pamiętać. Należało oddawać jej stosowny hołd, choć, nie należało robić tego pochopnie, czy ze zbytnią przesadą.
- Sny są potrzebne. - stwierdziła tylko opadając znów na poduszkę i przesłaniając dłonią oczy. Nie chciało się jej ruszać, nie chciało się jej jednak spać. Dziwne to było uczucie, zarazem pragnąć akcji, dalszej podróży, a z drugiej strony odczuwając przemożną ochotę pozostania w ciepłym łóżku.
- Sen to echo przeszłości, bądź naszych pragnień i obaw. Co zdolniejsi potrafią wyśnić także pewne wydarzenia z przyszłości, które już są pewne - powiedziała w końcu cytując słowa Wilka. On potrafił wyśnić przyszłość, choć potem zwykle chciał o niej zapomnieć.
Nie ma cięższego brzemienia od poznanej przyszłości, której już zmienić nie można.

draumkona pisze...

Nie odpowiedziała na jego słowa, pozostawiając go w spokoju. Nie miała zamiaru mu wytykać faktu, że gdyby rzeczywiście pamiętał, to spałby spokojnie.
Nie był na to czas, ani miejsce.
Mimo tego, że spać się jej nie chciało, to w niedługim czasie, nim jeszcze Lucien skończył mącić wodę w misie, usnęła, a ręka jej bezwładnie opadła na pościel. Nie był to jednak sen normalny, a drzemka wywołana czarem. Kto jednak zaklęcie rzucił i po co, pozostawało tajemnicą.
Iskra leżała nieruchomo, niemal bez życia.

draumkona pisze...

Już w chwili gdy traciła świadomość, chciała umocnić blokady chroniące jej umysł przed atakiem. Lecz coś, bądź ktoś, był szybszy. Iskra poczuła jak jej opór słabnie, a poczucie przywiązania do ciała rozmywa się. Duchem była całkiem gdzie indziej, był to murek w elfiej stolicy. Mieścił się on na półkach skalnych, miejce to było nieżywane i opuszczone, bowiem elfy rzadko zapuszczały się tak daleko od domostw. Z murku wbudowanego w skały rozciągał się widok na całą dolinę i miasto. Siedziała na białych kamieniach, a wiatr targał jej włosy.
Zaraz obok pojawiło się widmo czyjejś obecności, niewątpliwie maga. Jednak, jego celem nie był atak na elfkę. Zmusiła się do myślenia, gdyż miejsce to było jej znajome. I dopiero gdy obok zaczęła materializować się sylwetka, przypomniała sobie. Mur był miejsem przeznaczonym do sennych transmisji, było to miejsce, gdzie można było ściągnąć kogoś pogrążonego we śnie i wymienić informacje, a także... Wiele więcej, a to dzięki temu, że odczucia i zmysły były w pełni sprawne. Ciała jednak wtedy pozostawały całkiem bezbronne, bez duszy i bez umysłu. Jakby puste skorupy, jednak, wciąż odbierały bodźce.
Właśnie w tej chwili na policzki śpiącej Iskry wypłynęły rumieńce, kiedy to przypomniała sobie, co to kiedyś robiła w takim transie...
Spaczone myśli i wspomnienia jednak zniknęły, gdy obok niej zjawił się Wilk. Jego twarz była nieco bledsza niż zwykle, ramiona przygarbione, a wzrok smutny. Elfka rozpoznała w czym rzecz. Zamknęli go w stolicy chcąc jak najszybciej osadzić na tronie, a on chciał iść w nieznane szukać Ymira i nowych przygód. Szczerze mu współczuła. Nie odezwał się jednak, a skinął brodą w dół, wskazując las pod nimi. Jak na zawołanie oboje znaleźli się na dole, na leśnej ścieżce.
- Strasznie ciężko się z tobą skontaktować ostatnio, Iskra... - zaczął Wilk odchodząc ścieżką. Iskra zaraz go dogoniła. - Nie wywinę się już, mój ojciec także wypływa, razem z dziadem, a to już niedługo. A gdy tylko oni odbiją od brzegu... Eilendyr musi mieć władcę.
- Wiem o tym.
- Byłbym rad móc widzieć ciebie wtedy w stolicy. Ymir wiem, że się zjawi, ale ty?
- Ja... - odwróciła wzrok spoglądając na zroszoną rosą paproć. W mroku i blasku księżyca wyglądało to jak gdyby rożlina roniła kryształowe łzy. - Nie sądze bym zdążyła, Wilku. Mam obowiązki, od których nie mogę odejść, czy odstąpić. Wiedz jednak, że gdy tylko zakończę swoje sprawy, zjawię się u was.
Elf westchnął. Iskra wolałaby, żeby na nią nakrzyczał, zbeształ, a na koniec wygnał, niż żeby się smucił. Gdy go takiego widziała miała wrażenie, że ktoś wydziera jej serce z piersi. Szli tak w milczeniu, przy blasku księżyca przebijającym się przez ciemne korony drzew. Wiatr delikatnie rozwiewał im włosy i szaty, a noc była wyjątkowo ciepła.
- Spotkałaś Niraneth? - spytał w końcu.
- Nie, już dawno jej nie spotkałam.
- Co dawno niespotkane, zwykle śpieszy nam na spotkanie. - mruknął - Podejrzewam, że wkrótce wasze ścieżki znów się skrzyżują. Przekaż jej więc, że rada ma zamiar ponownie rozpatrzyć jej sprawę. Gdybym był wtedy władcą... Może i byłbym w stanie coś poradzić, niestety, nie jestem nim, więc na razie mam związane ręce. Prócz tego, pozdrowienia się jej należą. - dodał zagadkowym tonem spoglądając w górę.

draumkona pisze...

Iskra nie ciągnęła go za język, ani też starała się nie okazywać zbyt dużego zainteresowania tą sprawą. Próbowała grać opanowaną i niewzruszoną, wzorem swego mentora. Jej uwagę jednak przykuł szelest, ścieżkę pokryła lekka mgiełka trzymająca się ziemi. Wilk przystanął wzdychając.
- Podejrzewam, że posiadam... Pewien dar. - urwał, a uwagę elfki przykuły szelesty po jej prawicy, odwróciła twarz w tym kierunku. Ujrzała jakby wyrwaną ze snu jakiegoś, czy wizji, komnatę. A raczej jej kawałek. Wiedziała, że to wizja, iluzja, bowiem kształty ścian, mebli, falowały nieznacznie. Jednak... Obraz osoby w tej komnacie był całkowicie wyraźny, jakby rzeczywiście tam stała. Przez okno wyśnionego pokoju wpadało do środka delikatne światło poranka. Natychmiast rozpoznała człowieka stojącego przy ścianie i kontemplującego obraz za oknem. Czarne szaty jakie na sobie nosił i te charakterystyczne, białe włosy...
- Wilku...? - spytała niepewnie oglądając się na elfa. On jednak nie odpowiedział.
Seweryn, on to był bowiem, odwrócił się, jakby słyszał jakiś dźwięk. Wzrok jego zimnych, ciemnych oczu padł na Iskrę, a potem przeniósł się gdzieś dalej. Jego twarz rozjaśnił uśmiech, a Iskra poczuła jak w jej wnętrzu wzbiera pożar rozpaczy. Ku niemu biegł mały chłopczyk, wyglądający na trzy, cztery lata. Miał białe, kręcone włosy sięgające ramion i Gwiazdę Zaranną na szyi, jak każdy elf. Seweryn złapał malca i uniósł w górę, potem znów spojrzał w ich kierunku.
Po policzkach Iskry, tej, która to pozornie spała w krasnoludzkim mieście, pociekły łzy.
Poczuła dłoń Wilka na ramieniu, odwróciła się spoglądając na jego zasmuconą twarz. Strugi łez ciekły po jej policzkach.
- No właśnie... Dar jasnowidzenia, tak rzadki i tak niepewny. Nie okiełznałem go jeszcze... Jednak wiem, że ta ścieżka, która się ukazała teraz... Tak nigdy nie będzie, Iskra. - objął ją ramionami i przytuił do siebie chcąc uspokoić jakoś elfkę roniącą słone łzy, z częściowo jego winy.

draumkona pisze...

- Ludzie są zdradziecy, nie można im ufać... - szepnęła przełykając gorycz i żal.
- Nie wszyscy są tacy.
- Niestety są...
- Zhaotrise, spójrz na mnie.
Znów ten jego władczy ton, który rozum jej odbierał. Podniosła wzrok posłusznie.
- Wśród elfów są i tacy złoczyńcy jak wśród ludzi, a czasem nawet gorsi. Są wśród nas także tacy, jak twój Seweryn. Nie powinnaś więc winić za wszystko ludzi i stawiać ich na gorszej pozycji. Wbrew pozorom, większość z nich jest zahartowana w boju, a ciężką pracą osiągają to, co chcą. A sam Joserro powinien być dla ciebie nauczką. Ostrzegałem cię wtedy. - miał rację, okrutną rację i to w tym wszystkim było najgorsze. Łatwiej jej było winić za wszystko ludzi. Tak było szybciej i prościej. Kątem oka zauważyła, że iluzja się rozmyła niczym dym.
- Co jeszcze widziałeś?
Ściągnął swoje wąskie brwi słysząc to pytanie.
- Twoją śmierć Starsza Krwi. Śmierć pełną bólu i okrutną, z rozkazu gubernatora ziem podbitych. Czegokolwiek zażąda, nie możesz do niego iść. A gdy Bractwo cię tam pośle, odmów.
Iskrę zaszokowały te słowa. Nieśpieszno było jej do grobu, poza tym... Skąd on wiedział o Bractwie?! Jego kojący uśmiech wytłumaczył wszystko. No tak, jasnowidzenie, sny i stare, elfie księgi. Mogła się tego domyślić, Wilk zawsze był bystry.
- Jednak ta ścieżka jest niepewna i mglista. Możesz jej uniknąć. - dodał po chwili wypuszczając ją z ramion. Potem ułożył dłoń na jej głowie. Kiedy tak robił Iskra czuła się jak jego mała siostrzyczka, którą trzeba chronić przed innymi dziećmi z piaskownicy. A nóż, widelec, zabiorą jej drewnianego konika.
- Czas nasz dobiegł końca, Zhaotrise. Nie wiem kiedy znów uda nam się zasnąć w tym samym momencie, jeśli jednak pojawią się informacje mogące ocalić ci życie... Nie łudź się, że będę czekał aż zaśniesz. - rozczochrał jej lekko włosy - Do zobaczenia. - i zniknął, rozwiał się jak dym, jak tamta iluzja. A przecież był taki realny...
Iskra otworzyła oczy i zamrugała starając się odzyskać orientację. Wyczuła wilgoć na policzkach, więc przetarła je rąbkiem kołdry. Spostrzegła Poszukiwacza stojącego nad jej łóżkiem i zaraz też spochmurniała. Znów naciągnęła kołdrę po sam nos.
- Gubernator ma coś wspólnego z Bractwem...? - nie wątpiła w ani jedno słowo Wilka, więc i zawczasu chciała się dowiedzieć co może jej grozić.

Szept pisze...
Ten komentarz został usunięty przez autora.
draumkona pisze...

- Skąd to pytanie, skąd... - mruczała jakby go przedrzeźniając, choć nie taki był jej zamiar.
- ... Zginę z jego ręki. - odpowiedziała po dłuższej chwili milczenia rozmyślając nad słowami Poszukiwacza. A potem znów echem zadźwięczały w jej głowie słowa Wilka, iż ta ścieżka pewną nie jest. Jednak, tą informację na razie zachowała dla siebie. Nie warto mówić o rozwiązaniach do których raczej się nie dojdzie żywym.
- A sen wywołał mój przyjaciel, jasnowidz. - więcej powiedzieć nie chciała, nie teraz, wszak nie co dzień dowiadujesz się jak najprawdopodobniej zginiesz. A zestawienie słów "okrutna" i "bolesna" kojarzyły się jej jedynie z torturami.
Porwała szybkim ruchem swoją ciemną tunikę z podłogi i schowała się pod kołdrą naciągając ją na nagie ciało. W parę minut miała ją już na sobie i odrzuciła kołdrę. Teraz należało znaleźć spodnie.

Anonimowy pisze...

[Wydaje mi się, że taki zwiad byłby dobry. A czy nie będą mi przeszkadzały inne postacie z obozu? Oczywiście, że nie! Może i ja jakąś dodam?
Moim zdaniem do wątku: Szept - Meri pozostało jeszcze jedno pytanko. Które z nas zacznie?

Z drugim wątkiem pojawiło się kilka komplikacji, ponieważ Lucien zdradzać raczej nikogo nie będzie. Nie wiem jakie Cień ma relacje ze swoim przełożonym, ale może niech Nieuchwytny nie mówi Lucienowi z kim ma do czynienia tylko niech wyśle go na misję, mówiąc tylko co ma zrobić. Co ty na to?]

~ Meri

draumkona pisze...

- To ty tak sądzisz - odgryzła się czując niejako zawód spowodowany jego słowami. Elfy nie były ludźmi, można było im zaufać przecież! Iskra westchnęła kręcąc głową i podniosła się z posłania. Udała się zaraz do mniejszej komnatki, gdzie to rzeczy zostawiła do wyschnięcia. Ściągnęła ze sznurka wyschnięte spodnie i naciągnęła je na nogi. Narzuciła na siebie płaszcz, również suchy, a potem zrolowała futro. Na chwilę obecną było jej ciepło.
Wróciła do komnaty i zaczęła chować po ubraniu przeróżne noże i sztylety, których to Iskra miała doprawdy wiele. Wisior elficki, który to obecnie czerwoną łuną płonął, wsadziła pod koszulę. Potem tylko z juków swoich wygrzebała sucharka i wchłonęła go prawie nawet nie gryząc. A potem następnego i jeszcze jednego. Aż zjadła ich pięć i stwierdziła, że zaraz zwróci.
Czknęła cicho i wyszła z komnaty pozostawiając Poszukiwacza samego. Przecież, śpieszyło się im, więc i do stajni zaraz pobiegła od razu zabierając się za siodłanie Kelpie.

draumkona pisze...

Kelpie była dziś dziwnie osowiała, jakby i ją dręczyły wizje i senne mary. Na widok swej pani uniosła łeb, zastrzygła uszami i opuściła go z powrotem. To Iskrę nieco zaniepokoiło, ale cóż, misja czeka, więc nie był to najlepszy czas na to, by spełniać końskie zachcianki.
Klacz zaraz miała już na grzbiecie ułożony kocyk, następnie siodło, a kiedy to elfka mocowała się z popręgiem, wkroczył Czarny Cień, którego jednak tymczasowo Iskra olała cienkim siurkiem.
Ogłowie, wędzidło, juki, futro przymocować za siodłem, łuk umiejscowić przy lewym strzemionie i otrzepać końskie podkowy ze słomy i już można ruszać.
Zaraz też zjawił się Airo, który w ręce trzymał lampę. Lampa ta była w większości ze szkła, a rączka była robiona z kruszcu, który to wytrzymywał wysokie temperatury. Wewnątrz tliło się światełko barwy błękitu. Iskrze nie trzeba było pokazywać tej lampy drugi raz, by stwierdziła, że to dzieło elfów.
- Witaj, Airo - uśmiechnęła się przykładając lewą dłoń zwiniętą w piąstkę do prawej, gdzie trzymała wyprostowane palce i skłoniła się w pasie. Krasnolud, na którego twarzy wymalowało się zdziwienie, odwzajemnił gest i uśmiechnął się spod brody.
- Będę wam towarzyszył do rozwidlenia tunelu Rhys. To nasz główny tunel, idąc tamtędy będziecie najbardziej bezpieczni i też nic nie powinno was dopaść. - to mówiąc zaczepił kciuk o swój wysadzany klejnotami pas. - Gdy będziemy się żegnać, powiem wam gdzie skręcać i czego unikać. - dodał zaraz, a Iskra wyprowadziła Kelpie z boksu.

draumkona pisze...

- Kelpie, pięta - przywołała Iskra do porządku swoją karoszkę, która to już chciała wracać do skubania siana. Na to zawołanie jednak podeszła ku swej pani gotowa odtąd podążać za nią.
- No - machnął lampą Airo - To chodźcie... - i tak wyszli ze stajni i podążyli za krasnoludem, z którym to od razu przyjazne stosunki nawiązała Iskra. Miała jakąś smykałkę do ludzi, do każdej istoty, że kontakty mogła bez problemu zawierać. A na potwierdzenie tych słów, zawsze mogła przytoczyć jej znajomość ze Snorkiem, goblinem, który to mieszkał w Królewcu i szlifował diamenty, bądź wspierał tamtejszą Straż Miejską. Snork był dobrym goblinem.
Szli między budynkami ciosanymi z kamienia, które to zwykle ozdabiały takie lampy, jakie niósł Airo. Zaczynało się robić gorąco, bowiem wkraczali w dzielnicę rzemieślników, zręcznych kowali, którzy mieli własne kuźnie i własne piece. Dalej, za tą dzielnicą był most, który umożliwiał przejście do tuneli. Nawet tu, pod ziemią, zdarzały się podziemne rzeki, czy jeziora. Runy po lewej stronie wylotu tunelu mówiły o tym, iż wchodzą na ścieżkę Rhun.
- To ten tunel. Teraz, Iskerko, wytęż nieco słuch, zawsze lepiej zachować ostrożność. - to mówiąc, ruszył przodem, a światło lampy nagle nabrało mocy oświetlając drogę. Iskra ruszyła z Kelpie zaraz za krasnoludem, zgodnie z jego poleceniem, wytężając słuch. Dalej obyło się bez rozmów. Tunele nie były bezpieczne.

draumkona pisze...

Iskra tak się zasłuchała, że wydawało się jej niemal, że stała się jednością ze skałami i szczurami, które na początku tunelu się mieściły. Teraz jednak pozostały skały i echo stukotu kopyt. Dla lepszego skupienia przymknęła oczy, bowiem wzrok nie był jej na razie potrzebny, poza tym, doskonale potrafiła wyczuć gdzie się kierować. Więc gdy poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń, drgnęła mimowolnie i zaraz też skojarzyła do kogo ręka ta należy. Wróciła całkiem do swego ciała, otwierając znów oczy, a słuch powrócił do normy. Czując wiązkę jego mocy od razu usunęła niektóre bariery swego umysłu, by kontakt stał się możliwy.
Co się stało? - spytała niepewnie.

draumkona pisze...

Długo zastanawiała się na odpowiedzią. W końcu jednak, odpowiedziała
- Jeśli wyjście do interesującego nas miejsca prowadzi używanymi przez krasnoludy korytarzami, to mało prawdopodobne, że na coś wpadniemy. Jeśli jednak przyjdzie nam nieco zboczyć... Wtedy nie wiem. - urwała i znów chwilę milczała jakby rozważając lucienowy pomysł.
- Nie sądzę, by to miało nam pomóc. Jeśli gobliny zechcą nas dopaść, wykorzystają nosy, a węch mają lepszy, dużo lepszy, od najlepszego elfiego tropiciela. Tak więc, stukocząc, czy też nie, i tak nic nie zrobimy. - Iskra zajrzała w odnogę korytarza, który minęli kierując się dalej na północ jednocześnie węsząc w powietrzu.
- Coś się rozkłada. - i znów słowa te, usłyszał jedynie Poszukiwacz.

draumkona pisze...

Airo właśnie na rozwidleniu postanowił ich opuścić. Odwrócił się przodem ku swej małej kompani i rzekł
- I tu oto się rozstajemy. Mnie obowiązki wzywają, a was przygoda. Radziłbym iść korytarzem na lewo, częściej używany, a potem kierować się jak najbardziej na północ. - nie mógł im przecież powiedzieć, że na następnym rozwidleniu w prawo potem w lewo, potem w lewo, potem prosto, a potem w prawo i tak jeszcze przez wiele skrzyżowań, bo ani elfia, ani człowiecza pamięć nie byłaby tego w stanie spamiętać.
- Żegnajcie więc Iskro i towarzyszu jej. Niechaj wiatr was niesie tam gdzie żegluje słońce i przechadza się księżyc. - to mówiąc krasnolud zawrócił wraz ze swoją lampą i po chwili zniknął za zakrętem. Iskra obejrzała się przez ramię na Poszukiwacza.
- W lewo. - potwierdziła słowa Airo, już na głos, nie mentalnie i pociągnęła Kelpie za wodze. Tu wolała ją trzymać, bowiem żaden czort nie wie, co tu na nich czeka.

draumkona pisze...

- Poznałam go w tej samej chwili co i ty, Czarny Cieniu - rzekła oględnie, lekkim krokiem idąc, który to od razu można było odróżnić od tego ciężkiego, jakim chodzą krasnoludy, bądź ludzie.
- A czy ufam... - zagadnęła jakby samą siebie chwilę rozważając to pytanie. Wyglądał na dobrego krasnoluda, a dobrze wiedziała, że gdyby miał ich wprowadzić w zasadzkę, zrobiłby to już dawno temu.
- Nie wiem. Jednak jeśli chciałby się nas pozbyć, mógł to zrobić pod bramą, bądź teraz, w tunelu. A jednak nie zrobił tego. I nakazał kierować się na północ, co wydaje się być całkiem dobrym kierunkiem. Ugościł nas i nie narzucał się. Więcej wiary, Lu. - ostatnie słowa mruknęła melodyjnie sama sobie się dziwiąc, że złapało ją aż takie lenistwo, że nie chciało się jej wypowiadać całego jego imienia. Może to była także sprawka tego, że i zdrobnienie takie lepiej jej pasowało do jego osoby. Zaraz jednak porzuciła błahe rozważania na tematy lucienowych przydomków i schyliła się po jakiś przedmiot, który to spojrzeniem wyłowiła. Był to odłamek strzaskanej lampy, a to nie świadczyło zbyt dobrze. Być może gobliny odwiedzały ten korytarz częściej niż Airo sądził.

draumkona pisze...

Miała ochotę szczerze się zaśmiać, jednak, zaniechała tego. Ach, ludzie i ich brak wiary. Ludzie, którzy nie są w stanie usłyszeć lamentu lasu. Ludzie, którzy nie słyszą pieśni kamienia. Ludzie, którzy niszczą i palą. Ludzie, którzy nie wierzą.
- Więc nie wierz jemu, ale wierz mi. Ja cię nie zdradzę, ani nie skażę na śmierć w tunelu. - odwróciła się na powrót idąc tunelem. Wyczuć mógł lekką nutę rozbawienia w jej głosie, powodowaną już jednak nie tym, że jego wiara była tak ograniczona, a tylko tym, że próbowała, jak on, wziąć to na logikę. Nie brać pod uwagę faktów jej znanych, jak sojusze, jak pakty. I samą jej pozycję, Starszej Krwi, której śmierć elfy niechybnie pomściłyby i to z całą mocą. Próbowała jak on, dojść do tych podejrzeń. Jednak, nie było jej to dane. Ach, gdyby tylko wiedział, co śpiewa kamień i co znaczy szum drzew. Gdyby tylko wiedział... Gdyby umiał to poczuć...

Szept pisze...

Ależ Iskra znała smak zdrady. Znała i to całkiem dobrze, a co gorsza, nie dość, że były to ręce, jakim ufała, to jeszcze, które kochała. Które kochała szczerze i głęboko. Ale cóż można powiedzieć o tym osobniku... Człowiek. I tyle powinno wystarczyć.
Korytarz zaczął piąć się ku górze i wić się, niczym wąż jakiś, a Iskra w tym wszystkim starała się wywąchać świeże powietrze. Jak wiadomo, tam gdzie drzwi, tam i zwykle niewielkie otwory, które to świeże powietrze wpuszczają. Co parę kroków musiała jednak przystawać i węszyć w powietrzu, do tego nasłuchując. Ślad powietrza to pojawiał się, to ulatniał, jakby bawiąc się z nią w chowanego.

draumkona pisze...

Skręciła w kolejną odnogę z kolei, a korytarz ani trochę nie przestawał się skręcać i wić. A kolejne rozwidlenie przywitało ich niespodzianką.
Tuż przy wylocie jednego z tuneli, leżała lampa, zbita, choć niebieskie światełko wciąż się tliło niepewnie i słabo, oświetlając dwa krasnoludy, pozornie siedzące obok siebie, jakby śpiące wsparte na ramionach. Iskra jednak czuła każdym zmysłem, a Bestia za swymi kratami zaczęła gonić własny ogon ujadając. Jednym susem pokonała dzielącą ich odległość od krasnoludów, po czym zbadała puls jednemu z nich. Nie żył. Drugi natomiast wciągnął drżącą piersią powietrze. Iskra ujęła jego dużą, szorstką dłoń przyklękając.
- Gobliny... - szepnął z wysiłkiem i zaraz jego zabrudzoną twarz wykrzywił ból. Elfka nie wiedziała jeszcze co go powoduje, ale szybko się domyśliła. Spod hełmu płynęła krew, więc zapewne miał zmiażdżoną czaszkę w pewnym miejscu. Nie do uratowania. Nagle, pochwycił mocniej jej rękę, wytrzeszczył oczy pochylając się ku niej.
- Uciekaj... - wychrypiał ostatkiem sił i odszedł puszczając dłoń elfki i padając na ziemię w obłoczku kurzu.
Iskra skupiła się przymykając oczy, jakby hołd zmarłemu oddając. Zaraz jednak poderwała się i pomaszerowała do ściany przykładając doń ucho. Słyszała skrzeki i chrapliwe tony goblińskiego głosu. W chwilę potem zaczęła słyszeć lekkie stąpanie tych stworów. Zwiadowcy. A ich nawet elfka nie miała szans dogonić. Zaraz dopadła Kelpie i wyciągnęła łuk, kołczan przewieszając przez ramię. Strzała wylądowała na cięciwie.
- W pobliżu są zwiadowcy, jeśli nas zauważą i co gorsza, zaczną uciekać, to mamy poważny problem. - zaciągnęła się powietrzem i wyczuła lekki zapach świeżego powietrza i liści. Nie było daleko do wyjścia. Ruszyła w prawą odnogę tunelu, stąpając jednak z przyzwyczajenia ostrożniej,a także trzymając napiętą do granic możliwości cięciwę.

draumkona pisze...

Dwa kroki, postój, zapach.
Cztery kroki, skok, szept.
Dziesięć kroków, spięcie mięśni, śmierć.
Pierwszy z goblińskich zwiadowców padł trupem, nawet nie wiedząc z czyjej ręki, a z oka jego sterczała Iskrowa strzała, którą zaraz wyszarpała z truchła i nałożyła z powrotem. Przywarła plecami do ściany tunelu oddychając szybko. Znów coś słyszała, jednak, gobliny były sprytne. Wiele z nich zaczęło uderzać mieczami o miecze, tworząc szczęk nie do zniesienia. Nie dla elfka. Iskra puściła łuk osłaniając uszy i kuląc się mocno.

draumkona pisze...

Poczuła na swoich dłoniach dotyk, chociaż nie spodziewała się takich efektów. Po prawdzie, niczego się nie spodziewała, bowiem szczęki mieczy doprowadzały ją do szału.
A w chwilę potem, mogła znów słyszeć własne myśli, ba, nawet jej głowy nie rozsadzał żaden dźwięk! No, chyba, żeby na upartego szukać problemów, to i się by znalazł szczęk, teraz z oddali słyszany. Zamrugała zdezorientowana i cofnęła dłonie od uszu swoich, na powrót łuk i strzałę, która to na ziemię upadła, zbierając.
Mając tak przytłumiony słuch, nie zdążyła usłyszeć, jak mały gobliński patrol gana korytarzem w ich stronę. Jednak sześciu małych nieludzi nie stanowiło problemów dla zabójców Bractwa Nocy.

draumkona pisze...

Nie lubiła tej umiejętności Poszukiwacza. Nie wiedziała jeszcze do końca czemu, ale zapewne był to pewien rodzaj zazdrości, której podłoży należy szukać w głęboko zakorzenionym mniemaniu, że elfy są lepsze.
A tu proszę, kto lepiej się w cieniach krył? Lucien! Elfka poniekąd to odbierała jako osobistą hańbę, choć milczała w tym temacie jak zaklęta.
Wyprostowała plecy i ze stoickim spokojem wypuszczała kolejne strzały, choć, każdy inny łucznik, zapewne już by się cofał w obawie o swoje życie. Bez problemu położyła dwóch goblinów, a kiedy Poszukiwacz wypadł ze swoich mrocznych cieni, postanowiła ubezpieczać mu tyły.

draumkona pisze...

Obserwowała gobliny z rosnącym niepokojem nie mogąc się doliczyć ich właściwej liczby. Szósty goblin umknął gdzieś, po cieniach się chowając, co tylko ją drażniło. Jednak, pozostawała czujna, za punkt honoru obierając sobie ochronę mentora swego.
I dokładnie w tej chwili, kiedy to spryciarz nieludź postanowił wyskoczyć po cichu, puściła cięciwę, a wątłe ciało goblina przeszyła strzała. Niewiele zabrakło, by i Poszukiwacza drasnęła. Iskra zbyt mocno cięciwę napięła i za to zganiła się w duchu. Jednak, tymczasowo byli cali i bezpieczni.

draumkona pisze...

Przywołała do siebie Kelpie krótkim gestem. Potem zaczęła węszyć w powietrzu i zbierać strzały najszybciej, jak mogła. W końcu wyprostowała się i potwierdziła jego słowa skinieniem głowy. Szła tym razem za nim, co jakiś czas się oglądając za siebie, jakby się upewniając, że nic nie idzie ich śladem. Na razie nie zanosiło się na kolejny atak, szczęki mieczy innych goblinów także ucichły. Widząc kolejne rozwidlenie Iskra znów zaczęła węszyć, tym razem dłużej. Wredne, małe nieludzie musiały rozlać jakąś okropną maź, prawie nic nie czuła.
- Lewo - zaryzykowała. Tam według jej rachuby powinna być północ.

draumkona pisze...

Iskra już od wczorajszej nocy tęskniła do otwartej przestrzeni, do świeżego powietrza i zieleni. W podziemiach czuła się źle.
Zakaszlała, kiedy zapach mazi zaczął ją dusić i zaraz też pojęła o co chodzi. Zatkała usta i nos rękawem oszczędzając oddechy. Rozlany gobliński specyfik miał ich podusić. Przyśpieszyła kroku i zrównała się z Lucienem wytężając wzrok, tunel znów opadał, a ona miała złe przeczucia. Podbiegła znikając za zakrętem i zaraz też uchyliła się przez ciśniętą przez szamana kulą ognia. Zamiast jednak dobywać broni, Iskra przejęła ciepło rozchodzące się po tunelu i wytworzyła z tego niewielki płomyk nad dłonią. Używając jednak magii ognia nie miała zbytnich szans na osłonięcie się przez trującą mazią. Wykonała szybki obrót, jednocześnie łuk rękoma zataczając, a w niewielkiej odległości od jej palców, ognista łuna się pojawiła. Gdy kończyła obrót, przyklęknęła, a fala ognia pomknęła ku bezbronnym wobec takiej siły goblinom. Spaliły się na popiół. W dodatku, coś wybuchło. Iskra szybkim ruchem odwróciła się plecami i naciągnęła kaptur jakimś cudem nie parząc się przy wybuchu. Mocny podmuch targał jej płaszczem. Potem rozkaszlała się na dobre nie mogąc złapać tchu. Oparła się dłońmi o ścianę i sapnęła cicho.
- Tunel zaraz się kończy... Nawet teraz czuję zapach wiatru... - kaszlnęła znów i zsunęła się po ścianie na ziemię tracąc kontakt ze światem. Kelpie zarżała niespokojnie, dopiero teraz do Iskry się zbliżając i skubiąc po ubraniu swą nieprzytomną panią.

draumkona pisze...

Iskrze śniło się jajko, z którego wykluł się smok, który na śniadanie jadł dżem.
Dziwny to był sen, bowiem jajo, z którego się wykluł wyglądało na kurze. A dostała je od Nieuchwytnego, co było dziwniejszym faktem niż sam smok. Iskra nie wiedziała o co w tym wszystkim chodzi, więc wolała się obudzić, co jednak nie było takie proste.
Toksyny grasujące po jej ciele nie miały szans z magią wypełniającą jej ciało, więc i nic poważniejszego elfce nie groziło. Jedynie spała przez większość drogi. A obudziła się mniej więcej w momencie, kiedy to Poszukiwacz popędził swego konia.
- Ała... - wyrwało się jej, kiedy to ruszyła głową. Wszystko okropnie ją bolało. Obejrzała się zaraz na Luciena, a w jej oczach widniała dezorientacja.
- Gdzie jesteśmy...? - grunt, że nie był to tunel.

draumkona pisze...

- Wszystko mnie boli jakbym nie wiem ile biegła - zaraz uniosła rękę i sprawdziła sobie tętno na szyi. Wyglądało na dobre, więc to nic strasznego, aczkolwiek, ziołowego specyfiku wolała sobie nie odmawiać.
- Że gdzie powiadasz masz ten bukłak...? - zajrzała znów przez ramię, jakby weryfikowała słowo "pas". Bardzo się starała by na twarz nie wypełzł jej głupi uśmiech, ani żeby też nie nabrała nagle kolorów jak dojrzały pomidor.

draumkona pisze...

- Pająków to ja się akurat nie boję... - mruknęła w zamyśleniu zapominając, że w sumie nie boi się tylko jednego, bardzo konkretnego pająka.
Elfka przygryzła wewnętrzną stronę policzka, a potem wyklinała się w duchu za takie zachcianki.
Siadła bokiem, co by sprawniej szukać, mając nadzieję, że szybko jej to zejdzie, ale nie. Nie tym razem. Dokładnie musiała obszukać, nim w końcu jej palce wymacały bukłaczek, który zaraz porwała i usiadła normalnie. Stłumiła jęk bólu. Nogi bolały chyba najbardziej. I głowa.
Zębami wyrwała korek uwiązany na sznurku i pociągnęła parę łyków, dość solidnych, potem rzecz jasna, musiała się zakrztusić. Po wykaszlaniu się niemal na śmierć, zamknęła bukłaczek i obejrzała się znów na Lu.
- I teraz mi powiedz, że mam go odłożyć na miejsce?

draumkona pisze...

Iskra więc zatrzymała bukłaczek i teraz znalazła sobie nowy problem; czego by się tu przytrzymać? Rozważała złapanie się grzywy Cienistego, ale to by było zbyt ryzykowne, kto powiedział, że ogier nie odwróci się i nie dziabnie jej dla zabawy? Przecież mół być nawet gorszy od Kelpie...
Może łęk siodła? Nie, bo wybije sobie nadgarstki.
Może Poszukiwacz? To była propozycja kusząca, ale nie do zrealizowania. Ręce się jej nieco trzęsły, poza tym, wolała udawać, że absolutnie nic się przed chwilą nie stało, że to nie ona musiała go obszukać w poszukiwaniu bukłaczka.
W końcu także porzuciła takie rozmyślania, czego by się tu złapać, bardziej martwiąc się teraz tym, gdzie podziewa się Kelpie. Bo o ile pewna była, że Czarny Cień jej nie zostawił w tunelu, to jednak nigdy nie było wiadome, co akurat klacz sobie wymyśli i kiedy do niej wróci. Iskra miała nadzieję, że niedługo.

Unknown pisze...

[I tutaj jak najbardziej pomysł na wątek mi odpowiada ^^ Szczerze powiedziawszy, jak na razie nie mam żadnych konkretnych planów co do Vi i liczę na to, że właśnie dzięki wątkom dziewczę mi się rozwinie, a i pomysły przyjdą same. Dlatego jestem otwarta i chętna na wszelkie propozycje ;)
I przepraszam, że może tak mało kreatywnie u mnie z tymi wątkami... No ale jak już wspomniałam, Vi jest, bo jest i dopiero będzie się kształtować. Jak się rozkręcę, będę kombinować ;)]

Unknown pisze...

Virdiana była najzwyczajniej w świecie zmęczona. Od paru dni spała zaledwie po jakieś trzy godziny i to bynajmniej nie dlatego, że po warcie balowała wraz z resztą strażników. Po prostu brakowało ludzi i dowódca wpadł na jakże genialny pomysł, by wydłużyć im godziny pracy. Bo po co uzupełniać braki w ludziach, skoro starzy wyjadacze doskonale sobie poradzą bez dodatkowego wsparcia? I jakkolwiek Vi na prawdę rzadko kiedy marudziła czy na coś się uskarżała, tak teraz po prostu marzyła o chwili wytchnienia i snu. Niczego więcej nie potrzeba było jej do szczęścia.
Zbliżywszy się do posterunku, zaczerwienione oczy Vi dostrzegły nieznajomą postać. Ubraną w strój strażnika, co najbardziej ją zaciekawiło.
- A to kto? - rzuciła do dwójki towarzyszy, lecz ci zaledwie wzruszyli ramionami. Blondynka więc westchnęła z dezaprobatą i przyspieszyła kroku, by po pewnym czasie stanąć na przeciwko nieznajomego i jak gdyby nigdy nic zmierzyć go wzrokiem od stóp po sam czubek głowy. Nie zrobiła jednak tego, w wydawałoby się, wrogi sposób. Ot tak, była bezpośrednia i nie widziała niczego złego w otwartym przyglądaniu się innym.
- Nowy? - spytała, krótko i rzeczowo. Tak jak to zawsze robiła, bez zbędnego owijania w bawełnę.

[Sama ciekawa jestem, co mi z tej mojej Vi wyjdzie. Mam nadzieję, że się do nie przyzwyczaję i wczuję chociaż w pewnym stopniu w porównaniu z tym, jak to było z Kamaelem ^^ A w zasadzie jest, bo HT dalej funkcjonuje. Co prawda ledwo zipie a i ja dawno się tam nie odzywałam...
To cytat pani Kossakowskiej ;) Tej, od której Kamaela zapożyczyłam ;)]

Szept pisze...

[u mnie to samo, armagedon]

Już myślała, że przeskoczy przez łeb karosza i zaliczy spotkanie z ziemią, przy czym pocharata sobie twarz. Ale tu spotkało ją zaskoczenie i to dość spore. Poczuła mocny uścisk w pasie i z ulgą odetchnęła. Ziemia zdecydowanie przestała jej zagrażać. Odruchowo złapała się ramienia, które to ją trzymało.
- Staram się - bąknęła cicho nie znajdując innych słów, których mogła by użyć w tym wypadku. Chyba czuła się teraz mniej więcej tak jak on, kiedy go obszukiwała. Próbowała pozbyć się głupiego uśmiechu z ust, albo chociaż głupich myśli. Zachować spokój, tak, to było teraz najważniejsze.
- Kelpie też wyszła z tunelu? - to był temat, który był w stanie zedrzeć jej z twarzy glupi wyraz. Klaczy nie było nigdzie widać i Iskra obawiała się, że będzie musiała obolała biegać po zagajniku by znaleźć tą upartą kobyłę. Po razkolejny Iskra poprzysięgła sobie, że wymieni ją w najbliższej stajni na coś innego, chociażby owcę.

draumkona pisze...

Nie chodziło jej o zwątpienie, bo i pewna była tego, że wyszła jednak... Wolała spytać, uśpić niepokój, przynajmniej na chwilę. Zrezygnowana westchnęła
- Głupia kobyła, daję słowo, wymienię ją w najbliższej stajni... - burczała pod nosem Iskra, istotnie zła na swojego wierzchowca.
Zerknęła na cienie rzucane przez drzewa, próbując coś wywęszyć, cokolwiek. Ale nie czuła wiele, wszystko przez ten goblinski specyfik. Nic nie działało jak powinno, a gdy uniosła dłoń, wierzchem do dołu i spróbowała przywołać płomień, pojawiła się jedynie cienka strużka dymu. Zwinęła palce w pięść i spróbowała sobie przypomnieć cokolwiek o tej mazi. Coś z sekretów, jakie zdradził jej Snork. I zaraz potem coś jej zaświtało.
- Masz Mewę, Lu? - chodziło jej o zioło, które niestety rosło tylko przy słonych wodach, ale likwidowało skutki mazi,

draumkona pisze...

Wydęła wargi w geście jakby niezadowolenia. Brak dostępu do magicznych sił bardzo ją irytował, a fakt, że przez jakiś czas nie będzie mogła nic z tym zrobić... Nie lubiła być bezsilna. To był najgorszy rodzaj bólu jaki znała.
Gdy Cienisty w końcu stanął, wyślizgnęła się spod opiekuńczego wręcz uścisku Luciena i zeskoczyła na ziemię zaliczając ciężkie i dające swe znaki lądowanie. Sprawność też nie pozostawała na wysokim poziomie. Zmusiła mięśnie do pracy, podnosząc się. Chwilę poskakała, zaraz wdrapała się na jakieś drzewo i zeskoczyła niemal z samego czubka. Więc jednak nie było tak źle. Zauważyła, że wciąż w dłoni ściska bukłak i to wcale nie swój, niby jakiś talizman, czy bogowie wiedzą co. Podeszła więc do Luciena oddając mu przedmiot.
- Dziękuję - uśmiechnęła się lekko przechylając głowę w bok.

draumkona pisze...

Zaczęła rozwiązywać sznurek, który to trzymał jej upiorny płaszcz wciąż na jej grzbiecie. Gdy rzemyk puścił, płaszcz opadł na ziemię. Zaraz do niego dołączyły rękawice i pas z nożami. Rozprostowała zesztywniałe palce i spojrzała w niebo usiane gwiazdami. Tam był Smok. Tam był Jeleń. A tam Dzik. To przypomniało Iskrze wersety przeczytane na temat boskiego odyńca, którego jednak nigdy nie miała okazji zobaczyć.
Potem kichnęła, raz, drugi, piąty, aż w końcu chrząkając poczuła, że nieco nos się jej przetkał, co stanowiło dość dobry objaw. Wskoczyła na pieniek wyciętego drzewa i zaczęła znów w powietrzu węszyć. Podparła się pod boki i zaczęła tupać wyczekująco nogą o drewno. Jednak Kelpie się nie pojawiła. Iskra wyklęła swoją kobyłę i po raz kolejny poprzysięgła sobie jej wymianę, po czym zeskoczyła na ziemię i usiadła obrażona na cały świat obok swojego płaszcza krzyżując ręce na piersi.

Rosa pisze...

[Ok. Mam nadzieję, że jakoś to wyjdzie ;]

Cisza nad miastem wskazywała na to, że jego mieszkańcy jeszcze śpią. Tylko liście drzew delikatnie szumiały, jakby śpiewając kołysankę. Ciepły wietrzyk poruszał nimi zabierając je w powietrzny tan. Niektóre już pożółkłe inne pozostały jeszcze zielone. Nadchodziła jesień i nie dało sie tego oddalić.
"Dlaczego dałam się w to wrobić?" - Meri kłusem wjechała do miasteczka. - " Jesień tuż, tuż a znając klimat może i śnieg spadnie wcześniej." - Dziewczyna zwolniła szukając wzrokiem jakiejś nazwy jednak nie znajdując jej spuściła oczy i pochyliła głowę.
- Więc jednak go zburzyli... - powiedziała cicho i przyspieszyła. Nie podejrzewała, że kiedykolwiek może być jej smutno. Nie aż tak. Jej serce płakało, ona sama nie dała tego po sobie poznać. Przynajmniej starała się zachować pozory. Oczy trochę ją zapiekły. Gwałtownie pokręciła głową
i przeszła w galop.
"Nie czas na smutki w końcu jestem na misji!" Świadomość, że sklep jej wujka został zburzony nie dawała jej spokoju.
Umarł, a ona nawet o tym nie wiedziała... On zastępował jej ojca ona mu córkę. Nie wiedzieli się od lat... Meri pamiętała go, jego opowieści i ten głośny śmiech. Zawsze zarażała sie nim i razem turlali sie po podłodze. Zielonowłosa uśmiechnęła się lekko na wspomnienie tamtych chwil.
Jedna chwila słabości, okazała się ulgą. W lesie odetchnęła a nie widziana przez nikogo ukazała swoje emocje...
"Chyba było mi tego trzeba..." - pomyślała i przyspieszyła. Już zbliżała się do celu podróży.
***
Meri zsiadła z konia i dalej prowadząc go za uzdę szła w kierunku wyznaczonego na spotkanie. Nie uśmiechała jej się praca z partnerem. Przyzwyczaiła już się do działania w pojedynkę.Lecz jak mus to mus. Z jej szefem nie pomogłyby nawet tortury. Jak podejmie decyzję to już jej nie zmieni. Mruknęła jeszcze pod nosem jakieś Wirgińskie przekleństwo i podeszła do mężczyzny w szarym płaszczu i spytała bez o grudek:
- Czarny Cień?

[I jeszcze jedna sprawa organizacyjna. Odpowiedzi do Niraneth mam pisać pod jej kartą czy w jednym komentarzu do Luciena?]

draumkona pisze...

Przyjęła jedzenie bez słowa, zbyt będąc pochłoniętą rozmyślaniami o Kelpie. Gdzie też klacz zawędrowała i kiedy ją odnajdzie. Miała cichą nadzieję, że zjawi się do rana, bo jeśli nie... To albo będzie musiała biec, albo znowu trafi na jedno siodło wraz z Czarnym Cieniem. A widząc jego dość dziwne zachowanie, wolała więcej nie przysparzać mu kłopotów.
Mimo jednak jej szczerych nadziei, klaczy nie było. Za to dziwny cień pod drzewem się uformował, dużo ciemniejszy niż normalne, dużo głębszy. Iskra przymrużyła oczy w momencie, gdy cień zaczął przemykać po ziemi, niczym wiązka dymu. Czarny kształt zniknął gdzieś za nią i tylko Lucien mógł zobaczyć, jak to nieco za jej plecami, cień się podnosi, formułując się w ludzką sylwetkę. Lekki powiew wiatru sprawił iż czarna powłoka zniknęła, a za plecami elfki czaił się nie kto inny jak Dibbler. Pochylił się ku niej.
- Bu
I za to chyba oberwał pięścią w głowę, lecz zamiast się wściekać, zaśmiał się pod nosem.
- Cycero zniknął, Królik mówi, że macie podwoić ostrożność. - to mówiąc omiótł spojrzeniem szarych oczu niewielkie ognisko i sylwetkę Czarnego Cienia.
- Ja bym ustawił warty, przynajmniej póki nie dotrzecie do pierwszego magazynu - podniósł się, a Iskra zacisnęła usta w wąską wargę.
- Jesteś okropny. - mruknęła.
- Ja wiem i za to mnie tak uwielbiasz. - Iskra podniosła się i już miała wdać się w bójkę, kiedy to uwagę Dibblera coś przykuło.
- Gobliny nie są zbyt zadowolone - to mówiąc, jego postać znów stała się kłębem dymu i opadła na ziemię stając się cieniem, który to zaraz zniknął między innymi. Elfka prychnęła i usiadła z powrotem.

draumkona pisze...

Skinęła głową potwierdzając iż z błaznem się widziała.
- Pytałam go o Jastrzębia. On powiedział "Valar Morghulis" i zaczął bełkotać. Szukałam potem w księgach tej nazwy na mapach, ale nic nie znalazłam. Nie wiem więc co to może być... - zmartwiły ją słowa Dibblera. Czy Cycero był w niebezpieczeństwie? A może już nie żył? Zapatrzyła się w ogień, a w jej spojrzeniu odbiło się zmartwienie. Cycero był jej potrzebny, a wiedział za dużo o niej samej i o tym, co jej przeznaczone. Nie mógł zniknąć, nie teraz.
- Ale prosiłam go, żeby nic nie robił... Żeby czekał. Coś musiało się stać, a może w końcu Nieuchwytny się go pozbył. - w jej głosie zadźwięczał smutek. Objęła kolana rękami i ułożyła na nich podbródek.

Unknown pisze...

- Zatem witaj, Cane - rzuciła, uśmiechając się lekko, po czym jak gdyby nigdy nic wyminęła mężczyznę i ruszyła w stronę niewielkiego budyneczku, gdzie znajdowało się kilka posłań, a także zapasy żywności.
- Teraz zrobimy sobie z godzinę przerwy, później ruszamy na patrol. Oczywiście, Ty z nami! - zawołała przez ramię, kiedy już znajdowała się niemalże przy samych drzwiach.
W środku uderzył ją zapach stęchlizny i suszonego mięsa, ale w tej chwili umysł Vi rozpaczliwie błagał o odrobinę snu. Tak oto strażnika rzuciła się na posłanie i zarzuciła na głowę nie pierwszej świeżości koc, podczas gdy jej towarzysze kręcili się wokół, przygotowując posiłek. Nikt nie przejmował się tym, że Virdiana wyglądała jak żywy trup rzucony w kąt. A na wszelkie pytania odpowiadała kilkoma niezrozumiałymi pomrukami.

Rosa pisze...

[Odpowiedź dla Niraneth czeka pod jej kartą ;]

Meri uśmiechnęła sie na swój sposób słysząc słowa mężczyzny.
-Moje imię i tak Ci nic nie powie, więc nie czuję potrzeby przedstawiania się. - powiedziała i podeszła bliżej niego. Domyślała się, że był to jeden z członków Bractwa Nocy. Twarz tego człowieka nie pokazywała żadnych uczuć, więc Meri nie była pewna czy wie kim jest.
"Raczej nie" - pomyślała. Przecież podpisywaliśmy umowę nie z nim tylko z Nieuchwytnym.
-Cel uświęca środki - powiedziała cicho tak by słyszał ją tylko Cień. Było to umówione hasło, którego zwykle używali szpiedzy.
"Ciekawe czy dalej będziesz miał taką kamienną twarz, skoro już wiesz kim jestem." - Meri zgrabnie wskoczyła na swoją czarną klacz i popatrzyła znacząco na mężczyznę żeby zrobił to samo. Czas uciekał a misja dalej czekała na wykonanie.

draumkona pisze...

Położyła się na swoim płaszczu wzrok podnosząc na gwiazdy. Rękę jedną za głowę założyła, co by kamienie ją nie kuły zbytnio i wgryzła się w trzymany w drugiej dłoni kram. Osobiście nie ufała krasnoludzkiej kuchni, zawsze potem czuła się dziwnie pobudzona, jak chomik napojony kawą. Mimo wszystko, lepszy był kram niż suchary. Bogowie, chyba za niedługo zacznie eksperymentować w dziedzinie kulinarnej za pomocą magii, by choć odrobinę zmienić ich smak, czy cokolwiek. Żeby nie smakowały jak... Jak suchary.
Noc zapowiadała się na chłodną, wciąż przecież znajdowali się w pobliżu gór. Iskra nie lubiła chłodnych nocy, jeśli nie miała ze sobą futra. A w tej chwili go nie miała, co spowodowało grymas niezadowolenia na jej twarzy.
W dodatku, Cycero. Co też do łba strzeliło błaznowi? Czego się wystraszył? Czego się dowiedział? I te słowa, jakby miano jakieś... Valar Morghulis. Nie brzmiało po elfiemu, do krasnoludzkiego nie było w ogóle podobne. Gobliński język był zbyt prymitywny, a z kolei mowa orków składała się głównie z ryków i zgrzytów. Zaraz się poderwała do pozycji siedzącej. Nekromanci! U nich często przewijały się takie słowa, które budziły w duszy zapomniany rodzaj lęku. Na razie jednak ta informację zachowała dla siebie. Nic nie było pewne, a ona sama niewiele o takich magach wiedziała. Odgryzła kawałek krama i ułożyła się znów na plecach na powrót spoglądając w gwiazdy.

Unknown pisze...

Blondynce udało się zdrzemnąć na zaledwie piętnaście minut. Tyle wystarczyło, by jej kompani zjedli przygotowany posiłek, w czasie którego byli zbyt zajęci wachlowaniem łyżkami, by przy okazji jeszcze się do siebie odzywać.
- Na wszystkie znane mi bóstwa... - jęknęła Vi, wygrzebując się spod koca. - Byle tylko ten dzień dobiegł wreszcie końca... A później będę spać przez tydzień...
Bardziej mamrocząc do siebie niż do towarzyszy, kobieta wstała i poprawiła te kosmyki, które wymknęły się spod rzemyka i spinek. W czasie służby jej sięgające pasa włosy zawsze były misternie spięty, by przypadkiem ani jeden z nich nie przeszkadzał.
- Palisz, Cane? - zagadnęła, kiedy już doprowadziła się do porządku i zapragnęła na chwile wyjść na zewnątrz.

draumkona pisze...

Odwróciła się na brzuch, włosy na jedno ramie zbierając, kramowy wypiek w zębach przytrzymując.
- Teoretycznie - tu machnęła kramem jakby gestykulując - nie, ale praktycznie, mam pewien... Pewną myśl, ale to niezbyt pewne. Valar Morghulis - nazwę tą wypowiedziała z właściwym dla nekromantów sykiem - nazwa ta nie jest podobna do żadnych ze znanych mi języków. Orczy język to głównie ryki i zgrzyty, a tu mamy wyraźny syk, choć i ja tego z pewnością właściwie nie wymawiam. Gobliny zazwyczaj charczą i bełkoczą. Można by się kusić o stwierdzenie, że to nazwa o elfich korzeniach, jednak... Musielibyśmy posłuchać jak mag, naprawdę dobry mag wypowiada tą nazwę. I nie chodzi mi o takie zwykłe wypowiedzenie, a włożenie do tego słowa magii... Jakby ożywić to słowo. - Iskra cały czas gestykulowała swoim kramem rozkruszając go wokoło, aż w końcu został jej niewielki odłamek wypieku. - Jeśli słowo to wtedy wywoła w ciele dreszcze, a w duszy obudzi się jakby... Lęk, czy też chęć ucieczki, to będzie znaczyło, że to coś, co ma związek z nekromantami.

draumkona pisze...

Iskrze pewien pomysł wpadł do głowy. Może głupi, ale znała Dibblera za dobrze. A deformowanie swego ciała do postaci smużki dymu, czy cienia, na pewno nie należało do sztuk łatwych. W jej całym życiu, spotkała jedną osobę, która potrafiła to zrobić. No, przynajmniej zrobić tak, by potem nie brakowało mu żadnej nogi, czy ręki i był w pełni władz umysłowych. Usiadła i wzięła głęboki oddech koncentrując się. Teraz trzeba było go tylko znaleźć... A lokalizowanie cienia nigdy nie było proste, więc zaraz brwi Starszej Krwi ściągnęły się, a na czole pojawiła się zmarszczka.
Siedziała tak parę minut, milcząc.
- Zuzu? - wyrwało się jej w końcu. Otworzyła z wolna oczy, a czaiła się w nich nadzieja. Zaraz też zganiła się w myśli, przecież miała tak do niego nie mówić. Jako jedna z nielicznych znała jego imię, a jako jedyna mogła pozwolić sobie na zdrobnienie go.
Pamiętała co jej powiedział kiedyś, w lochu.
- No chodź tu, chodź, nie chowaj się jak jakiś oprych, bo się jeszcze przestraszę i co wtedy - poklepała miejsce obok siebie, czekając. I znów nastała cisza, jakby iskrowe prośby w powietrze uleciały. Jednak, tryumfalny uśmieszek nie schodził z ust elfki, a dumnie wyprostowane plecy także kłóciły się z myślą, jakoby Zuzu miał ją olać.
I zaraz też się pojawił, znów jako cień wędrujący po ziemi. A potem postać Dibbler wyrosła z tegoż cienia, sadowiąc się obok elfki.
- A co chodzi? - spytał chłodno puszczając Iskrze spojrzenie z ukosa. Miał jej za złe to zdrobnienie. Nie byli sami.
- Trochę to głupie, ale... Valar Morghulis. - chwyciła go za rękę przesyłając resztę pomysłu myślą. Słowami tej sztuczki nie dało się opisać.

Rosa pisze...

Nie musiała długo czekać. Cień wsiadł na swojego konia i wyruszyli. Meri już sam koń Mężczyzny wydawał sie dziwny. To przez jego oczy. Całe czerwone, krwiste. A właściciel? Siedział wyprostowany mając wciąż tę samą minę.
Meri patrzyła na niego krótką chwilę, jednak zaraz potem jej wzrok znów padł na piaszczysta drogę prowadzącą przez las do celu ich podróży.
Cisza zaczęła już trochę denerwować zielonowłosą. Sama nie była zbyt rozmowna, ale raz na jakiś czas po prostu musiała coś powiedzieć. A Cień?! Jechał kłusem, bacznie obserwując teren. Meri pokręciła głową i lekko przyspieszyła, zrównując się z jej partnerem.
- Za jakieś kilka godzin zacznie się ściemniać. Będziemy musieli rozbić obóz. - zaczęła, mając nadzieję, że Cień wreszcie sie odezwie.

draumkona pisze...

Dibbler natomiast wzdrygnął się słysząc tą nazwę. Być może nie była mu obca, a może już wiedział jak to wymówić i obudził się w nim słuszny lęk. Jakkolwiek by nie było, Zuzu brwi zmarszczył, nachmurzył się i zapatrzył w ogień.
- To ma związek z nekromantami. Z ludźmi, czy też nieludźmi o potężnej mocy. - odezwał się w końcu, a każde słowo ważył, zastanawiając się czy będzie ono odpowiednie, czy sens jego jest dobry.
Iskra wierzyła temu co powie Dibbler. Ale pozostawało jeszcze jedno "ale", w tej chwili marszczące brwi, rozdające kramy i łapiące w talii kiedy trzeba, a potocznie Lucienem wołane.
- Wiesz Dibb, że ja ci wierzę, ale ten tu - tu wycelowała w Luciena oskarżycielsko palcem - on może nie wierzyć. Wymów. - mimo iż była to prośba, zabrzmiała władczo, prawie jak rozkaz. Zuzu się naburmuszył, ręce na piersi skrzyżował, po drodze się obraził, ale i tak nic nie mógł zrobić przeciwko rażącej sile spojrzenia fiołkowych oczu elfki. Nabrał tchu i uspokoił się, potem uwolnił nieco magii, która uleciała w powietrze, następną wiązkę niemal wepchał w to słowo.
- Valar Morghulis - Iskra cofnęła się od niego, jako ta najbliżej siedząca, odczuła to najmocniej. Ciało jej dreszcz przeszył niby strzała lodowa, serce na sekund parę stanęło, źrenice się zwężyły, a oddech przyśpieszył. Czuła jak wnętrzności pali jej strach, strach przed magią i nieznanym. A gdy ostatnie syczące głoski słowa zniknęły z jej umysłu, miała ochotę się rozpłakać. Dibbler rzecz jasna to zauważył
- Tylko nie płacz, bo wiesz, że nie mam chusteczek. - mruknął znów na twarz przyjmując maskę zobojętniałego cynika.

draumkona pisze...

Dibbler wzruszył ramionami powstając z iskrowego płaszcza
- Zrobiłem o co mnie prosiła, to wasz problem, czy ma coś wspólnego, czy Cycero bredzi.
- Dibbler...
- No?
- Co się dzieje w Sanktuarium?
- Nic nowego poza tym, że Cycero ciągle bełkocze coś o Pandemonium. A jak wiadomo mi i tobie, Pandemonium zostało zniszczone, dlatego też szczątki twojej Astrid mamy teraz w Sanktuarium.
- Ale nic mu nie jest?
- Nie, jest tylko trochę bardziej szalony niż zwykle. Coś mu przekazać?
Iskra zamyśliła się po raz kolejny tej nocy. Pandemonium? Że co? Ale logicznie myśląc... To pewnie jedna z kryjówek Bractwa, a trzeba było, cholera, słuchać jak opowiadał...
- Nie, ale...
- No?
- Pilnuj go. Nie chcę żeby coś mu się stało.
Wyraz twarzy Zuzu nieco złagodniał. Przykucnął przy elfce, ujął jej dłonie w swoje i spojrzał na nią uważnie.
- Nic go złego nie spotka, chyba, że sam to na siebie ściągnie. - twarz elfki uśmiech rozjaśnił, więc i w akcie wdzięczności wyswobodziła dłonie i uwiesiła się na Dibblera szyi. Ten wstał razem z nią i po chwili westchnął.
- No dobra, ja znikam, a ty idź spać kobieto - to mówiąc uciekł z jej uścisku i po prostu zniknął. Nie zmienił się w cień, a po prostu wchłonął go mrok. Iskra stała tak chwilę, potem objęła się rękami, bo zimnem zawiało od gór i usiadła z powrotem.
- Jeśli ludzie chcą cię zabić, to znaczy, że zrobiłeś coś dobrze - zacytowała Królika i naciągnęła na plecy swój płaszcz, a na dłonie wciągnęła rękawice. Było jej zimno.
- Skoro jest tak jak mówisz, to pewnie go zdrajca dopadł - rzuciła tą myśl od niechcenia, jakby do końca nie wierząc, że tak być mogło.

draumkona pisze...

Przysunęła się bliżej ogniska i miała ogromną ochotę wejść do niego. Tak po prostu, zobaczyć, czy rzeczywiście się poparzy, zajmie ogniem. Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień, ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia.
- Ludzie nie sypiają? - spytała, choć myślała, że sypiają. No, Seweryn przecież sypiał. A może Lu miał w sobie domieszkę krasnoluda...? Jeśli tak, to naprawdę potrafił to dobrze ukryć.

draumkona pisze...

- A nie lepiej zrobić tak, że ja pół nocy siedzę, a ty drugie pół? - zgarnęła patyk z ziemi i zaczęła nim grzebać w żarze ogniska, jakby się czegoś doszukując. Grzebała w nim tak namiętnie, jakby zaraz miała stamtąd wygrzebać ciało Jastrzębia i wielką tabliczkę z imieniem i nazwiskiem zdrajcy. W końcu zapomniała się, płomyk przeskoczył na rękawiczkę i Iskra spanikowała. Szybkim ruchem ją ściągnęła i zdusiła ogień. Wciągnęła sporo powietrza w płuca i stwierdziła, że od teraz będzie spokojnie siedzieć i się grzać przy ognisku. Żadnych patyków.

draumkona pisze...

Dziś była... Środa. Był to idealny dzień do zabijania komarów, ryb, śledzi (Marcus uparcie twierdził, że śledź nie jest rybą) i przede wszystkim - ludzi. Co z tego, że od celu dzieliły ich jeszcze jakieś cztery dni drogi, a Poszukiwacza wciąż ani widu ani słychu. Figiel uczepił się płaszcza na jego ramieniu i nie chciał zejść, a Królik, co Marcus wywnioskował po odgłosach, właśnie odkrył brak swojej części śniadania. Pajęczarz zawsze był głodny, nawet wtedy, kiedy nie był.
- Marcus!
- Taaaaaak?
- Wstydziłbyś się!
- Ale że ja? A bo wiesz, to śniada...
- Nie wyrzuciłeś papierka po sucharach - Gabriel skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na przyjaciela mrużąc oczy. Tak wyglądał naprawdę groźnie, mimo tego, ze dopiero co wstał i był cały rozczochrany. Czasem Marcus błogosławił swoje krótkie włosy.
- Już wyrzucam! - zaćwierkał Pajęczarz i czym prędzej pozbył się dowodu zbrodni. Królik był chyba poważnie zaspany, skoro zauważył papierek, ale nie brak swojego śniadania.
***
W południe znajdowali się już jedynie trzy i pół dnia drogi od Królewca. Marcusowi robiło to straszną różnicę, ale Gabriel podchodził do tego sceptycznie. Co prawda, dostali od Iskry wytyczne, do kogo się zgłosić w razie czego, no ale...
Najważniejsza sprawa, gdzie był Lucien? Królik zarządził postój, dopóki zabójca ich nie dogoni, co z kolei naraziło go na marudzenie Pajęczarza. Biały westchnął i zsiadł z konia.
- Zostajemy tu, mój drogi i tyle. Jak ci tak źle, to idź z Figlem muchy łap. - Marcus się obruszył, naburmuszył i obraził.
***
Pod koniec dnia na jaw wyszła Marcusowa zbrodnia. Królik wściekł się jakby do piekła go wrzucili za nic i jak zwykle w takich przypadkach, gdy nie miał kto tupać nogą, wdali się w bójkę. Poza tym, że byli w stanie się pokłócić o każdą błahostkę, było to u nich normalne. Niemal dwadzieścia minut tarzali się po ziemi, aż w końcu jeden drugiemu podbił oko i się skończyło. W tym samym też momencie, zza krzaków wyłonił się łeb Cienistego, a za nim cała reszta końskiego cielska.
Pajęczarz i Biały Królik siedzieli przy ognisku z podbitym jednym okiem każdy i wielce naburmuszonymi minami.

M-G

draumkona pisze...

- To ja posiedzę kiedy indziej. Może do rana zejdzie ze mnie większość tego goblińskiego ścierwa i będę w końcu mogła normalnie słyszeć i czuć. Bo teraz to jest masakraaa... - owinęła się ciasno płaszczem i padła na ziemię, na swój lewy bok. I tak przez chwilę leżała, wciąż w ogień wpatrzona, aż w końcu podkuliła nogi pod siebie, jeszcze raz płaszcz poprawiła i przymknęła oczy starając się zasnąć.
Jedynym plusem zimnych nocy był brak komarów i wszelkiego robactwa, którego Iskra szczerze nie znosiła. Nie było nic gorszego niż budzić się z gąsienicą na czole.

I

Unknown pisze...

- Jako że mamy jeszcze trochę czasu... - oznajmiła i ruszyła w stronę wyjścia, przy okazji grzebiąc w mieszku znajdującym się przy pasie. Nim jeszcze jej dłoń spoczęła na klamce, Vi wyciągnęła z woreczka metalowe puzdereczko, a z niego dwie, starannie skręcone fajki.
- Idziesz? - rzuciła w stronę nowego, kompletnie ignorując pozostałych strażników i skinieniem głowy wskazała na drzwi. Swoich towarzyszy znała już dość dobrze, a że lubiła poznawać nowe osoby, nie widziała nic złego w zaproszeniu Cane na dymka. A nuż okaże się ciekawym rozmówcą i kompanem? Takiej okazji Vi nie mogła przepuścić.

draumkona pisze...

Dziwny to był sen tej nocy. Niby o niczym, a jednak o czymś. Więc i kiedy Iskra się wybudziła, miała wrażenie, że śniła o czymś ważnym, ale o tym zapomniała. I na nic się zdało mamrotanie i grzebanie sobie w głowie. Sen nie chciał się ujawnić, wymykał się niczym mokra kostka mydła z dłoni.
Gdy doszła do siebie na tyle, by stwierdzić, że jednak czuje większość swojego ciała, przewróciła się na bok, potem chwilę powierciła, aż w końcu nadeszła ta wiekopomna chwila. Wyprysnęła spod płaszcza i zaczęła biegać jak ten opętaniec. Musiała się rozgrzać nim odpadną jej palce, albo nos.
Po wykonaniu salta, gwiazdy i szpagatu stwierdziła, że już bardziej się nie rozgrzeje. Nie, póki znajdują się w cieniu gór. Mimo tego iż słońce już wstało, ciepło wciąć tu nie docierało. Elfka spojrzała na Poszukiwacza dopiero teraz przypominając sobie, że nie jest tu sama. Zrobiło się jej nieco głupio, więc narzuciła na siebie znów płaszcz, tym razem wiążąc do i przygotowując. Kelpie dalej nie było, co martwiło nieco Iskrę. Choć, w porę sobie przypomniała jaka to kobyłka wredna jest. Najwyżej pobiegnie lasem.
- Dzień dobry - powitała w końcu Luciena i rozejrzała się za czymś, co mogła by zrobić, zepsuć, albo zjeść.

I

draumkona pisze...

- Ale bo no... - zaczął Marcus, a Królik miał bardzo tryumfalną minę. Jak zawsze, cała wina spadała na Pajęczarza. Nadymał policzki i skrzyżował ręce na piersi.
- Przeprosiny przyjęte - zaraz Gabriel wyciągnął ku niemu dłoń, która to błękitnym płomieniem zapłonęła. Ułożył ją na głowie swego kompana, a jego śliwka pod okiem zniknęła. Marcus chyba chciał zaprotestować, że wcale nie przepraszał, ale jedno, krótkie spojrzenie Królika rozwiązało tą kwestię.
- Witaj i ty, Poszukiwaczu. Gdzieś bawił tak długo? - zagadnął znów Królik, tym razem swoją śliwę lecząc. Nie mogli przecież podróżować jak te poobijane draby. Zabójcy z Bractwa winni być co najmniej tak dostojni i wyniośli jak straż miejsca. Z tym, że zabójcy coś potrafili, czego o tamtejszej straży jednak nie dało się powiedzieć.
Figiel natomiast wyszedł z torby i wszedł na pniak powalonego wichurą drzewa, a stamtąd po prostu skoczył na Luciena. Pupil Marcusa chyba liczył na sucharka.

M-G

Unknown pisze...

Vi uśmiechnęła się pod nosem i wyszła na zewnątrz, gdzie czym prędzej odpaliła swoją fajkę i zaciągnęła się, by powoli wypuścić z płuc siwy dym.
- Myślałam, że to mi pierwszej uda się zadać jakieś pytanie - stwierdziła rozbawiona, zerkając na swojego towarzysza kątem oka. Nie wyróżniał się niczym szczególnym, można było nawet powiedzieć, że całkiem przeciętny i zwyczajny z niego osobnik. Mężczyzna jak mężczyzna.
- Niech no policzę... - mruknęła, mrużąc oczy i spoglądając w niebiosa, jakby tam mogła znaleźć odpowiedź. Przy okazji zaciągnęła się ponownie i udzieliła odpowiedzi, do wtóru słów wypuszczając spomiędzy ust smużki dymu.
- Będą jakieś cztery lata spędzone na służbie. Wcześniej oczywiście mnie szkolono... I samo to szkolenie również trwało coś koło tego...

Unknown pisze...

- Ten ktoś miał rację! - stwierdziła, nie kryjąc rozbawienia. Rzeczywiście, Cane chyba lubił zadawać pytania. Całe szczęście, że wspomniał też co nieco o sobie, bo inaczej Vi gotowa była uznać, że ma do czynienia z szefem wywiadu!
Szybko jednak przegoniła tą absurdalną myśl i uśmiechnęła się do siebie, rzucając niedopałek na ziemie i gasząc go podeszwą wysokiego buta.
- Od początku tutaj. I nawet jakoś nikt nigdy nie chciał mnie przenosić. I dobrze, bo jak najbardziej mi się tu podoba. A może to tylko kwestia przyzwyczajenia? Ale jakoś nie potrzeba mi do szczęścia nowych wrażeń.
Virdiana zawiesiła wzrok na mężczyźnie i posłała mu lekki uśmiech. Chwile później dołączyła do nich dwójka pozostałych strażników. Cóż, koniec tego obijania się, czas ruszyć na patrol.

[Nie ma sprawy ^^ Mi też taki podpis jak najbardziej odpowiada, nie będę się dzięki niemu mylić ^^]

draumkona pisze...

[nie odpowiadam za jakość wszystkich moich odpowiedzi, bom wstawiona xD]

Elfka spojrzała na karosza i zaraz też rozważyła propozycję mentora. W sumie, głód zawsze ją dopadał dopiero w południe, więc rzadko jadała śniadania. Wyjątkami były pobyty w Eilendyr, gdzie to elfy łapały się za głowę widząc jej (wypracowaną w pocie czoła) smukłą sylwetkę i zaraz też odpowiednio ją dokarmiały. Iskra jednak utuczyć się nigdy nie dawała. Dumą jej bowiem było ciało, a i poniekąd nieugięty charakter.
- Na razie głodna nie jestem - wzruszyła beztrosko ramionami i się uśmiechnęła. - Mogę się też przebiec lasem, bo jakoś wydaje mi się, że ta bestyja - tu spojrzała ukosem na Cienistego - mnie nie lubi. A i ty nie będziesz musiał się siodłem dzielić, bo jak widać, ma wredna kobyłka wręcz uwielbiająca robić mi na złość, do tej pory się nie zjawiła - wspomnienie Kelpie rozbudziło w Iskrze smutek. No gdzieś się ta niesforna klacz podziewała? Chciała obejść Góry Mgliste, czy co...

I.

draumkona pisze...

A Marcus słysząc te właśnie słowa, iż kompan ich musiał załatwić parę spraw w Królewcu, uśmiechnął się złośliwie.
- Czy i Solanę w jej pięknym, różanym przybytku odwiedziłeś? Ponoć w tym miesiącu jest jeszcze piękniejsza niż zwykle - Pajęczarz lubił słuchać plotek. I lubił je potem weryfikować. Do jego ulubionych należały plotki właśnie o właścicielce burdelu i te, które traktowały o Bractwie. Dla Marcusa te ostatnie zwłaszcza, były powodem do śmiechu.
Królik westchnął słysząc to pytanie i przewrócił oczyma. Marcus i jego niewyparzona gęba.
- A może nieco ogłady Aureliusie?
- Och, Gabryś się denerwuje - zacmokał Pajęczarz. W rzeczywistości, Biały używał drugiego miana Pajęczarza jedynie wtedy, gdy usiłował go przywołać do porządku.
- Nie, nie denerwuję, ale czy ciebie ktoś pyta o Sansę?
Marcus prychnął. Sansa była czułym punktem. Stanowiła wyrwę w jego umyśle i Pajęczarz starał się o niej nie myśleć.
- Snork z tobą i wszystkie gobliny, Gabrysiu - burknął Marcus powołując do życia postać Snorka, znajomego goblina Iskry. Królik się zjeżył.
- Bogowie, dlaczego ja cię jeszcze nie zabiłem...
- Pewnie dlatego, że mieliśmy tego samego mentora i Tancerz by ci uszy uciął gdybyś mi coś zrobił! Ty i twoje przeklęte trutki!
- Szlag by cię, Marcus - warknął Królik i już w powietrzu wisiała kolejna kłótnia.
Figiel natomiast, dostawszy swego sucharka i widzący, co się dzieje i na co się zanosi, czmychnął pod Lucienowy płaszcz tam odnajdując spokój i sporo ciekawych przedmiotów.

M-G

draumkona pisze...

Chwilę rozwazala ewentualna dyskusje z tym oto panem, ale po krotkiej chwili doszla do wniosku, ze nie ma o co ani po co dyskutowac. Bez slowa wskoczyla na siodlo i narzucila na glowe ciemny kaptur.
Nie na reke bylo jej by jakis rekrut szedl szukac Kelpie. Znajac to uparte bydle, pewnie na widok obcego zabojcy uciekla by jak najdalej wynajdujac kolejna okrezna droge, do diaska ciezkiego.

I.

draumkona pisze...

W oczach Marcusa blysnela cos, a na twarzy zagoscil dosc dziwny usmiech. Wyszczerzyl sie do Krolika i wyciagnal doń dlon.
- Plac, byl tam. - rzekl tryumfalnym tonem i pare razy uniosl obie brwi w gore. Najwyrazniej relacje Skorpiona i Czarnego Cienia stawaly sie juz orzedmiotem zakladow. I to nie tylko miedzy ta dwojka. Krolik westchnal, siegnal do kieszeni i rzucil Pajeczarzowi cztery monety, ktore Marcus zrecznie pochwycil.
- Widziales cos ciekawego na drodze przed nami? Czy same rowniny, lasy, rowniny i lasy? No i jeszcze wspomniena wymagaja rowniny... - Krolik najwyrazniej pragnal zmiany krajobrazu, albo czegokolwiek, byleby nie przypominalo to rownin ani lasow.

M-G

Iskra pisze...

Cała droga od Eilendyr była usiana Wirgińczykami, jakby właśnie podbili te ziemie. A przecież, to było nadal Kerońskie terytorium.
Iskra nie miała zbytniego pojęcia czym jest Panda. Kojarzyło się jej to z wielkim, puchatym czarno-białym zwierzakiem, które je bambus. A jednak, nijak się to miało do zniszczonej kryjówki Bractwa. Być może była to gra słów? Sanktuarium, jako coś boskiego, coś wymagającego sekretów i ofair, a Pandemonium jako to zło, co czai się w sercu i czeka na dogodną chwilę, by przejąć kontrolę? Nawet jeśli, elfka wciąż nie była w stanie wychwycić toku myślenia tego, kto nazywał tak obie te kryjówki.
Rozmyślania jej przerwał ruch powietrza niosący nowe zapachy. Lucien zostawił ją w krzakach i sam poszedł sprawdzić, czy istnieją inne drogi wejścia, któe to Wirgińczycy pozostawiliby puste. Sądząc jednak po jego długiej nieobecności, guzik znalazł i teraz musi się wracać po śladach jednocześnie nie dając się pochwycić. Wirginia najwyraźniej miała coś dro Bractwa. A to nie wróżyło dobrze.
Zhao poruszyła się niespokojnie. Nowy zapach był zapachem kruszonego kamienia, więc razem z żołnierzami musieli być i magowie, którzy wysadzali tunele. Tylko po co? Iskra owinęła się szczelniej płaszczem, by zachować ciepło, które śmiało ulatywało ku niebu. Noc była chłodna i bezgwiezdna, a księżyc skrył się gdzieś za chmurami. Zły to zwiastun.
Czarny Cień wciąż nie wracał i nie wracał, aż w końcu nawiedził ją pomysł, że go pojmali. Potem zaraz parsknęła cichym śmiechem, a powodem jej wesołości były tak absurdalne myśli. Zaraz jednak musiała się ukryć w krzakach lepiej, bo jej parsknięcie zwróciło na nią uwagę dwóch żołnierzy, któzy podeszli bliżej i zaniepokojonym spojrzeniem obserwowali drzewa i krzewy. Iskra miała ochotę wytknąć im język, bowiem dostrzerzenie elfa chowającego się w gęstwinie jest niezwykle trudnym zadaniem.
Straże jednak nie odpuszczały i zagłebiły się w ciemną gęstwinę, poniekąd jakby wydając na siebie wyrok. Ale Iskra miała jasne polecenie. Nie zdradzać się. Wycofała się więc z wolna, ostrożnie stawiając stopy. Mężczyźni po krótkim spacerze dali za wygraną, ku uldze Iskry, której to zaczynały kończyć się krzaki. W jednym z nich było coś dziwnego. Ziemia byłą zbyt twarda, co natychmiast przykuło uwagę elfki. Zaczęła grzebać wilgotnej glebie, aż w końcu paznokciami drapnęła coś twardego i znacznie zimniejszego niż ziemia. Z zapałem zaczęła rozkopywac coraz większe połacie ziemi, wciąz jednak uważając, by się nie zdradzić. Po niemal półgodzinnej grzbaninie, miała przed sobą kamienną klapę pokrytą krasnoludzkimi runami. Nie było klamki, więc zagadką pozostawało jej przeznaczenie.
W tym momencie też, zza krzaków wyślizgnął się Lucien, jakby niemal miał wbudowany w organizm czasomierz, kiedy to najlepiej się pojawić. Elfka bez słowa wskazała mu ubrudzonymi dłońmi klapę.

I

draumkona pisze...

- O to czy wstąpisz do Róży. O to, czy z Solaną się spotkasz, założyłem się z kim innym. - Marcus schował monety do kieszeni, wciąż tryskając dumą i samozadowoleniem.
- Nie masz już co robić, tylko hazard uprawiać? - spytał z kolei Królik patrząc kątem oka na kompana.
- Przynajmniej pośmiać się można, ale zapomniałem, że ciebie takie rzeczy nie dotyczą, panie wiecznie opanowany i poważny...
- No wybacz, że trzymam się z dala od brudnych interesów i nie włóczę się po burdelach...
- A ten zakład przed chwilą to co?!
- To nie był zakład, tylko inwestycja
- Ale przegrałeś...
- A ty przegrasz następny zakład. Obstawiam, że natkniemy się na nowy duecik jeszcze nim zajmiemy się na dobre sprawą.
- Ha! Na mój gust, spotkamy ich dopiero w Królewcu! Przyjmuję! - Marcus wyraźnie ucieszony i pewien swego przesypał garść monet do osobnej sakiewki, po czym uścisnął wyciągnięta dłoń Królika. Potem pojawił się problem i Pajęczarz zwrócił się do Czarnego Cienia.
- Ym... Lu, weź przebij, bo inaczej zakład nie ważny - jak każdemu powszechnie wiadomo, każdy zakład musi zostać przecięty umownie ręką osoby trzeciej. Inaczej się nie liczy.

M-G

draumkona pisze...

- Krasnoludy słyną ze swoich zagadek. Tu nie ma klamki, a kiedy stukniesz, dźwięk nie trafia na nic. Pod spodem jest próżnia, Lu, a co za tym idzie, jest i zejście. - szepnęła zaraz, po raz kolejny dłonią kamień ocierając. Runy z początku nie miały dla niej sensu, był to staro-krasnoludzki. Niewielu go znało, choć Iskra, zyskała umiejętność władania wszystkimi językami tuż po inicjacji.
Runy nabrały sensu jednak dopiero po dłuższym czasie mamrotania i czytania. Kolejne półgodziny zeszło na tłumaczeniu. W końcu Iskra potarła ręką bolący kark i przysiadła na tyłku.
- Co było pierwsze, feniks, czy płomień? - spytała jakby, choć była to właśnie treść zagadki. Sama nie znała odpowiedzi. Cholera.
- Jak podamy dobrą odpowiedź, być może klapa się otworzy... A jak nie... Cóż, będzie trzeba znaleźć inne wejście. - Zhao udała, że nie widzi zmartwienia wymalowanego wręcz na Lucienowej twarzy. Martwić się będą potem, jak już odkryją o co tu chodzi. Tymczasem trzeba było rozwiązać zagadkę i dostać się niepostrzeżenie do środka.

I.

draumkona pisze...

Iskra zamruczala cos cicho w odpowiedzi. Sama takze niewiele wiedziala o krasnoludach, wszak jedna z nich nie byla.ach, gdyby tylko sluchala wszystkiego, co opowiadal Ymir... Westchnela i spojrzala w nocne niebo jakby mialy tam soe zaraz ukazac wszystkie odpowiedzi.
Zagadka ta byla podobna do ludzkiego - co bylo pierwsz kura, czy jajko. Iskra znala odpowiedz, ale czy krasnoludy ja respektowaly...? Nic nie zaszkodzi sprobowac.
- Kolo nie ma poczatku - mruknela pochylajac sie nad kamieniem, a ten wyparowal, jak gdyby byl tylko iluzja. Elfka zamrugala zdezorientowana, po czym zbytnio sie pochylila i po prostu wleciala do srodka pilnujac sie, by czasem nie krzyczec ze strachu. Zjezdzalnia kuta w skale. Wspomnienie Morii wrocilo i Iskra byla niemal pewna, ze tym razem skonczy sie to gorzej. Jednak nie. Skala wyplula ja do jednej z komnat zawalonej szkieletami. Zaklela szpetnie i powstala z ziemi.

[teraz bede odp. Z predkoscia slimaka]

draumkona pisze...

CZ. I

Zhao w tym czasie zdążyła obejść komnatę ze trzy razy znajdując przy tym pięć wyjść. Do każdego z nich zajrzała i starała się zebrać jak najwięcej informacji. Przede wszystkim szukała zapachu ludzi i gruzu, który wbrew pozorom pachniał inaczej niż zwykły kamień, czy ziemia. Słuch rejestrował każdy, nawet najlżejszy dźwięk, więc nieomal dostała zawału, kiedy żłobiona w kamieniu ślizgawka wypluła na kości osobę Poszukiwacza. Lucien więc zastał elfkę z przerażonym wyrazem twarzy, trzymającą się kurczowo swej koszuli, jakby chwytała się za serce. Zaraz jednak potrząsnęła głową doprowadzając się do porządku. Skinęła dłonią na swego mentora i w połowie zgięta wślizgnęła się do niskiego, lecz szerokiego korytarza. Tam też, stawiając ostrożnie stopy, podkradła się bliżej.
Korytarz był krótki, co bardzo Zhao cieszyło, bowiem na wpół zgięta pozycja nie była zbyt wygodną. U jego wylotu natomiast było kolejne rozwidlenie z czterema korytarzami. Iskra więc stanęła opierając dłonie na biodrach i tym razem także zdała się na elfie zmysły. W międzyczasie też rzuciła pod nosem parę zaklęć osłaniających, a osobę Luciena i swoją otoczyła barierą, która w razie czego mogła im uratować tyłki. Gdy rzucała ostatnie z zaklęć ochronnych, jej uszy wychwyciły wielki huk i drżenie kamienia. Dla Luciena było to zapewne nikłym dźwiękiem, a już na pewno nie dostrzegł drżenia skał. Zhao skierowała się do następnego tunelu, w którym echo eksplozji było najsilniejsze. Idąc też zdołała wytworzyć bezpieczne połączenie myślowe, którego ludzki mag odszyfrować nie powinien. Zaraz też Poszukiwacz mógł poczuć dotyk magii elfki, a w umyśle jego odezwał się jej głos.
- Ja znam to miejsce Lu. Nie wiem jeszcze skąd, ale znam te korytarze... - nie podobało się jej to. Takie znajomości z krasnoludzkimi korytarzami nie kończyły się zwykle dobrze, a i ten raz nie miał się różnić od pozostałych.
Droga ich była długa i co chwila Iskra musiała stawać by zorientować się w sieci tuneli. Dźwięki eksplozji z każdą chwilą stawały się wyraźniejsze, więc elfka musiała użyć magii, by zmniejszyć wrażliwość swego zmysłu słuchu. Inaczej skończyło by się to tak jak wtedy, gdy opuścili Sanktuarium i trafili do krasnoludzkiego miasteczka. Zaraz też Iskrze przypomniał się moment, kiedy to nieomal zleciała z Cienistego, a Poszukiwacz objął ją wtedy w pasie. Zaraz głupkowaty uśmiech wypełzł na jej usta i niemal parsknęła śmiechem.

draumkona pisze...

CZ.II

W kolejnym rozwidleniu, tym razem o ośmiu korytarzach, Iskra stanęła jak wryta. Runy krasnoludzkie pokrywały każdy cal ścian, a także podłogę i sufit. Znała to pomieszczenie, oczywiście, że znała. Zaraz też puściła się biegiem w przeciwnym kierunku do eksplozji i po krótkim biegu zatrzymała się gwałtownie. Korytarz kończył się nagle, a stąd mieli widok na jezioro lawy, na którym, na wielkich skałach, leżało Grah'knar. Krasnoludy w dole wyglądały jak mrówki, więc Iskra nawet nie kwapiła się, by przykucnąć. Stała kompletnie zszokowana i zastanawiała się jak to możliwe. Zaraz skojarzyła położenie wejścia do Pandemonium z położeniem stolicy Dolnego Królestwa i wszystko stało się całkiem logiczne. Osunęła się na kolana i zaraz też w umyśle Luciena, po długim milczeniu, znów odezwała się Iskra.
- Oni chcą się przebić tu. Chcą czegoś od krasnoludów. Tędy i tak nie zejdziemy. Trzeba się wrócić i znów kierować do eksplozji... Może tam dowiemy się czegoś więcej. - zaraz jednak urwała, a Poszukiwacz mógł wyczuć niepokój u swej podopiecznej. Myśli elfki wplątały się w myśli krasnoludów w dole, czytała z nich jak z otwartej księgi. Poruszenie w dole, oddział maszerujący przez kamienny most w kierunku wybuchów. I zaraz trwoga ogarniająca mieszkańców Żelaznego Miasta. Postać na czele odziana w złotą kolczugę padła, choć niczym nierażona. Iskra uwolniła się od zaklęcia tłumiącego słuch i zaraz doszły ją krzyki wojowników.
- Trucizna!
- Morderstwo!
- Bij, zabij!
- Do ataku! - ostatnie głosy nie były krasnoludów. Ściana za kamiennym mostem pękła, rozległ się huk, a przez powstałą dziurę wlało się mrowie ludzi. Wirginia. Zdezorientowane krasnoludy jednak stanęły do obrony. Walczyły dzielnie, topory siekały ludzi jak nóż rzeźniczy sieka miękkie mięso. Jednak w starciu z tak ogromną przewagą liczebną, niewielki oddział nie miał szans.
A krasnoludy, które były pewne, że wojna nie dosięgnie ich tutaj, w Dolnym Królestwie, były kompletnie bezbronne. Lucien Czarny Cień i Upiór byli więc jedynymi świadkami rzezi dokonanej na nieuzbrojonych knurlan. Wielu z nich uciekło w tunele, wielu skryło się jeszcze głębiej w ziemi, lecz jeszcze więcej z nich poniosło śmierć.
Iskra otrząsnęła się z szoku i zaczęła się rozglądać czy z tego urwiska jest jakieś zejście. Już znalazła, już nawet dosięgała pierwszego uchwytu, gdy poczuła na swym nadgarstku uścisk. Nie mocny, lecz stanowczy.

I.

draumkona pisze...

Marcus wydał się szczerze zawiedziony tą informacją.
- A szkoda, stanowiliście taką ładną parę - i chyba właśnie przez te słowa oberwał od Królika po głowie.
- Ała! - jęknął Marcus masując miejsce, w które oberwał. Królik pokręcił głową i przewrócił oczami.
- O co się jeszcze założyłeś?
- O to czy Nieuchwytny i Dibbler to bracia, kiedy Tancerz opuści Sanktuarium, i kiedy Solanie każą wrócić i jeszcze kiedy oni się zejdą - Pajęczarz znów się wyszczerzył, najwyraźniej zakłady o czyjeś sprawy sprawiały mu dziką przyjemność. Gabriel westchnął, a Figiel schował się do Lucienowej nogawki.
- Naprawdę cię to ciekawi, Pajęczarzu? - głos nie należał ani do Gabriela, ani do Luciena. Był niższy i miał także inną barwę. O drzewo stał oparty Dibbler we własnej osobie. Pochłaniał go cień, a światło ogniska jakby omijało miejsce gdzie stał. Potem cień jakby zrzedł, najwyraźniej zabójca stwierdził, że nie ma potrzeby się dłużej ukrywać, skoro już się odezwał. Marcus poruszył się niespokojnie i utkwił spojrzenie w Dibblerze.
- Ciekawi.
- A wiesz, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła?
- Wiem.
- Z tym pytaniem odsyłam cię więc do Nieuchwytnego, zapewni ci prawdziwe piekło, zapewniam.
I zapadła cisza, podczas której Dibbler stanął bliżej ogniska. Szare oczy przesuwały się powoli po sylwetkach towarzyszy.
- Co cię wywiało do Królewca? - pierwszy odezwał się Gabriel, który to otrząsnął się jako pierwszy po słowach Dibblera.
- Misja, a cóż by innego.
- Samotna?
- Nie.
- Z kim więc działasz?
- A czy to ważne... - Dibbler wzruszył ramionami najwyraźniej chcąc uniknąć tematu. Czyżby ten członek Bractwa miał kolejną tajemnicę wartą zakładu? Figiel zadrżał siedząc w nogawce Luciena. Wyjaśniło się też, po co tam wlazł. Jako pierwszy wyczuł obecność innego Cienia, jakim okazał się Gardło Sobie Podrzynam Dibbler.

M-G

draumkona pisze...

[Bogowie, nawet nie wiesz jak się zaczęłam cieszyć jak głupia jak zobaczyłam odpowiedź Twą... xD]

Na chwilę w jej fioletowych oczach zapłonął ogień. Gniew. Iskra nie kwapiła się by go ukryć, nie teraz, kiedy uszy jej kuły krzyki i jęki niedobitki. Nie kiedy słyszała płacz krasnoludzkich kobiet, nie kiedy słyszała Wirgińskie krzyki i trzask kości niemowlaków, których głowy rozbijano o ściany, choć nie były niczemu winne.
Z drugiej jednak strony wiedziała, że Poszukiwacz miał rację. Jak zwykle. Na rozjuszone myśli spłynął chłodny strumień dziwnej obojętności. Bracia i siostry Cienie, nie mogła ich zawieść. Więc i nie mogła pomóc krasnoludom, choć powinna. Z innej zaś strony... Sama nie dałaby rady. Nawet ona, po scaleniu swych sił z Bestią nie dałaby rady tak dobrze zorganizowanemu wojsku.
Posłusznie więc poddała się woli Luciena, idąc za nim ze spuszczoną głową. Czujność jej spadła, oczy zaszkliły się od łez, a spojrzenie wbiła w podłogę. Nie obchodziło ją to gdzie ją ciągnie, ani po co. Najwyraźniej zapomniała o misji.
Ocknęła się dopiero w innym tunelu. W innej części zupełnie. Nie było tu run, nie pachniało krasoludami, a jedynie dymem i gruzem, a także gnijącym drewnem i rozkładem ciał. Domyśliła się, iż są teraz w tunelach należących niegdyś do Pandemonium. Z tego dziwnego stanu wyrwała ją iskra magii. Magii nie należącej do niej, ani do Luciena. Czując przemożną chęć ratowania czyjegoś życia, wyrwała rękę z uścisku Luciena i skoczyła ku starym gruzom rozkopując kamienie. Po paru minutach odkopała dłoń. Dłoń z pierścieniem magicznym, z symbolem Bractwa. Dłoń była wciąż ciepła. Obejrzała się zaczerwienionymi oczyma na Poszukiwacza.
- On wciąż żyje.

Żbik pisze...

[Po pierwsze, przepraszam, że to tyle trwało! I po kolei, co się tyczy Luciena - myślę, że on i Delyth mogliby znać się już wcześniej. Delyth jest z tych, co to dążą po trupach do celu (i to całkiem dosłownie), więc mogłaby natknąć się już wcześniej na Luciena i w ogóle na Bractwo Nocy. Pozostaje tylko pytanie, w jakich okolicznościach się poznali - przy okazji jakiegoś zabójstwa? Może Lucien próbował ją zwerbować? Albo wręcz przeciwnie, Delyth wlazła mu w paradę podczas jakiejś akcji, co mu się zresztą bardzo nie spodobało?
Co się zaś tyczy Niraneth, to nie mam kompletnie pojęcia, jak dziewczęta powiązać, czy też jak w ogóle wątek zacząć. Może Ty masz jakiś pomysł?]

draumkona pisze...

Człowiek zwany przez Luciena Wędrowcem sapnął cicho, z pewnym wysiłkiem. Iskra zatopiła zmysły w jego ciele, szukając miejsc, od których mogła by zacząć leczenie. Ze smutkiem jednak otworzyła zaraz oczy, które w chwilę wcześniej zamknęła. Ten człowiek powinien już dawno nie żyć. A skoro się tak dzielnie trzyma... To jedynie dzięki magii... A magia, jak wiadomo, nie jest siłą nieskończoną.
Ostrożnie wyciągnęła rękę ku twarzy odkopanego mężczyzny. Palce jej spoczęły na jego policzku, a wzrok rannego nagle oprzytomniał. Spojrzał na Czarnego Cienia i Iskrę. Poznał go. Tak mówiło spojrzenie.
Iskra nie oderwała dłoni, a jedynie wspierała go swą magią. Być może miał coś ważnego do przekazania. Być może...
- Czarny Cieniu! - wychrypiał człowiek - To nie... To... Walczyliśmy... - urwał na chwilę i zaraz złapał go atak kaszlu. Krew spłynęła po jego brodzie, lecz kontynuował - Było ich zbyt wielu... Przyszli w nocy, maskując się wyśmienicie... - drgnął, a jego temperatura spadła o parę stopni - zaczęli od najsłabszych... A gdy starsi nie mieli już sił... Wzięli się za nas. Torturowali z dziką radością słuchając krzyków... - mag zakrztusił się i zwymiotował krwią. Na chwilę zamilkł, a elfce dłużyła się ta chwila okropnie. Podjął jednak wątek.
- To znowu oni. Wrócili tu szukając dzisiaj czegoś... Wrócili... Ale nie było z nimi... Nie było tego, kto dowodził atakiem na Pandemonium... Nie było... Nie było... - światło w jego oczach gasło z każdą chwilą i Iskra nie mogła nic z tym zrobić, choć już zaczęła mamrotać pod nosem formułki leczące.
- To był ktoś z Bractwa, Lucienie... Czarna szata jednak przykrywała sylwetkę... A i magia... Iluzja... Nie zdążyłem jej przełamać... Głos miał przekształcony, bym nie poznał... Pogruchotali mi kości... A potem on, bądź ona... Zrzucił na mnie ten gruz. I śmiał się... I śmiał... I śmiał... A ja myślę, że to była... - mag urwał, jego ciało zesztywniało, aż w końcu, rozluźniło się całkiem. Człowiek mag zwany Wędrowcem umarł. Elfka przymknęła oczy i cofnęła rękę. Nic już nie mogła zrobić.

I.

draumkona pisze...

Dibbler zacmokał, jakby tylko czekał na to pytanie. Poprawił klamrę płaszcza, która zaczęła wrzynać mu się w szyję i zastanowił się.
- W zasadzie, to tak. - jego obłędne spojrzenie powędrowało ku Białemu Królikowi i tak chwilę mierzyli się wzrokiem, jakby obojętnie, jednak nie do końca.
- Jeśliś półelf w istocie, to i elfa wyczujesz. Moja towarzyszka spóźnia się, a ja nie lubię jak ktoś się spóźnia. - mruknął w końcu odrywając spojrzenie od Królika. Przeszedł się parę kroków splatając ręce za plecami.
Gabriel natomiast nie widział powodu by Dibblerowej prośby nie spełnić. Uklęknął więc na ziemi i przyłożył doń dłoń. Wsłuchał się w to, co mówiła mu, co mówiły wody ukryte pod ziemią. I wyczuł. Była niedaleko, chyba, że nie o tą istotę mu chodziło.
- Chodzi ci o Iskrę? - wyrwało się w końcu Królikowi, który nie znalazł innego elfa w okolicy. Dibbler uśmiechnął się samymi kącikami ust.
- Ano właśnie. Choć jej chyba chodzi o coś innego.
- Co masz na myśli?
- Nie zauważyłeś? - szare oczy Dibblera błysnęły. Marcus wytężył uwagę. - Nasza mała Zhaotrise ma cholernie dużą słabość do swego mentora - w tej chwili Marcus pomyślał, że gdyby tylko Iskra tu była, zapewne rzuciłaby się na Dibblera a zamiarem zabicia członka Bractwa. Królik natomiast milczał poddając ocenie jego słowa. Potrafił czytać z ludzi. Poza tym, Marcusa i Dibblera łączył pewien fakt. Bezlitosna i rozbrajająca szczerość.
- Ale skoro jest w pobliżu... - Dibbler nie dokończył, najwyraźniej coś innego zwróciło jego uwagę. Wyraz jego twarzy z aroganckiej obojętności zmienił się w ostrożną ciekawość. Pociągnął nosem, a gdy zawiał lekki wietrzyk, jego sylwetka rozwiała się niczym dym.
Marcus miał bardzo zamyślony wyraz twarzy.
- Hum... Jak może mieć słabość do Lu, skoro sypia ze mną? - Królik uniósł wysoko brwi na tą informację, a Pajęczarz zdał sobie z czegoś sprawę.
- ... Powiedziałem to na głos tak? - a na jego twarzy wymalowało się lekkie zmieszanie. Królik zaraz odkaszlnął, jakby w ten sposób miał i siebie i Marcusa do porządku doprowadzić.
- Może chodźmy spać... O świcie trzeba ruszyć do Królewca - mruknął Królik owijając się swym ciemnozielonym płaszczem.

M/G

draumkona pisze...

Iskra milczała, obserwując ruchy Luciena, jak i słuchając tego co mówił. Znała go już za długo, za długo, by myśleć, że nie obchodzi go większość rzeczy. Obojętnego mógł sobie grać przy kim innym.
Powstała z wolna, a wzrok jej prześlizgiwał się po ścianach. Posłała myślowe macki w skałę i zamarła, co też wyraźnie odbiło się na jej twarzy. Ostrożnie postąpiła ku następnemu tunelowi, przy okazji chwyciła Poszukiwacza za rękę i dosłownie stamtąd wywlokła. Gdy do wylotu tunelu zostało parę metrów, przbiegła je. Ledwo co stopy ustawili w ciemnym i wąskim przejściu, strop w sali z martwym zabójcą zawalił się. O włos więc uniknęli śmierci, a i powrót tą samą drogą był niemożliwy. Gdziekolwiek prowadził ten tunel... Musieli iść. W porę przypomniało się jej, że ściska dłoń Luciena, więc ją puściła i odegrała bardzo obojętną w tej kwestii. Ruszyła tunelem w dół.
Cały czas badała otoczenie wszystkimi dostępnymi zmysłami i magią, więc milczała także, nie znajdując czasu na zbędne słowa. Parę razy udało się jej uniknąć wirgińskich żołnierzy, strop zawalił się jeszcze dwa razy. I wszystko szło by dobrze, odnalazłaby zapewne drogę na powietrzchnię, gdyby nie istotny fakt, że wyczuli ich magowie Wirgińscy. Na jednym ze skrzyżowań Iskra wyczuła w powietrzu magię i zmieniła drogę, a w chwilę potem dało się słyszeć pierwszych ludzi na usługach gubernatora. Pokrzykiwali i szurali butami. Mrok panujący w tunelach rozświetlali pochodniami. Zhao przestraszyła się nie na żarty. Widziała ilu ich było w chwili gdy wtargnęli do Grah'knar. Nie mieliby szans.
Przyśpieszyła kroku i znów stanęła na skrzyżowaniu. Pięć wylotów tuneli, w dodatku, w każdym coś słyszała. Spojrzała na swego towarzysza i nawet nie starała się ukryć zdezorientowania i strachu.

I.

draumkona pisze...

- Dobrze założyłeś. Im dalej od Upiora, tym bezpieczniej. - mruknął Dibbler, choć też nie wyjaśnił co na myśli miał. Dziwnym też był fakt, że towarzyszki swej unikał, jakby ignorując życzenia zleceniodawcy. Wszak któż się dowie, że całą niemal drogę przybywali osobno?
Marcus z Królikiem zaczęli szykować sobie posłania, wymieniając od czasu do czasu dziwne spojrzenia. Jakby bili się w myślach znów o jakąś błahostkę. Pajęczarz tymczasem z nikim się nie bił, bo o nowych zakładach rozmyślał, natomiast Królik zaprzątał sobie głowę właśnie tą kwestią, czemuż to Dibbler umyka Iskrze, bądź też na odwrót. Dziwna była to sprawa.
Sam Dibbler chwilę jeszcze postał tak, wpatrując się w las, wyłapując coraz więcej dźwięków. A potem wszedł w swoje cienie stapiając się z nimi i tyle go widzieli.
Marcus i Królik w końcu zakończyli swój niemy spór najwyraźniej uznając, że najlepiej będzie, gdy każdy uda, że incydent sprzed chwili w ogóle nie miał miejsca. Choć w uszach Marcusa nadal dzwoniły Dibblerowe słowa i budziło się w nim nowe uczucie, którego nie zaznał do tej pory.
Zazdrość.

M/G

draumkona pisze...

Dopiero w nocnej ciszy i otulającym wszystko mroku Figiel pokazywał różki i zaczynał żyć. Biegał wokół ogniska, jakby coś celebrując. Tarzał się w trawie wydając z siebie dzikie piski, jakby oszalał. Prawda była taka, że wśród pajęczej społeczności Figiel rzeczywiście uchodził za szaleńca.
Marcusowy pupil jednak szybko porzucił swoje dziwne rytuały i podszedł niepewnie do skrytego w cieniach Luciena. Wdrapał się na jego ramię i tam też siedział, jakby w wartownika ze skały się zmieniając.

M/G

draumkona pisze...

Pomoc by się jej przydała, jednak nie Luciena, a kogokolwiek, kto byłby w stanie ich wyprowadzić, teleportować. Innymi słowy, po prostu ocalić z tej plątaniny korytarzy, w których tylko krasnoludy nie traciły orientacji.
Głośne szuranie buciorów przeraziło Iskrę tak, że przywarła do ściany plecami, bojąc się nawet oddychać. Tak skupiła się na słuchaniu, że słyszała teraz dźwięki oddalone o wiele stóp.
Oderwała się od ściany namierzając Wirgińczyków, którzy podążając ich tropem, zeszli w ten sam tunel. Było ich niewielu, w dodatku, zbliżali się do następnego skrzyżowania, co oznaczało nieco większe pole manewru.
- Pięciu Wirgińczyków idzie ciągle naszym śladem. Musimy się ich pozbyć... - mruknęła do Czarnego Cienia szykując w umyśle odpowiednie zaklęcia.

I.

draumkona pisze...

Figiel z wielką wdzięcznością przyjął skruszonego sucharka. Sucharki, choć mniej odżywcze były, zdecydowanie bardziej podchodziły pająkowi niż muchy, czy inne robale. Ostatnio nawet próbował piwa, choć niezbyt mu przypadło do gustu.
Pająk niemal równo o północy porzucił ramię Luciena i uciekł zbudzić swego pana. Wślizgnął się pod płaszcz Marcusa i korzystając z tajemnej wiedzy, gdzie to Marcus słabe miejsca posiadał, zbudził go. Zabójca najpierw burknął coś o tym, że zaraz zajmie się końmi, potem naciągnął płaszcz na głowę i w chwilę potem usiadł. Oczy miał zaczerwienione. Ani trochę się nie wyspał.
Chwycił swój miecz dwuręczny, Lód. Miecz ten nietypowej wielkości był, bo sięgał Pajęczarzowi do piersi, a szerokość ostrza była równa szerokości ludzkiej dłoni. I po prawdzie tylko dwie osoby potrafiły nim wywijać jak scyzorykiem, jakby przedłużeniem rąk był. Marcus i Tancerz.
Figiel wydostał się spod koszuli Pajęczarza, kiedy ten ziewał potężnie.
- No dobra... Już jestem czujny i w ogóle... - mruknął zaspany, po czym przysiadł przy ognisku, miecz przy sobie kładąc.

M/G

draumkona pisze...

Kiedy Lucien niemal całkiem zniknął jej z oczu poczuła chłodny niepokój. Tak jakby ją tu zostawił. Zaraz odgoniła od siebie takowe myśli i przykucnęła na ziemi, całkiem na widoku, choć nieco dalej niż stał Lucien. Mogłaby stać się niewidzialna, owszem, ale to wymagało zbyt wielkiego skupienia. Zaklęcie Kameleona nie należało do prostych.
Kiedy padł pierwszy z żołnierzy, drugi nagle spłonął niebieskim ogniem. Nie krzyczał. Nie zdążył. W parę sekund jego ciało zmieniło się w kupkę popiołu. Magia Iskry bywała czasami porażająca.
Druga jej ofiara nagle zwymiotowała swoje wnętrzności, dusząc się przy tym okropnie. Iskra uznała, że jest to straszna śmierć. Zostało więc dwóch żołnierzy. Nie wiedzieli zbytnio co mają zrobić, sięgali po broń, więc elfka złożyła dłonie jak do modlitwy, a cień jej wystrzelił ku ich cieniom, łącząc się z nimi. I tak też ich ruchy zostały zablokowane i mogli zrobić jedynie to samo co Iskra.
Czułe uszy elfki wychwyciły kolejne kroki. Te jednak były szybkie, stawiane w popłochu. Ktoś uciekał przed kimś. I zaraz na skrzyżowanie wypadli kolejni Wirgińczycy. Ci jednak byli przerażeni, ubrania ich postrzępione. Nie zwrócili zbytniej uwagi na zabójców ich towarzyszy i pognali dalej innym korytarzem. Iskra powstała i zanim cokolwiek zdążyła zrobić, nadeszła odpowiedź. Coś huknęło, coś trzasnęło. W końcu coś ją unieruchomiło, tak samo jak i Luciena i Wirgińczyków. A potem strop zwalił im się na głowy i nie było już nic.

I.

draumkona pisze...

Marcus natomiast po chwili czuwania, wyjął Lód z pochwy, wbił klingę w ziemię za sobą i oparł się o nią wygodnie. Zaraz też przyszedł czas na drzemkę. Figiel czuwał, więc Marcus dał sobie czas na dojście do siebie. Nie spał za dobrze.
Natomiast umysł Luciena nawiedził sen. Bardzo osobliwy sen.
Widział Demar. Najpierw z lotu ptaka, jakby wyrosły mu skrzydła. Wiatr smagał jego twarz rozwiewając włosy i szarpiąc ubraniem. Potem zaczął spadać. Nagle, gwałtownie, bez żadnego ostrzeżenia.
I ledwie parę stóp od ziemi się zatrzymał. Potem opadł lekko, a ludzie patrzyli na niego z uniesionymi wysoko brwiami. Potem jednak stracili nim zainteresowanie. Wrócili do swych spraw.
Podniósł się z ziemi i otrzepał, czując przemożną ochotę strzepnięcia z siebie kurzu i pyłu. A potem ruszył do swej kuźni, która malowała się na końcu uliczki.
Obraz rozmył się i zaraz znów się pojawił, tym razem jednak robił coś innego. Był w swej kuźni, czuł ciepło bijące od paleniska, znajomy dźwięk uderzenia młotem o rozgrzaną rudę. Kropla potu spłynęła po jego twarzy, a mięśnie odezwały się znajomym, lecz przyjemnym bólem zmęczenia. Pojawiło się także poczucie spełnienia. Jakby tu było jego miejsce. Właśnie w tym miejscu i w tej chwili.
Tą idealną chwilę zepsuł jednak brak Teda przy boku. Jego pomoc niekiedy okazywała się niezbędna. Odłożył więc młot obok kowadła, a nieskończony miecz wsunął z powrotem pod żar paleniska. Potem odszedł w poszukiwaniu swego czeladnika.
Jednak, zamiast wesołego, rosłego chłopaka zauważył... Dziecko. Co gorsza, chłopiec patrzył na niego swymi ciemnymi oczami, jakby kradł z duszy Luciena każdy sekret. Sam Poszukiwacz zaraz skojarzył, gdzie widział takie oczy. To spojrzenie, te tęczówki... Za każdym razem kiedy patrzył na swe odbicie widział te same oczy.
Czy może to był on? Z przeszłości?
Rozważania takie przerwał dźwięk drewna uderzającego o drewno. Maluch upuścił drewnianego konika na podłogę i podbiegł ku Lucienowi uśmiechając się radośnie.
- Tato! Tato! - zawołał chłopiec, ale, że niezdarny był dość, potknął się o coś i upadł. Zza jego lnianej koszulki wysunął się amulet. Gwiazda Zaranna.
Chłopczyk pozbierał się zaraz dzielnie nie okazując emocji, że coś go boli, choć zdarte kolano mówiło samo za siebie. W końcu malutkie rączki chwyciły nogawkę spodni Luciena i pociągnęły lekko materiał.
- Tato, gdzie jest mama? - padło pytanie. Kręcone, ciemne i nieco przydługawe włoski chłopczyka opadły na jego czoło.

M/G

draumkona pisze...

Iskra odzyskiwała powoli świadomość, choć była mocno przyćmiona. Czuła ból w ramionach i nadgarstkach. Poruszyła się i syknęła. Ktokolwiek ją skrępował, zrobił to za mocno.
Przewróciła się na plecy i z wielkim wysiłkiem podciągnęła ciało do pozycji siedzącej. W głowie się jej kręciło, a w ustach czuła smak własnej krwi. W jej ciele krążyło coś dziwnego. Spróbowała sięgnąć do magii... Jednak nic nie było. Jakby magia nigdy w niej nie tkwiła. Przeraziło to Iskrę okropnie, aż zaklęła szpetnie pod nosem. Zaraz zorientowała się, że siedzi w ciemnej celi. Nadal jednak miała swoje zmysły więc mogła się zorientować się w sytuacji. Luciena nigdzie nie było w pobliżu co mocno ją zaniepokoiło. Zaraz jednak go wyczuła parę cel dalej. Szkoda tylko, że nie było jak mu przekazać gdzie ją wsadzili. Podczołgała się ku kratom robiąc tyle hałasu ile się tylko dało, a jednocześnie tyle, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń.

I.

draumkona pisze...

- Nie wiem - padły słowa, tym razem jednak to Lucien je wypowiedział. Mały słysząc to nachmurzył się okropnie.
Ich krótką rozmowę przerwało gwałtowne otwarcie drzwi i zaraz ich trzask. Nie był to jednak Ted, a Iskra, rozczochrana i najwyraźniej mocno zdezorientowana. Na widok tej dwójki jednak zniknął z jej oczu wyraz zaciętości i chęć mordu, uśmiechnęła się ślicznie na widok malca.
- Mama! - krzyknął chłopaczek i puścił się biegiem ku elfce, a ta przykucnęła i go pochwyciła w ramiona.
- Znowu ojcu przeszkadzałeś w pracy? - spytała cicho, udając, że się gniewa.
- Byłem grzeczny!
Iskra zaśmiała się cicho podnosząc się z chłopcem w ramionach z ziemi. Mówiła coś jeszcze do chłopca, jednak słowa te do Luciena już nie dotarły. Zniknęła kuźnia, zniknęła Iskra z małym chłopcem będącym najwyraźniej jego synem. Pojawiło się za to uczucie zimna i znów czyiś znajomy głos.
- Ciekawe co by było jakbyśmy go tak zostawili...
- Marcus, pakuj juki lepiej.
- Bla bla bla...
- Wstawaj Czarny Cieniu, świta. - Gabriel ułożył dłoń na jego ramieniu po czym wstał i odszedł by pomóc Pajęczarzowi okiełznać prawdziwą bestię jaką był jego koń. Figiel za to podpełzł do Luciena i przyglądał mu się chwilę. Sprawiał takie wrażenie, jakby to wszystko było jego sprawką.

M/G

draumkona pisze...

Akurat w chwili, kiedy Iskra próbowała coś wymyślić, rozległy się głośne kroki. Wyczulone do granic możliwości zmysły sprawiły, że jęknęła. Krasnoludy. Ciężkie kroki, które w chwilę potem mógł dosłyszeć także i Lucien.
Nuciły coś. Coś o placu rozpraw i Placu Cudów. Drgnęła. Wiedzieli zapewne, że jest elfką, skąd więc te więzy...
- Eeej! Rurk! Obudzili się już nasi nowi goście? - rozległ się niski głos krasnoluda, który właśnie wkroczył między cele z lampą w ręku. Był brudny, a w jego oczach Iskra widziała głęboki smutek. No tak, Dolny Król nie żyje. Zmrużyła oczy, kiedy nachylił się ku jej celi i syknęła cicho, jakby ostrzegawczo.
- Ej, ale nie mówiliście, że wąskooką też macie! Też ją...
- Tak. Wywlekaj - przerwał mu drugi głos, znacznie ostrzejszy. Drugi krasnolud dołączył do niego. Obaj otworzyli celę Iskry, a ta instynktownie cofnęła się pod samą ścianę. Byle dalej od nich.
- Patrz jak uciekła! Chodź tu elfico to ci zbyt krzywdy nie zrobimy. Zbyt dużej... - potem zarechotał. To był krasnolud o ostrzejszym głosie.
- Ej, Esk, a co z tamtym? - spytał Rurk.
- Wywlekaj, a co. Popytamy chwilę i puścimy! - w chwilę potem i Lucienowe kraty się otworzyły, a do środka wszedł krasnolud. Bez zbędnych ceremoniałów owinął Poszukiwacza cztery razy łańcuchem, a potem wytargał go na zewnątrz, gdzie stała Iskra z drugim krasnoludem. Elfka słaniała się na nogach.
- Ej, a dawkę tego specyfiku dostała aby dobrą?
- Taaaa, może trochę za dużo, ale nam to nie zaszkodzi - znów zarechotali i pociągnęli zabójców w górę tunelu.
Po krótkiej wędrówce trafili znów do osobnych pomieszczeń. Z Iskrą poszedł Esk, natomiast Rurk posadził Luciena na kamiennym krześle i przypiął dodatkowe kajdany. Zasiadł on na stołku naprzeciw.
- No dobra panocku, to skąd jesteście i po coś tu włazili?

I.

draumkona pisze...

Rurk zaśmiał się w głos klepiąc się w kolano.
- Panocku, takim prawem, że to Dolne Królestwo, gdzie ty i tobie podobni wstępu nie mają. Napadli nas tobie podobni. Zginęło wiele knurlan. - krasnolud zamyślił się szarpiąc brodę. Po co się tłumaczył? Ten plugawy człowiek nic nie zrozumie choćby mówił mu przez wieki...
- Spytam inaczej. Kto was nasłał, byście zabili Dolnego Króla? Z czyjego polecenia działacie? - Rurk był łagodny. W większości przypadków. Teraz jednak, gdy sercem jego targały wichry rozpaczy, nie był ani trochę łagodny. Najchętniej ugotowałby tego człowieka we wrzącym oleju bez pytania nikogo o zdanie.

I.

draumkona pisze...

Królik nie przejął się zbytnio takim zachowaniem. Choć nie było to przecież normalne. Medyk zaraz jednak przypisał to przemęczeniu, albo jakiemuś koszmarowi, który być może nawiedził go tej nocy. Spyta o to kiedy indziej.
Osiodłał swego konia i jeszcze parę razy musiał upomnieć Marcusa co do sucharków, które z takim umiłowaniem oddawał Figlowi. Skończyło się to rzecz jasna jedną wielką kłótnią i zmową milczenia, podczas której Gabriel prosił Luciena, by ten przekazał coś Marcusowi i odwrotnie, choć obaj siedzieli obok siebie.
Figiel siedział na łęku siodła i obserwował. Nieco zażenowany.

M/G

draumkona pisze...

- A wiesz, co ja ci powiem? Że ci nie wierzę ani trochę. - mruknął Rurk, a Esk w tym czasie zadawał podobne pytania Iskrze. Każdą jednak odpowiedzią jaką otrzymał od elfki, było splunięcie mu w twarz.
- Niektóre długouche są takie same jak mlecznonosi. Esk, oni chyba nie chcą mówić po dobroci...
Esk, który po raz kolejny ścierał w twarzy ślinę Iskry, zastanowił się. Spojrzenie jego ciemnych oczu utkwiło w Rurku.
- Plac Cudów.
Iskra osobiście nie miała pojęcia co to takiego, ale zaraz dwójka krasnoludów wytłumaczyła im to nucąc piosenkę.
- Więc będziesz miał szanse - byś wyśpiewać coś mógł! A my mamy sposoby na szpiclów i papli, tak bardzo skuteczne, że bierze aż dziw! Bo to jest, bracie, Cudów Plac, gdzie cudem byłoby, jeśli byś wyszedł żyw! - tak nucąc znów wytargały Iskrę i Luciena na korytarz, a tam dołączyły do nich jeszcze trzy inne krasnoludy. Schodzili coraz bardziej w dół, co nie podobało się Iskrze i to wcale.
Po półgodzinnym marszu wepchano ich do pomieszczenia, które swym wystrojem aż krzyczało.
Sala tortur.
Popchnięto ich w bok sali, ku dwóm krzesłom, które to ustawione naprzeciwko siebie były. Trzy krasnoludy najpierw zajęły się Lucienem. Ściągnięto z niego jeden z łańcuchów, po czym posadzono na krześle, gdzie kamienne kajdany zapięły się na jego kostkach i nadgarstkach. To samo też zaraz poczyniono z Iskrą. Dezorientacja w jej spojrzeniu i z trudem skrywany strach mieszała się z dumą i irytacją. Jeśli trzeba to zginie.
- No dobra, to które pytamy pierwsze? - spytał Rurk drapiąc się po brodzie.
- Rzuć monetą. - nakazał Esk wsadzając różnego rodzaju żelazne pręty i szczypce do żaru paleniska. Rurk wyjął złotą monetę.
- Król na tego tu - ruchem głowy wskazał na Luciena - i Smok na tą wąskooką. - a potem rzucił.
- Chociaż czekaj no... Pytamy na zmianę. - moneta z brzdękiem opadła na podłogę i potoczyła się po niej.
Esk stanął przy kamiennych siedziskach i spojrzał na swoich więźniów.
- Kto kazał wam zabić Dolnego Króla? - spytał Iskrę, a ta ściągnęła brwi.
- Nie wiem.
- Zła odpowiedź. - była gotowa na przyjęcie ciosu. Jednak, nic się jej nie stało. Zamiast tego krasnolud rozmasował pięść i uderzył Luciena w twarz.
Na to Iskra gotowa nie była. Z wściekłością w spojrzeniu spojrzała na krasnoluda.
- Kto?
- Nie wiem!
Znów oberwał Lucien, tym razem mocniej. Elfka zagryzła wargę, a zza jej pleców dosłyszała głos Rurka.
- Miało być na zmianę!
- Ano właśnie! - Esk odwrócił się ku Lucienowi i uśmiechnął się pięknie. - Może ty nam powiesz kto was nasłał?

I.

draumkona pisze...

Królik jechał na końcu ich małego pochodu, nawet lekko z boku, by mieć na oku tą dwójkę. Bo o ile Marcus zachowywał się jak zwykle, to Lucien stanowczo sobą nie był.
Całkiem niedaleko, przez równinę pędził jeździec na czarnym koniu. Królikowi wydawało się, że to Iskra, ale zaraz zganił się w duchu. Nie każdy czarny koń oznaczał przecież, że dosiada go wcześniej wspomniana elfka. Jednak na ten widok i Marcus się oderwał od drażnienia Figla i utkwił wzrok w sylwetce tamtego jeźdzca. Najwyraźniej jedynie udawał, że normalny jest, a dusze jego szargał jakiś problem.
Królik westchnął obserwując Pajęczarza. Bogowie, świat nie kończy się na jednej elfce...

M/G

draumkona pisze...

Elfka ściągnęła brwi i po raz kolejny spróbowała sięgnąć do magii. Znów rozczarowanie. Zaklęła szpetnie obserwując powolne ruchy krasnoluda. Jedynym plusem w tej sytuacji był jedynie fakt, że żelaza nie zdążyły się jeszcze nagrzać...
Bicz trzasnął w powietrzu, chwile potem znów trzasnął, tym razem jednak zostawiając na ramionach elfki i szyi czerwoną, grubą pręgę. Przez chwilę miała wrażenie, że coś jej połamali, albo, że się udusi z bólu. Uderzenie było mocne, okropnie mocne.
- Bractwo, Bractwo. - przedrzeźniał Luciena Esk i poszedł sprawdzić, czy jego ukochane zabawki się nagrzały. W tym czasie Rurk chwycił nóż i rozciął rękaw koszuli Iskry aż do łokcia. Oderwał zwisające poły tkaniny i to samo też poczynił z rękawem Luciena. Esk powrócił z żelaznym prętem rozżarzonym do czerwoności.
- Co takiego wam krasnoludy zrobiły, że działacie po stronie tych Wirgińskich dupków? - przesłuchanie zaczęło nieco odbiegać od głównego tematu, jednak nikomu z torturujących to nie przeszkadzało. Wreszcie było komu odpłacić za śmierć Króla. Pytanie skierowane do Iskry, na któe rzecz jasna była jedna odpowiedź.
- Nie wiem...
Pręt powędrował ku ręce Poszukiwacza i w chwilę potem dało się słyszeć okropny syk, a swąd palonej skóry rozszedł się leniwie po sali. Iskra nie mogła na to patrzeć, spuściła więc głowę i zacisnęła mocno powieki.

I.

draumkona pisze...

Lód brzdęknął w swej pochwie, kiedy Marcusowy siwek bryknął buńczucznie, jakby nie zgadzał się z tym, że to Pajęczarz go dosiada, a nie na odwrót.
Królik za to sięgnął w poły swego płaszcza i wyjął stamtąd rulonik pergaminu obwiązanego czerwoną wstążką. Instrukcje. Po raz setny upewnił się co do kolejności działania, a potem podniósł wzrok lustrując spojrzeniem majaczącą przed nimi stolicę Keronii.
Królewiec.
Szkoda, że nie miał przy sobie pełnej treści zadania. W zasadzie dziwił go fakt, że nie dostali zlecenia od razu. Chociaż... Biały zamarł w swym siodle na sekundę dosłownie.
Robienie z kontraktu takiej tajemnicy było charakterystyczne tylko i wyłącznie dla jednego zleceniodawcy.
Gubernator.
Popędził zaraz konia i obiecał sobie, że dopadną pergamin z opisaniem kontraktu nim nastanie noc.

M/G

draumkona pisze...

Esk i Rurk byli wyraźnie niezadowoleni z tego, że Lucien tak dobrze zniósł przypalanie żelazem. Esk, z niezadowoloną miną dobył krótkiego noża i uśmiechnął się diabelnie. Szarpnął Iskrę za włosy, na co syknęła w odpowiedzi. Przesunął ostrzem po jej szyi, a gdzie przed chwilą sunęło ostrze, tam zostawała krwawa kreska, z której sączyła się leniwie krew.
- Eno ale nie zabijaj jej tak od razu - zaczął marudzić Rurk, na co Esk machnął ręką.
- Toć przeto to tylko mała ranka!
- Ale diabelnie długa! - nie wiadomo co rozbawiło krasnoludy, że zaczęły chichotać. Elfka poczuła się na chwilę bezpieczna, jakby takie rozbawienie zwiastowało, że nic jej nie zrobią. Nic bardziej mylnego. Esk niespodziewanie wbił nóż aż po rękojeść w jej ręce, a ostrze przeszyło nawet kość gruchocząc ją. Iskra wrzasnęła dziko i zaraz też zemdlała. Nie dane jej jednak było długo tak odpoczywać, bo zaraz Rurk sprzedał jej sierpowego w lewy policzek i Zhao z cichym jękiem się obudziła. Nie czuła wcale prawej ręki, a ból pulsował po jej ciele. Pręt zamajaczył przed jej oczami, a potem musnął delikatnie dłoń elfki. Pisnęła czując gorąc. To był przedsmak tego co jej zrobią.
- Kto zabił Króla? - Rurk spytał uprzejmie Luciena.

I.

draumkona pisze...

Zgodnie z przewidywaniami Królika, do Królewca dotarli jeszcze przed zachodem, co dawało im całkiem dobry czas. Teraz tylko dotrzeć pod Różę, dorwać kontrakt i przespać się nim zajmą się wykonywaniem zlecenia.
Wleczenie się za wozem mocno irytowało Gabriela. Co jak co, ale odmalowało się to na jego twarzy, choć nieznacznie, w postaci lekko ściągniętych brwi i ust zaciśniętych w wąską linię. Odwrócił się do Pajęczarza
- Puść Figla przodem - choć nieznane pozostawały powody dla których Marcus miałby niby to uczynić, on nie dyskutował. Przymknął oczy na chwilę, a Figiel odebrał mentalne polecenie i gdy wjechali pod kolejne z zadaszeń jednego z domów, pająk skorzystał z osłony cienia i wyskoczył z torby.
Natomiast wóz wlókł się dalej doprowadzając powoli Królika do szału.

M/G

draumkona pisze...

- Ach tak, żołnierze... - ton Eska jakby złagodniał. Wyszarpał ostrze z ręki Iskry wcale nie dbając o to, by oszczędzić jej bólu. Przyjrzał się krwi na ostrzu jakby oglądał wyjątkowo ładny rubin.
- Króla otruto. To musieli być zabójcy. Zabójcy jak wy. - z takiego zarzutu ciężko będzie się wyplątać, o ile było to w ogóle możliwe. Iskrę natomiast trafił szlag, a w jej oczach zapłonął ogień. Gdyby tylko miała wolne ręce z pewnością rozniosła by krasnoludy na strzępy gołymi rękami.
- Byliśmy neutralni. I co nam z tego przyszło? Rzeź. - gorycz płynęła w głosie Rurka, który zanurzył żelazny pręt znów w żarze. Nie spodobało mu się natomiast wojownicze spojrzenie elfki, więc zaraz Lucien oberwał po twarzy pięścią w żelaznej rękawicy.
- Prędzej czy później was odnajdę. I zabiję. - obwieściła ponurym tonem, jakby nie swoim. Potem warknęła cicho, a za te słowa oberwał znów Lucien, lecz i jej nie oszczędzono. Tym razem dostała pięścią w brzuch. Drobna budowa elfki była marną obroną przez mocarnym ciosem Rurka.
Błyskawica bólu znów przeszyła jej ciało, oddychanie stało się udręką. Domyśliła się, że złamał jej żebra. Pytanie tylko ile.

I.

draumkona pisze...

Marcus ściągnął brwi odbierając od Figla pewne sygnały, wiadomości jakby.
- W Róży już o nas wiedzą, główna droga jest dość mocno obstawiona. Wygląda na to, że w tamtych dzielnicach miały miejsca trzy morderstwa zaraz po sobie. - pachniało to Bractwem. I zaraz uradował się nieco, choć nie okazał tego. Liczył, że natknie się gdzieś na Iskrę.
Królik przetrawił te informacje w ciszy
- Lucienie, trzeba nam zajechać Różę od tyłu. A ty znasz chyba lepiej od nas te strony... - fakt, co prawda to prawda. Królik może i sprytny był, ale w Królewcu dawno nie bawił. To było jedno z pierwszych zleceń jego po ponad dwuletniej przerwie.

M/G

draumkona pisze...

Iskra szarpnęła się słysząc co w planach mają ich oprawcy. Chciała krzyknąć, chciała wziąć to na siebie. Ale zaraz ugryzła się w język. Najlepiej nie pokazywać, że cokolwiek ją Lucien obchodzi, choć na widok wyrządzanej mu krzywdy serce się jej krajało.
- Głupie krasnale, ogłuchliście? Ani ja, ani on nie mamy z tym nic wspólnego. Na Wirginię napadnijcie. Im palce i żebra łamcie - warknęła wyklinając w duchu swój marny los. Znów dostała po twarzy, a z nosa puściła się stróżka krwi. Na policzku zaś wykwitał siniec. Trzymała się dobrze, nawet za dobrze jak na nią. Elfia krew spłynęła na Gwiazdę Zaranną plamiąc ją krwią. I wtedy krasnoludy wpadły na kolejną genialną myśl.
- Esk, a to świecidełko? Czy to aby długouchej nie leczy? - Iskra zaklęła w duchu, a po plecach przebiegł lodowaty dreszcz. Oni wiedzieli.
Esk zaraz zerwał z jej szyi wisior, a ona momentalnie poczuła narastający ból, który dotąd nieco tłumił jej amulet. Jęknęła cicho opuszczając głowę. Zapadła chwilowa cisza przerywana jedynie trzaskiem ognia w palenisku.
Zhao już się zastanawiała co spowodowało taki zastój, ale odpowiedź przyszła sama. Esk rozżarzonym prętem dotknął uda elfki, ale to jednak ni krzyknęła, mimo iż ból był przeogromny. Nie miała już sił.

I.

draumkona pisze...

I Marcus zsunął się z siodła z dziką radością żegnając siodło i swego siwka na pewien czas. Dawno nie spał w normalnym łóżku, albo chociaż na normalnej podłodze. Za to Królik jak zawsze nie zdradzał zbyt wiele. Jako Radny musiał teraz świecić przykładem, więc i kłótnie o pierdoły z Marcusem w grę nie wchodziły. Absolutnie.
I także oni powitali Węża, choć jedynie było to skinienie głowy. Pajęczarz zaraz przywołał to siebie Figla myślą, a pająk nieoczekiwanie wybiegł z wnętrza burdelu. Na nóżce zawiązaną miał różową wstążkę. Marcus westchnął i poczekał, aż pająk zajmie swe miejsce na jego ramieniu i odplątał wstążkę.
- No mały, widzę, że dziewczyny się już tobą zajęły - mruknął, a Figiel pisnął coś w odpowiedzi, co niebywale Pajęczarza rozbawiło. Wślizgnął się do środka, a za nim Królik.

M/G

draumkona pisze...

Iskrze zdawało się, że płynie.
Co prawda, wydawało się jej, że płynie po morzu krwi, ale to był marny szczegół, nie wart jej uwagi w obecnym stanie. Świadomość powracała teraz rzadziej, jedynie po to, by zaraz znów gdzieś umknąć, by załagodzić poczucie bólu. Wkrótce już nie czuła nic, dłoni, rąk, nóg, tułowia. Wydawało się jej, że jest jakąś marą nocną, duchem. Ale widmo syków i trzasku łamanych kości przypominało jej gdzie jest.
Raz jeden usłyszała niezbyt zadowolony i dość przejęty głos Eska.
- Maga! Maga, bo jak mi ta elfia suka umrze, to pozabijam! - Iskrze słowo "suka" wydało się nagle bardzo zabawne. A potem nie było już nic.
***
Czas był nieokreślony w tym miejscu. Gdziekolwiek była, nie był to normalny świat, ani chociaż jego widmo.
Mimo wszystko, słyszała. Słyszała uporczywy szum, jakby... Jakby ktoś nasycał tkanki magią. Znała to uczucie. Lecznicza magia. Wsparcie.
Uchyliła powieki, choć to nie był zbyt dobry pomysł. Zobaczyła Eska i Rurka znęcających się nad Lucienem. Chciało się jej płakać. Obok niej stał mag z obojętną miną. Podtrzymywał ją przy życiu. I po co?
Zapewne tylko po to, by zaraz dać jej umrzeć w męczarniach.
Rurk szturchnął kompana swego w ramię i obaj przyjrzeli się na wpół przytomnej Iskrze.
- Patrzaj, żyje! - i zaraz krótkie, grube palce zacisnęły się na jej szyi, podduszając ją skutecznie.

I.

draumkona pisze...

Ani Marcus, ani Królik wtrącać się w tą krótką wymianę zdań nie zamierzali. Choć z innych, jak zawsze, powodów.
Pajęczarzowi jak zawsze chodziło zakłady, natomiast Gabriel obserwował czujnie otoczenie, jakby i tu ataku się spodziewał. Nic więc dziwnego, gdy parę dziewczyn przebiegło korytarzem chichocząc głośno. Najwyraźniej byli... Bardzo oczekiwani.
Jakim zaskoczeniem dla Gabriela był jednak fakt, że wkrótce z jednego z pokoi wyłoniła się Wrona poowijana w kolorowe szale z, tym samym co zawsze, niezadowolonym wyrazem twarzy. Powitała ich skinieniem głowy, choć wszyscy mogli być pewni, że to nie z sympatii, czy szacunku, a z czystego obowiązku.

M/G

draumkona pisze...

Parę razy poprzysięgła sobie w duchu, że pozabija. A potem nadeszła myśl. Myśl leniwa i z początku przyprawiła Iskrę o głupi uśmiech na poobijanej twarzy. Magia. Skoro on trzymał ją przy życiu... Wiedziała co należy uczynić. Wciągnąć do w Asshai, Krainę Cieni. Ale to była magia. Nigdy jej nie używała, choć wiedziała, że potrafi. Przypomniała sobie Ducha Lasu i swoje scalenie z Bestią. Była jej teraz potrzebna.
W mig straciła wszelkie wątpliwości, jak gdyby zdmuchnął je silny powiew wiatru. Mag nagle zachrypiał i skulił się, Esk i Rurk krzyknęli, ale było za późno. Iskra przetopiła kamienne kajdany, nawet nie czułą bólu gdy gorący kamień ranił jej skórę. Obchodziło ją tylko jedno. Śmierć.
Z brzucha Eska wyrosło drzewko. Najpierw małe, mizerne, potem jednak, zasilane jego krwią i magią Iskry zaczęło się rozrastać, a krasnolud się wydzierał. Aż w końcu... Ucichł. A pośrodku sali mieli teraz wielki dąb.
Podniosła się z siedziska, dumnie uniosła głowę i zbliżyła się do Rurka. W tym samym czasie drzwi do Placu Cudów ktoś wyważył. Iskra zobaczyła kolejne krasnoludy. Już miała przypuścić atak, już... Ale zauważyła znajomą twarz. Ymir wypadł przed szereg i wrzasnął coś po krasnoludzku. Rurk uciekł do kąta, a w tym samym momencie Iskrze skończyła się mana. Runęła na ziemię jak kłoda na powrót osuwając się w nicość.
Kompania trzynastu krasnoludów wypełniła salę. Paru z nich zaczęło uwalniać Luciena, inni wiązali Rurka, jeszcze inni zbierali Iskrę z podłogi. Nadszedł ratunek, choć nieco... Nieoczekiwany.

I.

draumkona pisze...

Pajęczarz już miał coś powiedzieć na temat kolejnego zakładu, ale spojrzenie Gabriela odebrało mu mowę. Znał takie spojrzenia. I wiedział jak się kończy okazanie sprzeciwu Królikowi w takiej sytuacji. Dał się więc zaprowadzić do jednego z naszykowanych pokoi, a i niczego sobie nie odmawiał. Stąd też jego czyn, kiedy to dziewki wychodziły. On powstrzymał jedną z nich, o kręconych, ciemnych włosach i szczupłej sylwetce. Królik widząc kątem oka, że jedna z dziewczyn zostaje w Marcusowym pokoju, ściągnął nieco brwi. Dziewczyny zaraz zajęły się nim, wskazując mu jego komnatę, choć on towarzystwa nie pragnął. Nie takiego. Wolałby... Książkę.

M/G

draumkona pisze...

Iskra poczuła otaczające ją ciepło i przyjemne mrowienie. Czy tak czuje się elf po śmierci? W zasadzie... Nigdy nie umarła, więc nie wiedziała. Poczuła zaraz ukłucie lekkie na ręce. Nie spodobało się jej to. I zaraz kolejne. I kolejne. Leniwie podniosła powieki i przez chwilę lustrowała pomieszczenie zmęczonym spojrzeniem. Była w jakiejś jaskini, grocie. Leżała w łóżku. Dzięki wszelkim bogom istniejącym, i nieistniejącym, Lucien leżał w łóżku obok. Dopiero potem Iskra zauważyła krasnoluda zszywającego jej rękę, stąd też ukłucia. Spojrzał na nią, a w jego spojrzeniu nie wykryła złych zamiarów.
- Śpij dziecko - głos jego miękki był, tak niepodobny do typowego, krasnoludzkiego charkotu. Posłusznie zamknęła oczy i zasnęła.
***
Obudziła się znów, choć nie wiedziała ile spała. Od razu spojrzenie powędrowało ku łóżku gdzie to wcześniej Luciena widziała. Wciąż tam był. I byli sami. Czyli to nie było więzienie, nie, nic z tych rzeczy. Poruszyła się lekko pod puchową kołdrą, a ciało odpowiedziało rwącym bólem. Przez drzwi ktoś wszedł, byłą to postać wysoka, smukła. Iskra rozpoznała w nim brata swego. Elf. Niósł kubek wypełniony cieczą o przyjemnym zapachu.
- Mleko makowe - wyjaśnił cichym, łagodnym tonem, po czym pomógł Iskrze opróżnić kubek. Pogłaskał ją także po głowie, uspokajając. - Jesteście bezpieczni - oznajmił. I tylko tyle się liczyło.
Znów nadszedł sen.
***
Tym razem ocknęła się rozbudzona hałasem, o ile hałasem można było nazwać ruszanie się pod pościelą. Podniosła powieki i chwilę znów patrzyła w sufit. Potem znów w bok i spotkało ją lekkie zaskoczenie. Poszukiwacz nie spał i wyglądał okropnie. Podejrzewała, że i ona nie wygląda lepiej. Nic nie mówiła, jakby zdolność mowy zatraciła. Jedynie leżała i patrzyła, a w jej fiołkowym spojrzeniu czaił się ból.

I.

draumkona pisze...

A pozostali dwaj zabójcy jak zawsze różnili się niby dwie krople wody. Marcus miał głupawy uśmiech na twarzy, lecz przysypiał z głową opartą na dłoni, a Królik natomiast pozbył się cieni spod oczu i wyglądał na wsypanego.
- Okrutny to kontrakt - skwitował jedynie sięgając po pajdę chleba i przyglądając się jej. Potem spojrzał z ukosa na Marcusa i pomrukując pod nosem wyraził swoją dezaprobatę.
- I widzisz Lucienie, tak jest za każdym razem. Daj mu wolną rękę, a przechędoży wszystkie dziewki w okolicy. - burknął Królik dźgając Marcusa palcem w ramię.
- Jeszcze pięć minutek mamo... - mruknął w odpowiedzi Pajęczarz, głowa zsunęła mu się z wspierającej dłoni i zarył czołem o blat stołu.

M/G

draumkona pisze...

Wzięła głębszy wdech, jednak nic jej nie bolało. Najwidoczniej żebra się zrosły. Przymknęła na powrót oczy i odwróciła twarz. Chwilę tak leżała, znów bez ruchu, jakby w sen zapadając. Szelest odsuwanych koców nieco ją zaniepokoił.
- Leż. Jesteśmy bezpieczni. - mruknęła mając nadzieję, że Poszukiwacz jednak jej posłucha. Nie liczyła mimo wszystko na zbyt wiele. Wtuliła nos w poduszkę przekręcając się na bok i zbierała siły, by chociaż usiąść. Czuła, że ma na sobie prawie same bandaże. I spodnie. Nie były to jednak jej spodnie, a jakieś inne. Z lepszego materiału. Zaraz, zlękniona sięgnęła szyi. Gwiazda znów była na swoim miejscu. Więc naprawdę byli bezpieczni...

I.

draumkona pisze...

Zebrawszy siły, w końcu usiadła, a kołdra zrolowała się w pasie ukazując ciało Iskry owinięte od piersi aż po biodra bandażem. Na rękach też miała ich parę. Gdy tylko kołdra została odrzucona, zrobiło się jej okropnie zimno. Wstała z wolna podciągając spodnie i przeszła się po komnacie. Rzeczy ich tutaj nie było, w dodatku znajdowali się w miejscu o stosunkowo małej liczbie odwiedziń. Wyczuła w pobliżu jakąś istotę. Zapach mówił, iż jest to krasnolud. Zachowała więc spokój, objęła się ramionami próbując zachować uciekające ciepło, a do komnaty tej wkroczył nie kto inny jak Ymir w towarzystwie elfa, który uprzednio nakazał Zhao spać. Czuła bijącą od Luciena chęć zapłaty za krew, więc w zanadrzu przygotowane już miała zaklęcie unieruchamiające. Ymir nie zrobiłby im czegoś złego.
- Nie wiem jak wyrazić moją dezaprobatę dla zachowania tamtej dwójki... - zaczął krasnolud, a w jego głosie dźwięczała nuta smutku. - Nie dałaś nam zbytniego wyboru. Esk poległ na miejscu i choć wiem, że to marna pociecha, Rurk podzielił jego los. Głowę wbito na pal. - dla krasnoludów nie było większej hańby jak zatknięcie na pal.

I.

draumkona pisze...

Marcus podniósł głowę i przekrwionymi oczami spojrzał po stole. Złapał zaraz za dzban i nalał sobie do miedzianego kubka wina, które to w Róży było całkiem znośne i pociągnął solidny łyk. O tak, tego mu było trzeba. Przymknął znów na chwilę oczy i rozwalił się na swoim krześle. Figiel tymczasem zaatakował brzoskwinkę leżącą na półmisku i tarzał się z nią po stole.
Gabriel spojrzał w sufit jakby wołając litościwych bogów na pomoc. Żaden z nich jednak chyba nie miał zamiaru udzielić Królikowi pomocy. Marcus był wyjątkowo ciężkim przypadkiem.
Nieoczekiwanie, w komnacie gdzie to śniadać im przyszło, pojawił się Tancerz. Ten widok wpierw Pajęczarza sparaliżował, potem nagle ożywił. Dawny podopieczny Mistrza Mieczy siedział teraz przy stole idealnie prosto i z dezaprobatą spoglądał na Figlowe harce. Królik niewiele zmienił w swej postawie na ten widok. Uśmiechnął się lekko i skinął swemu dawnemu mentorowi głową, a ten powtórzył gest, choć niewątpliwie przeznaczony on był dla całej trójki siedzącej przy stole. Lekkim krokiem zbliżył się do nich, lecz jego twarz nie zmieniła wyrazu.
- Mistrzu. - odezwali się równocześnie Marcus i Pajęczarz, lecz on jedynie podniósł dłoń w geście uciszenia. Umilkli więc. I to była jedna z niewielu chwil, gdy Poszukiwacz mógł zobaczyć Pajęczarza tak wysoce zdyscyplinowanego. W obecności Tancerza nawet Figiel porzucił tarzanie się z brzoskwinką po stole i stał niemalże na baczność.
- Doszły mnie słuchy iż moi podopieczni tu zawitali, więc i przyszedłem to sprawdzić. Prawdę mówiono. - lekki uśmiech pojawił się na chwilę na twarzy Mistrza Mieczy. Prawdą nikomu niemal nieznaną był fakt, że Tancerz swych podopiecznych ukochał niby własnych synów, których nigdy nie dane mu było posiadać.

M/G

draumkona pisze...

Iskra natomiast z mieszaniną zmęczenia i spokoju obserwowała twarz krasnoluda. Owszem, gdzieś w głębi czaił się żal. Żal, że pozwolił, by ją skrzywdzono, choć nie był to pierwszy i zapewne także nie ostatni raz. Wciągnęła z wolna powietrze w płuca i wypuściła je ze świstem przymykając oczy.
- Ymir... Kiedy możemy opuścić tunele? - spytała tonem tak spokojnym, że aż krasnolud brwi uniósł. Znał Iskrę długo. Nigdy nie mówiła tak opanowanym tonem. Zaraz szok minął, miedzianobrody przywołał się do porządku.
- Kiedy ustanowią co począć w sprawie Króla. Klany zbierają się i... - umilkł jednak kiedy Zhao podniosła dłoń w uciszającym geście.
- Jak długo?
- Parę dni co najwyżej... Postaram się, byście zostali wypuszczeni jako pierwsi.
Iskra słysząc to skinęła jedynie głową i spojrzała na elfa, jaki towarzyszył Ymirowi.
- Bracie mój, zechciej oddać nam nasze rzeczy. Teraz. - porażający spokój elfki uderzył Ymirowego towarzysza niczym morska fala. Zbyt wysoka by ją przeskoczyć i zbyt szeroka by ją ominąć. Elf skinął głową i zaraz zniknął im z pola widzenia. Ymir natomiast oparł dłonie o swój topór, jakby broń grała tu rolę laski starca.
- To mało uczęszczana część tuneli. Są tu cztery komnaty, wszystkie oddane są wam w posiadanie... - to mówiąc, odwrócił się i odszedł, a w przejściu przepuścił elfa, który niósł dwa spore worki. Jeden z nich trafił w ręce Luciena, drugi pod nogi Iskry, gdyż elfka stała jedynie z dumnie podniesioną głową i skrzyżowanymi rękami na piersi.
A potem zostali na powrót sami.

I.

draumkona pisze...

Zostając sami we troje, Mentor i jego dwóch podopiecznych, rozpoczęli krótką dysputę na temat solonych ryb. Choć niewątpliwie kryło się pod tym coś, co jedynie te trzy Cienie pojmowały, dla postronnego gapia było to dosyć dziwne zjawisko.
Wymienili informacje i niemal tuzin uprzejmości. Na końcu Tancerz pochwycił w ramiona najpierw Królika, a potem Marcusa i wyściskał obu. Przykazał im także uważać na wszelkiego rodzaju wredne wrony, a i patrzeć pod nogi, czy żaden cień się tam nie pałęta.
Bardowie mieli o czym śpiewać i opowiadać, opowieści tym razem dotyczyły psów Bractwa spuszczonych ze smyczy. Miejsce swe w wersetach piosenek i bajań znalazła postać Poszukiwacza; tego, który litości nie zna, Dibblera; cienia nad cienie, którego wykryć nie sposób, Upiora; który to po gościńcach gna mając na usługi piekielne siły, a także postacie Pajęczarza i Królika; choć nowi oni byli w opowiadaniach, nie zabrakło dla nich przerażających opisów.
Bractwo znów zajęło ważny element w życiu prostych ludzi. Niektórzy wierzyli, że Bractwo kiedyś powstanie przeciw Wirginii. Inni zaś wierzyli, że Bractwo się sprzedało. Jeszcze inni mówili, że Cienie to czyściciele, którzy to świat z plugastwa obierają.
Nikt jednak nie mógł powiedzieć niczego na pewno.

Marcus i Gabriel zjawili się niemal po półgodzinie, obaj spokojni i opanowani. Figiel marszowym krokiem dreptał przed nimi, jakby uczestniczył w wojskowej defiladzie. W ciszy osiodłali swe wierzchowce, sprawdzili także stan broni. Potem pająk czmychnął do torby i byli gotowi.
- Polowanie czas więc zacząć - powiedział Królik wsłuchując się w rosnący gwar Królewca.

M/G

draumkona pisze...

Iskra natomiast schyliła się z wolna po swój worek i rzuciła go na łóżko. Potem splotła palce za plecami i przeszła się parę razy wzdłuż komnaty, myśląc intensywnie. Bolała ją okropnie szczęka, zapewne od bicia. Bolało ją wszystko.
Wiedziała, że muszę tu zostać. Nie wypuszczą ich, nim nie ustalą nowego porządku rzeczy. A oni, we dwójkę, okaleczeni wciąż i osłabieni, nie dadzą rady nawet straży tunelowej.
W końcu wzrok jej padł na worek. Słyszała jak Poszukiwacz rozkłada swe bronie i jak klnie okropnie. Nie zamierzała jednak nic mówić, miał święte prawo do bycia rozlezionym i złym. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie wyjdą stąd. Nie teraz. Sięgnęła do worka i wydobyła stamtąd jedyną broń jaką miała. Sztylet. Zaraz też odwiązała bandaże z dłoni i nieco zniesmaczył ją widok ich w sinym kolorze i poprzecinanych licznymi szwami. Odeszła od łóżka i nacięła skórę na obu dłoniach, po czym zaczęła rysować na podłodze jeden z symboli magicznych. Zamierzała sprawdzić wszystkie możliwe wyjścia z tuneli w pobliżu nie ruszając się z komnaty. Przysiadła na łydkach i wymówiła formułkę zaklęcia. Potem przymknęła oczy i na parę minut straciła kontakt ze światem.
Kiedy na powrót otworzyła oczy, niewiele się zmieniło, za to jej łzy napłynęły do oczu. Nie było wyjścia, którego nie strzegłyby dwa tuziny straży. Choć nie był to powód do płaczu, Zhao się ledwo trzymała. Tortury. Tego było już za wiele. Schowała twarz w dłoniach mocno gryząc wargi, nie pozwalając łzom opuścić kącików oczu.

I.

draumkona pisze...

Obaj zabójcy podążyli za Poszukiwaczem, który to drogę do ich celu znał. Każden z nich rozprawiał sam ze sobą jaka to zbrodnia została popełniona przez wieśniaków, że cała wioska miała pójść z dymem. I jak oni dokonają tego, by nikt z wioski nie zbiegł podczas rzezi. Zadanie wydawało się trudne, czasami może nawet Marcus myślał, że niewykonalne. Ale zaraz przypominały mu się inne kontrakty, które wypełnił już dawno temu. W takim świetle porównania rzeź wydawała się być ledwie dziecięcą igraszką w piaskownicy problemów.
Pajęczarz sięgnął do pasa, który to skosem przez jego pierś szedł i Lód podtrzymywał na jego plecach. Skrócił długość jego o dwa oczka i zza prawego barku Marcusa wyjrzała głownia i rękojeść. Figiel poruszył się w torbie i zaraz działacz o nieokreślonej dotąd randze w Bractwie zrównał się z Cienistym.
- Masz jakiś konkretny plan? Gdy pierwsza krew splami ulice zaczną uciekać w popłochu - zagadnął Poszukiwacza Marcus, a Królik zaraz zrównał się z nimi chcąc także wysłuchać tego, cóż Lucien do powiedzenia mieć mógł, czy i plan już ułożył.

M/G

draumkona pisze...

Słysząc wezwanie zaraz odjęła dłonie od twarzy, choć na policzkach pozostały krwawe smugi. Dłonie wciąż krwawiły po tym jak je rozcięła by wymalować magiczne symbole, których teraz nie sposób już było spostrzec. Ze stoickim spokojem obwiązała znów bandaże wokół posiniaczonych i poranionych rąk i chrząknęła nosem usiłując przywołać się do porządku. Popłacze wtedy, kiedy zostanie sama. Teraz trzeba było trzymać się w jednym kawałku.
Zaciągnęła się powietrzem i podniosła się.
- Każdy tunel obstawiony, może ty ze swoimi cieniami się prześlizgniesz, ale ja nie mam szans. - obwieściła rzeczowo nawet na Poszukiwacza nie spoglądając, a obserwując na wpół otwarte drzwi do komnaty. Odeszła na swoje łóżko, wygrzebała z worka swój płaszcz i owinęła się nim jakby chciała się schować. Ale potem zdała sobie sprawę, że nie da rady. Przysiadła na skraju łóżka, a łzy same pociekły jej po policzkach.

I.

draumkona pisze...

Już mu chciała powiedzieć, że nie pozwoliłaby mu iść samemu, że prędzej by ją musiał magii pozbawić, przywiązać do krzesła i zakneblować... Ale tego nie powiedziała.
- Chcę wrócić do Sanktuarium - i nim mógł coś Poszukiwacz odpowiedzieć, nim cokolwiek zdążył zrobić, pochwyciła go za koszulę, palcami mocno materiał ściskając. Czołem oparła się o jego ramię, a łzy płynęły nadal.
Przypomniało się jej to, co zrobił jej ten gbur, kiedy pierwszą misję swą odebrała. To sprawiło, że ciałem wstrząsnął dreszcz, a ona sama załkała głośniej. Wszystko co złe, co krzywdę jej czyniło, powróciło teraz. Iskra dawno nie płakała, a zebrany w niej ból i smutek kiedyś musiał znaleźć ujście.
Nie wiedziała ile tak stoi tuląc się do mentora swego, ale w końcu nadszedł czas opamiętania. Wciągnęła wtedy powietrze nosem i zastygła w bezruchu. Potem odsunęła się, wygładziła tkaninę na ramieniu Luciena i magią wysuszyła ją ze swoich łez. A potem jak gdyby nic w ogóle nie zaszło, odwróciła się wprawiając w ruch swe czarne loki i odeszła do swego worka wyciągając resztę rzeczy.

I.

draumkona pisze...

Słysząc te słowa, Marcus zastanowił się nad wysłaniem Figla. Może i byłoby to dobre, gdyby szli piechotą. Pająk bowiem nie mógł się przecież równać z szybkością koni.
- Możemy zając się sprawdzaniem czy oddziałów nie ma, ja wyślę Figla żeby przeczesał wioskę w poszukiwaniu nietutejszych. - Marcus nie objaśnił na jakiej zasadzie odbywa się takie sprawdzanie, ale jednego można było być pewnym. Jeśli Pajęczarz coś oferował, to nie można było się spodziewać, że są to słowa na wiatr rzucane.

M/G

draumkona pisze...

Wydobyła z worka swoją czarną koszulę wiązaną pod szyją rzemykiem i wciągnęła ją przez głowę. Było jej za zimno w samych bandażach. Następne były buty. I w czasie gdy się tak ubierała kawałek po kawałku, odnajdując w czeluściach wora nawet swoje kolczyki i pierścienie, słuchała pieśni skał. Słuchała tego o czym mówi oddział krasnoludów w poprzecznym tunelu, słuchała stuków naczyń w pomieszczeniu, gdzie to jadały krasnoludy. W porę też wyczuła zmierzającego krasnoluda. Nie miał rzecz jasna wrogich zamiarów, ale Iskra cała się najeżyła, a dłonie zwinęła w piąstki. Wyparowała na środek komnaty i wbiła wzrok w drzwi, w których dopiero po długiej chwili zjawił się knurla z tacą pełną jedzenia i dzbanem wody. Obserwowała go też czujnie kiedy odłożył tacę na kamienny stół pod ścianą, a także kiedy wychodził.
Jej dłonie rozluźniły się, a między palcami przeskoczył pojedynczy płomyk. Była nerwowa i dość wrogo nastawiona do otoczenia. Jedzeniem jednak nie zamierzała gardzić. Dorwała z kieszeni spodni rzemyk, którym to swoje niesforne włosy związała na karku i porwała ze srebrnej tacy twardy, krasnoludzki bochenek chleba.
Nie obyło się bez mamrotania pod nosem zaklęć sprawdzających, czy jadło aby zatrute nie jest. Wyczuła jedynie zioła lecznicze.
- Można jeść - mruknęła w końcu i oderwała kawał chleba od reszty bochenka i wepchała go sobie w usta po czym w ponurym nastroju powędrowała na swoje łóżko. Spojrzała na Luciena, który to nadal swoje rany oglądał i napotkawszy jego wzrok, swoim gdzieś uciekła, udając, że nagle bardzo pochłonęła ją dziura na jej spodniach.

I.

draumkona pisze...

I tak też konwersacja i ustalenia trwały w najlepsze, lecz oczy ich były niejako na uwięzi, bowiem zmienionej struktury cieni pod drzewem nie zauważyli. A kiedy je minęli, znów z nich uformowała się sylwetka człowieczka. Zakapturzona postać oparła się ramieniem o drzewo i spoglądała za jeźdźcami.
- Co sądzisz? - spytał cień i oglądnął się przez ramię. A za nim, w cieniu stał koń. Koń smoliście czarny, z którego pyska kapała piana. W kopyta jego powbijane były gwoździe, a strużki krwi ciekły po nogach. Na jego grzbiecie siedział nie kto inny jak Upiór. Palce w rękawicach pokrytych żelazną łuską zacisnęły się na wodzach. Kaptur głęboko nasunięty na głowę skrywał twarz. Zawiał lekki wiatr.
- Można się przypatrzeć. - padła odpowiedź. Człowiek skryty pod zasłoną setek cieni uśmiechnął się figlarnie, po czym jakby stopił się, znów plamą cienia się stając. Upiór natomiast zawrócił swego upiornego konia i poszedł stępem przez las nucąc pod nosem pogrzebową pieśń.

Dotarli rzeczywiście popołudniu. Można by rzec, że nawet zaczynał się wieczór. Marcus osobiście już zaczynał psioczyć w myślach na siodło i na jazdę, a Królik nie dawał po sobie nic poznać. Jak zawsze.
Kiedy wioska wydawała się być na trzy rzuty kamieniem, Marcus zezwolił Figlowi na opuszczenie torby. Tak też rozpoczął się zwiad.

M/G

draumkona pisze...

Iskra, porwawszy wpierw z tacy parę owoców, usiadła na podłodze, plecami opierając się o ścianę. Przeżuła w spokoju chleb, a potem jabłko. Sytuacja zaczynała się klarować.
- Nie dziwne, bo znaleźli nad w niewłaściwym miejscu i o niewłaściwym czasie. Z żalu robi się różne rzeczy. - wzruszyła ramionami, zaraz też obierając inny kąt patrzenia na tę sprawę. Wiedziała jak się czuła podczas obrony lasu. I wtedy, kiedy padł Udunra. Wiedziała, że podobny żal i podobną ślepą wściekłość czują teraz krasnoludy. Ale wytłumacz to człowiekowi, którego nie obchodziło nic poza Bractwem. Wgryzła się w granatową gruszkę rozmyślając nad tym wszystkim, kiedy do komnaty znów zawitał Ymir. Iskra widziała w nim wielkie zmęczenie. Bystre oko elfki dostrzegło także cienie pod oczami. Coś się zmieniło.
I wtedy zaczęła się rozmowa między Iskrą, a Ymirem w staro krasnoludzkim. Nie dość, że mało kto rozumiał krasnoludzki, to starą odmianę tego języka... Tego nie pojmował nawet niejeden krasnolud. Najwyraźniej słowa te były zbyt poufne i ważne, by byle jaki strażnik knurla to usłyszał.
Po skończonej rozmowe krasnolud się wycofał, a Iskra z jeszcze bardziej ponurą miną rzuciła ogryzkiem gruszki w tacę.
- Cztery dni do koronacji nowego króla, pięć, bądź sześć do otwarcia tuneli. Wirginia wciąż tu krąży... - oblizała palce i zastanowiła się czy coś jeszcze warto Lucienowi przekazywać. Chwilę się zawahała, po czym uznała, że lepiej nic więcej nie mówić.

I.

draumkona pisze...

Więc i rozdzielili się, jak przykazał Lucien. Marcus miał nieco utrudnione zadanie, bowiem co chwila docierały doń informacje od Figla na temat ludzi w wiosce, na temat ilości zgniłych owoców w skrzyni kupca, a nawet na temat tego, że woda kapie ze słomianego daszku niewielkiej gospody, gdzie zebrali się wszyscy mieszkańcy wioski popijając sobie tanie wino.
Królik natomiast skrupulatnie wszystko badał. Znalazł nawet ślady po kopytach i krew, lecz nie poświęcił tym śladom wiele uwagi. Urywały się co parę metrów, jakby koń latał, a to było niedorzeczne. Uznał je więc za przedawnione. Choć woń krwi mówiła co innego.
Pojawili się obaj o północy, obaj nieco zmęczeni tymi poszukiwaniami, które nie przyniosły rezultatu. W zasadzie, to byłą dobra nowina, choć zamierzali się nią cieszyć dopiero rano.

M/G

draumkona pisze...

- Ten, który tu przed chwilą był... To Ymir. Odprowadzi nas do wyjścia niedaleko Gór Mglistych. To nowy... Nowy Dolny Król. - na razie jednak pominęła fakt, iż zna Ymira od wielu, wielu lat. Bo to budziło inne wspomnienia, wspomnienia podróży dalekich i niebezpiecznych, kiedy to miała przy sobie i jego i Wilka. Westchnęła ukradkiem i sięgnęła po kolejną granatową gruszkę. Była może nieco bardziej cierpka niż te rosnące w słońcu, ale cóż poradzić. Lepsze to niż głód. Poza tym, coraz bardziej dokuczał jej bok i miejsce, gdzie miała złamane żebra. Ostatnio cały czas obrywała. Jak nie scalenie z Bestią, to rzucanie się przed ludzi, żeby przyjąć na siebie strzałę (tu znowu zagadkowe spojrzenie padło na Luciena, wszak to strzałę dla niego przeznaczoną na siebie wzięła) a w końcu przyszła kolej na tortury. Prychnęła pod nosem ciekawa co jeszcze ją czeka. Może łamanie kołem dlatego, że elfem była?

I.

draumkona pisze...

Marcus zastanowił się chwilę, po czym mentalne zapytanie powędrowało do Figla. Przez chwilę zapomniał się i scalił się ze świadomością pająka. Był na dachu tej gospody, próbował upolować jakiegoś ptaka. Nudził się.
Dotyk dłoni na jego ramieniu pozwolił mu wrócić do siebie. Otrząsnął się biorąc głęboki wdech.
- Da radę, podejrzewam, że paru mógłby potruć. Wyjątkowo się nudzi... - dodał zaraz pocierając palcami skroń. Dziwne to było, scalenie się ze swym pupilem, zupełnie jak gdyby on się stał... Pająkiem.
- Można by podpalić najpierw domy na obrzeżach. Ogień wtedy spali wszystko pozostałe, a ludzie niezbyt się odważą uciekać przez płomienie. Uciekną więc do centrum wioski, gdzie będziemy czekać my. I więcej płomieni. - Królik zauważył jeszcze jeden fakt, który mógł działać na ich korzyść. Wioska była budowana na planie koła. Im bliżej centrum, tym większe budynki, wszystkie jednak miały tą samą, słabą cechę. Słomiany dach.

M/G

draumkona pisze...

Iskra postanowiła nieco sobie ulżyć i użyć chociaż maści. Mikstury nie tknie, bo jeszcze wywoła u siebie znów jakąś alergię na różne takie. Kolejny ogryzek trafił na tacę, po czym elfka wstała i otrzepała tyłek z kurzu. Potem wzrokiem odnalazła maść o której to mowa była i leniwym krokiem tam podeszła, przy okazji koszulę z siebie ściągając. Na powrót jej tułów owijały jedynie bandaże, co i gęsią skórkę wywołało. Stanęła do Luciena plecami, choć nie w głowie jej teraz fałszywa skromność była i odwinęła białe pasy odsłaniając ciało zdobione tatuażem i wieloma siniakami. Sięgnęła po maść i wklepała ją w co gorsze rany, jak na przykład fioletowo-zielono-żółty siniec na żebrach i cięcie, którego nie pamiętała. Potem odłożyła maść na miejsce, a krótkim zaklęciem poderwała koszulę w górę, co by odwracać się nie musiała. Zrolowała ją nieco i obwiązała wokół biustu pozwalając maści schnąć i wróciła do dzbanka z trunkiem. Nalała sobie nieco do glinianego kubka i oklapła znów na podłogę.

I.

draumkona pisze...

Marcus przykazał więc Figlowi stróżowanie. Co prawda, nie zabronił mu szerzenia paniki, ani zabijać, ale to co dotarło do niego rankiem... Figiel z nudy pozawijał w kokony mieszkańców trzech domów i zaaplikował im swą truciznę, od której roztapiały się wnętrzności.
Kiedy rankiem poinformował o tym swych towarzyszy, Królik wytrzeszczył oczy całkiem zaspany i poprosił o powtórzenie wiadomości. Figiel rzadko kiedy był aż tak... Aktywny w misji.

M/G

draumkona pisze...

Iskra w powietrzu wyczuła czegóż to mentor jej próbował. Miała pewną wprawę w piciu krasnoludzkiego trunku, lecz i mistrzynią w tym by się nie nazwała. Opróżniając swój kubek z wina, wlała tam gorzałki i upiła łyk niewielki. Przymknęła przy tym oczy, a ciecz paliła gardło, potem przełyk by w końcu rozpalić żołądek. Zrobiło się jej ciepło, choć zwykle marzła, bez względu na to ile miała na sobie. To był wyjątkowo... Dobry trunek. I cholernie mocny, nawet jak na krasnoludzkie standardy. Mimo to, kiedy to zagryzany był z granatową gruszką, szło gładko. Iskra zdążyła wchłonąć trzy kubki nim wyrzuciła ogryzek. A jak wiadomo, picie w takim tempie dość szybko wyłącza racjonalne myślenie...

I.

draumkona pisze...

Wysłuchawszy instrukcji, czy też swoistego przypomnienia, pożegnali Luciena w ten sam sposób "niechaj cienie ci sprzyjają". I tyle. Potem popędzili konie, by zająć odpowiednie pozycje. Królik cały czas miał nieznośne wrażenie, że ktoś ich obserwuje. Ktoś, kto bardzo dobrze wie co tu robią.
Przypomniało mu się widmo śladów urywanych i krwią poplamionych. Jako iż z Iskrą w kamuflażu nigdy nie podróżował, to i nie rozpoznał tego tropu. Natomiast elfka stojąc przy swym koniu z piekła rodem obserwowała poczynania Marcusa. Dibbler jak zawsze znikąd pojawił się nagle.
- Wreszcie się zaczęło. - jego głos bardziej przypominał teraz syk, jakby krew węża w sobie nosił, a nie cieni.

Królik zakradł się od frontu wioski, ogień podkładając w paru miejscach jednocześnie. Pierwsze krzyki paniki, a także pierwsze krzyki agonii. Nie musiał na nie długo czekać.
Marcus natomiast zajął się wioską od północnego-zachodu, tu także nie było problemów, choć pierwszego uciekiniera już musiał ściąć. Przywołał do siebie Figla i nakazał mu potrójną ostrożność. Nie chciał przecież by jego maluch się spalił gdzieś i śmierć tu poniósł, wraz z wieśniakami.
Pierwszy w centrum pojawił się Królik, z początku udawał, iż ludziom pomaga, jednak każden jeden jego dotyk śmierć przynosił. Mistrz trucizn, nawet się biedacy nie zorientowali, kiedy, a już mieli na skórze parę smug zdradzieckiej cieczy.

M/G

draumkona pisze...

Iskrze było dobrze.
Było jej ciepło, była najedzona, całkiem dopisywał jej humor, choć fakt ten nieco psuł, iż ulubione jej, granatowe gruszki skończyły się i teraz została jedynie gorzałka. Niebywale ją ta myśl rozbawiła, aż parsknęła pod nosem. Wymyśliła sobie coś, co miało związek z bobakiem. Bobak, zabijany dla cennego futra i sadła, był podobny do krzyżówki wiewiórki z susłem i ten fakt niebywale Starszą Krew bawił. Przysunęła się zatem ze swoim kubkiem, pełnym nowej porcji gorzałki, ku Lucienowi, a jej fiołkowe spojrzenie chwile błądziło po jego ciele, nim w końcu przypomniała sobie po co w ogóle się przysunęła. Odnalazła jego ciemne oczy.
- Spotkałeś kiedyś bobaka? - spytała ze śmiertelną powagą i siorbnęła nieco z zawartości swego kubka.

I.

Nefryt pisze...

- Więc... - zaczęła, marszcząc lekko brwi i przyglądając mu się wzrokiem pełnym ciekawości - Jaką korzyść, jaki cel masz w rozmowie ze mną? - zapytała.
Słysząc jego drugą wypowiedź, skinęła głową. Przyniosło jej ulgę, że nie wziął tego do siebie, że... zrozumiał. Bo choć jako członek Bractwa Nocy pewnie nierzadko spotykał się z nieżyczliwymi opiniami osób spoza organizacji, to dla niej był przecież kimś więcej, niż tylko Cieniem.

Milczała przez dłuższą chwilę, walcząc z coraz bardziej obezwładniającym zmęczeniem. Nieprzespana noc dała jej się we znaki. Ale... jakże by mogła wtedy spać? Jej ludzie szli walczyć. Zresztą... dobrze się stało, bo kto wie, czy udając się na spoczynek usłyszałaby odgłosy walki? Czy zdążyłaby z odsieczą?
Westchnęła cicho. Nie sądziła, że będzie musiała to powiedzieć.
- Lucien, ja... muszę odpocząć. Zdrzemnę się, tylko pół godzinki... - obawiała się, że jeśli dłużej będzie odpędzała sen, ten i tak wkrótce ją zmorzy. I to w najmniej odpowiednim momencie.

Iskra pisze...

Elfke nieco zdezorientowala jego nagla wesolosc. Nigdy nie widziala zeby Lucien az tak sie smiechem zanosil, co dlan nowoscia bylo. Nie minela chwila, jak smiechem zarazona zostala i tyle z jej oniemialosci. Wolna dlonia zatkala usta, co by az tak glosno sie nie smiac, ale wkrotce zabraklo jej powietrza. Starsza Krew miala rumience od alkoholu na twarzy i widoczne rozbawienie w oczach.
Kiedy to Poszukiwacz rozlal keszcze trunek, ze smiechu az musiala sie na ziemi polozyc. Kubeczek swoj gliniany idstawila obok, by nie wylac i zlapala sie za brzuch. Jeszcze troche i umrze nam od tego chichrania sie. Po policzku Iskry potoczylo sie oare lez, ktorych nie udalo sie jej powstrzymac. Dawno juz nie plakala ze smiechu. Lezala chwile w bezruchu dyszac, az podniosla sie i z glupim usmiechem na twarzy podpelzla do mentora swego
- Daj, daj. Jestes bardziej pijany niz ja! - przykucnela obok niego i zaraz zajela sie zlym wytworem jakim byly guziki. Na chwile spowazniala, a w jej oczach cos blysnelo - To na pewno byl gnom - chodzilo jej rzecz jasna o wynalazce guzikow. Nie wiedziec czemu, ta mysl znow ja zlozyla na ziemi ze smiechu, pozostawiajac Lu z rozpieta koszula.
A przeciez wiadomo, ze podloga zazwyczaj brudna jest, wiec i Iskra zaraz byla cala umorusana. Jakze ladnie kurz osiada na czarnych tkaninach!

M/G pisze...

A i przedstawienie to, makabryczne w swym okrucienstwie, ogladaly dwie osoby. Dwie nie byle jakie osoby. Nie dalej jak trzy rzuty kamieniem od ostatniego domu, najdalej wysunietego na polnoc, stala osoba. Odziana ona w czarny plaszcz i kaptur narzucony na glowe. Chociaz i nie bylo sie przed kim kryc, wszak sami swoi. Kaptur opadl, a oblicze Dibblera ujrzalo nikle swiatlo poranka. Zaraz obok niego zatrzymal sie kon. Smolisty karosz, z ktorego pyska sciekala zolta piana. Po nogach jego splywala krew, a czarne uzbrojenie lsnilo w sloncu. Kon mial biale oczy, jak slepe, a grzywa falowala zlowieszczo. Dosiadal go jezdziec. Jezdziec takze w czern obleczony, przygarbiony nieco. Upiór.
Czarny kon znizyl leb swoj do ziemi, a wiatr lekki zawial poruszajac czarnymi tkaninami i roznoszac ogien po dachach.
Narazie jednak zabijcy w wiosce mogli oracowac w blogiej nieswiadomisci. Poki dym nie orzerzedzi sie.

draumkona pisze...

Parsknęła raz ostatni wracając do poprzedniego, lekko głupawkowego stanu. Usiadła i powierciła się chwilę, a z każdym jej ruchem koszula zjeżdżała coraz niżej i niżej po szczupłym ramieniu Iskry. Sięgnęła po swój kubeczek, który to jeszcze w połowie napełniony był i siorbnęła głośno mając w głębokim poważaniu wszelkie zasady etykiety. Wolną ręką niedbale podciągnęła opadającą po ramieniu koszule, co i tak niewiele pomogło. Czarne loki elfki sięgające niemal pasa przerzucone zostały przez ramię, co by w razie czego nagość przesłonić, gdyby koszula postanowiła nagle wyjść.
Pochwyciła Lucienowe spojrzenie i znów się przysunęła. Co do swojego pijaństwa miała kompletnie inne zdanie.
- Jestem bardziej trzeźwa niż ty! - zarzuciła mu celując doń glinianym kubkiem z gorzałką - Tylko pijani ludzi chodzą w brudnych koszulach, a ty masz brudną - po tym podpuszczeniu-oświadczeniu pokazała mu język, wstała i opróżniła swój kubek. Odstawiła go na podłogę z głośnym stukotem, a gdy się tak pochyliła, Lucien miał dokładne wejrzenie w elfi dekolt.

draumkona pisze...

Marcus tymczasem przywołał do siebie Figla, który to znów gdzieś uciekł, jakby mało mu było po tamtych trzech domach. Siwek Pajęczarza co chwila parskał i wierzgał nie chcąc za panem swym podążać. Ale mężczyzna był nieugięty. Zagroził konikowi, że na kiełbasę przerobi i więcej kłótni nie było.
Królik natomiast szalał na niewielkim rynku, centralnej części wioseczki. Dłonie z błękitnego ognia przyjęły barwę zieleni. To znaczyło pełną ofensywę, o ile magia lecznicza może iść w ofensywę. Cóż, Królik był tak genialnym medykiem iż potrafił odwrócić to także na niekorzyść.
Skakał, wirował, dłońmi uderzał, a wydawało się to jakby nieszkodliwe. W rzeczywistości krwioobieg tamował. Uderzone miejsce zamykało się na przepływ krwi, narządy puchły od jej nadmiaru i wybuchały. Była to straszna śmierć.
Figiel wypełzł przez komin na dach. W zasadzie, komin był tutaj dziurą w słomianym dachu. Ale widok całkiem przyzwoity. I wtedy to też do Marcusa trafiła informacja o obserwatorach. Pająk rozpoznać ich nie mógł, byli zbyt daleko, a i dym robił swoje. Zaniepokoiło to jednak Pajęczarza, który gwizdnął na siwka i oboje skierowali się w stronę Luciena wybijając po drodze wszystkich. A ponad metrowy miecz dwuręczny o sporej wadze nadawał się do tego znakomicie.

M/G

draumkona pisze...

Kiedy to tak elfce przyszło obserwować Poszukiwacza ściągającego swą brudną koszulę, nie przyszło jej do głowy, że on odwet weźmie. A tu proszę.
Uniosła brew spoglądając po sobie, ale, cholera, rację trzeba było mu przyznać. A, że zbyt pijana była, by myśleć jak to może się skończyć.
- Cholera! - chwyciła koszulę w ręce i przyjrzała się jeszcze raz, dokładniej. Wszędzie miała kurz, więc materiał był miejscami całkiem szary, a nie czarny. Dziwne samozadowolenie w głosie Luciena jednak coś jej podsunęło. A więc to tak. Uniosła spojrzenie na niego, a spoglądała odważnie, a na ustach zagościł figlarny śmieszek.
Sięgnęła do rzemyka, który jeszcze w jakimś stopniu trzymał jej koszulę na ciele i rozwiązała go kompletnie. Potem uniosła lekko brew i pozbyła się ciemnego materiału ściągając go przez głowę. Włosy opadły zaraz przesłaniając piersi Iskry, a ona rzuciła wręcz w niego swoją koszulą.
- Nie mam już koszuli! - ale to nie ona pierwsza spodnie ściągnie, o nie. Przyjrzała się dokładnie jego spodniom, a kiedy plamy nie znalazła, zaklęcie zaraz mruknęła, że niby kaszel jakiś, czy gnomy wiedzą co. I zaraz, pod kolanem Poszukiwacza wykwitła okropna plama, jakby z wina. Wskazała więc oskarżycielsko na nią palcem.
- Kurz to jeszcze nic, ale ty rozlałeś sobie wino na spodnie!

draumkona pisze...

Nie odpowiedział kiedy zadano mu pytanie. Musiał ściąć głowy dwóm ludziom naraz, co wymagało od niego sporego nakładu skupienia i ogromnej precyzji.
Dwa wieśniacy biegli obok siebie, a Marcus przykucnął. Dym i ciemne ubrania maskowały go idealnie. Kiedy wstał, tamci się zatrzymali, z przerażeniem. Lód spadł na nich niespodziewanie. Ciął, a głowy poleciały w powietrze, a ostrze wpadło w lekki rezonans.
Dopiero gdy oparł je spokojnie o ramie, odpowiedział.
- Figiel siedzi na dachu i widzi dwóch osobników od północnej strony. Stoją o jakieś trzy, cztery rzuty kamieniem... Jeden jest bez konia. Przyglądają się.

draumkona pisze...

- Wcale nie oszukuję! - "no, może trochę..." dodała w myślach, ale ani myślała się przyznać. W końcu, no co, on przecież niewiniątkiem też nie był!
- Co pokażżż... - nie dokończyła, bo pochwycona została, czego to się ani trochę nie spodziewała. A co dopiero tego, że wyląduje na ziemi z Lucienem.
No, ale co jak co, on teraz tez był usyfiony i to okropnie. Z tryumfalnym uśmiechem dźgnęła go palcem w pierś
- I co! I jesteś brudny! Brudniejszy niż ja, więc jesteś bardziej pijany niż ja! - pisnęła radośnie, jakby wygrała sto sztuk złotych Dzików na loterii.
Czuła ciepło Lucienowego ciała i wcale nie zamierzała zaprzeczać, jeśli kto by ją spytał czy się jej to podoba. A podobało, a paniom narratorkom nic do tego, o.

draumkona pisze...

- To mnie pilnuj - mruknął, choć wcale nie sądził, by ktokolwiek zaatakować go zamierzał. Wieśniacy zaczynali się kończyć, w końcu niewielka wioseczka to była, więc i ile mordować można. Wbił Lód w ziemię i oparł dłonie na jelcu jednocześnie palce splatając. Przymknął oczy i scalił się z pajęczą świadomością, co i pozwoliło się lepiej rozeznać w sytuacji. Poprowadził Figla bliżej i niemal stracił myślowe połączenie. Wszystko przez szok jakiego doznał.
Błyskawicznie wycofał się z świadomości Figla i spojrzał na Luciena.
- Dibbler. I towarzysz. - mruknął, wyciągając miecz z ziemi. Zaraz obok nich zjawił się Królik, cały krwią umorusany i zdyszany nieco.
- Zmiana w przepływie magii w powietrzu, daję sobie rękę uciąć i idę w zakład, że gdzieś tu się Dibbler czai.
Marcus jakoś stracił ochotę na zakłady, poza tym, nie chciałby Królikowi ręki obcinać.
- Jest i on i Upiór - podsumował opierając ostrze Lodu na ramieniu. - A my powinniśmy przeczesać jeszcze raz wioskę nim podejmiemy kolejne działania. - czyżby Pajęczarzowi nie na rękę było spotkanie z umiłowanym Upiorkiem?

M/G

draumkona pisze...

- Mamy ochotę, czy nie, raczej jedna droga pozostała by wydostać się z tego piekła - mruknął Królik wycierając dłonie o lnianą koszulę jakiegoś martwego wieśniaka. Marcus gwizdnął na swojego siwka, a ten przytruchtał zaraz do swego pana.
- Poza tym, lepiej sprawdzić co Dibbler chce. Gdyby czegoś nie chciał, to by się tyle tu nie kręcił. - Marcus sposępniał. Znał już poczynania Dibblera na tyle dobrze, że wiedział czego się spodziewać. I również wiadome było mu to, że bez powodu nie odwiedza on innych Cieni.
Królik w tym czasie pochwycił swojego konia i go dosiadł. Ściągnął wodze powstrzymując bułanka od stanięcia dęba.
- Kontrakt wykonany, więc nic tu po nas. Ewentualnie można ich wykorzystać jako dodatkowa para oczu do wypatrywania ewentualnych chodzących pochodni. - półelf powiódł wzrokiem po płonących domostwach. Lepiej dopilnować swego dzieła, niż potem zbierać baty.

M/G

draumkona pisze...

Iskra natomiast wątek straciła po tym, jak to niemal w ciemnych Lucienowych oczach utonęła. Nawet przestała myśleć o oszpeczacu, który to wił się od uda elfki poprzez bok i plecy, a mowa tu o tatuażu.
Chciała coś powiedzieć, cokolwiek, ale jakoś... Głosu dobyć się nie dało, a i ciałem jej wstrząsnął dziwny, przyjemny dreszczyk. Palcem przesunęła po ramieniu Luciena, przechodząc na linię obojczyka, a kończąc na szyi.

[Mamo, pani narratorka mi grozi...]

draumkona pisze...

Nie musiał im tego dwa razy powtarzać. Pogonili swoje konie i dali im pełnię władzy, czyli mówiąc prościej, niemal puścili wodze, a spłoszone zwierzęta wyrwały się wprzód jakby ktoś im tyłki żelazem smażył.
Bułanek Królika napotkał przeszkodę w postaci świeżo zawalonego domu, więc trzeba było skakać. Marcusa też to czekało. Takim to też sposobem opuścili piekło jakie sami rozpętali. A przed nimi rozciągała się równina. I trzy rzuty kamieniem dalej stał Dibbler przy boku Kelpie niosącej swą panią, Upiora.
- Osobiście wątpiłem w to, czy to zrobicie - rzekł Dibbler, kiedy to się zbliżyli.

draumkona pisze...

Wreszcie się stało. Wargi jej zetknęły się z jego, a wewnętrzna bogini Iskry zatryumfowała. Elfka chwilę jeszcze trzymała dłonie na torsie Poszukiwacza, a potem objęła go za szyję.
Rozżalenie spowodowane torturami i wesołość spowodowana trunkiem zostały zastąpione namiętnością, która przepełniła ciało elfki i paliła niemiłosiernie pchając ku kolejnym czynom. Jej pocałunki były niczym śpiew syren, który wabi niewinnych żeglarzy ku zagładzie.
Palce jej zatonęły w ciemnych włosach Czarnego Cienia, a ciało znów otarło się o jego.

draumkona pisze...

Iskrę mrowiło ciało od dotyku jego dłoni. Niby takie szorstkie, twarde ręce, ale takie ciepłe... Westchnęła mimowolnie, choć i to zostało stłumione przez pocałunek. Jeszcze pamiętała, że zasupłała rzemyk z boku spodni na supełek. A po pijaku... Raczej trudno będzie go rozwiązać. Sięgnęła więc ostrożnie do magii i w przerwach na złapanie powietrza mamrotała zaklęcie.
Wkrótce rzemyk się przeciął za sprawą sił tajemnych, a spodnie dotąd ściśle opinające jej talię nieco się rozluźniły, przez co wystarczyło jego zdecydowane szarpnięcie, by Iskrę ich pozbawić. Ale tej zabawy już Lucienowi zabierać nie chciała.

draumkona pisze...

- Misja, misją, jak rzekłeś. Ale niewinne dzieci? Przyszłość tego nędznego świata? - w głosie Dibblera można było wyczuć nutkę ironii zaprawionej sarkazmem. Uniósł zawadiacko brew i uśmiechnął się samymi wargami.
- Nasz kontrakt poniekąd łączy się z waszym. Przynajmniej tak mają myśleć ludzie. Stąd i nasz obecność tutaj. - Dibblera nieco irytował fakt, że musi się spowiadać. Ale cóż, nie mógł Iskrze odmówić. I choć cień głęboki skrywał twarz Upiora, rzekomy brat Nieuchwytnego pewien był, że wzrok elfki zawiesił się na Poszukiwaczu. Ciekaw był też co Iskra mu zrobi, jeśli dowie się, że wypaplał jej tajemnicę właśnie Lucienowi. A żeby tylko. Aż śmiechem parsknął.
- Dibbler, chodź. - odezwała się po raz pierwszy Iskra. W głosie jej czaiło się przemożne zmęczenie, w końcu ile można siedzieć w siodle i ile można trzymać na sobie iluzję. W dodatku nie jadła nic od trzech dni.
Figiel natomiast przeskoczył na łęk siodła upiornej Kelpie i zaczął domagać się sucharków. Zawiał lekki wiatr, który to poruszył znów połami płaszcza i materiałem kaptura.
- Nie mam nic Figielku, wracaj skądś przyszedł - westchnęła i ściągnęła wodze przywołując klacz do gotowości. Ta w odpowiedzi zaraz łeb uniosła i wierzgnęła.

M/G

draumkona pisze...

Dała się pociągnąć i zaraz też na nogi stanęła, choć nieco niepewnie. Gorzałka robiła swoje i tyle, nie można było na to nic zaradzić. Odgarnęła czarne loki, które to na rzęsach jej się zaczepiły i spojrzała przelotnie na swoje rozkopane łóżko, a zaraz także na łóżko Poszukiwacza, które także ogarnięte nie było. Tym łatwiej.
Uniosła brew, a figlarny uśmieszek zatańczył na jej wargach.
- Jak chcesz żebym tam z tobą poszła, to mnie lepiej zanieś, bo się wywrócę... - mruknęła przesuwając chłodnymi dłońmi po udach Luciena. On miał jeszcze zbędne spodnie. Całkiem zbędne.

draumkona pisze...

Zaśmiała się cicho, kiedy to ją tak porwał, choć sama nie wiedziała czemu. Ucałowała Lucienową szyję i zaraz też pojawiła się w jej głowie natarczywa myśl. Spodnie.
Kiedy to oboje w pościeli wylądowali, już na miękkim leżąc, znów się zapamiętale obsypując pocałunkami, zwinne dłonie elfki powędrowały do paska od spodni Poszukiwacza. I równie zwinnie go odpięły, wyszarpały niemal i rzuciły na podłogę, a spodnie pana mentora jej stały się całkiem łatwym łupem. Przewróciła Luciena na plecy i zaraz też zdarła z niego spodnie. I wróciła zaraz, przecież zmarznąć mu nie da. Oparła piersi na jego torsie, palce znów wplotła we włosy, a usta jej odnalazły jego. I teraz to ona na górze sobie leżała, o.

draumkona pisze...

Iskra udała zamyśloną, ściągnęła usta w dzióbek, a potem odgarnęła parę ciemnych kosmyków z jego twarzy. Aż w końcu pochyliła się chwilę błądząc wargami po jego ustach, acz nie całując i po policzku dotarła do ucha.
- Wykorzystam. Okrutnie wykorzystam, tak, że przez następne dni nie będziesz miał siły spojrzeć na żadną inną - szepnęła i odsunęła się od jego twarzy i popatrzyła w jego ciemne oczy.

draumkona pisze...

Znów się zaśmiała cicho i okręciła wokół palca kosmyk swoich długich włosów.
- Zapamiętam to sobie - mruknęła jeszcze nim znów zaczęła go całować, tym razem z zamiarem oczywistego wykorzystania.
I, jak można było się domyślić, wykorzystała Luciena bardzo okrutnie. Wątpiła, by ktoś go wykorzystał kiedyś równie okrutnie co ona doprowadzając niemal do wyczerpania całkowitego. Sama też została wykorzystana. I to nie raz i nie dwa.
Nic dziwnego, że potem zasnęła jak suseł wtulona w pierś Luciena.
***
Obudziła się, choć w podziemiach nie sposób było stwierdzić, czy to ranek, czy to wciąż noc. W każdym bądź razie okropnie bolała ją głowa, a oczy strasznie się kleiły. Ziewnęła próbując przypomnieć sobie cokolwiek. Przy policzku czuła przyjemne ciepło, więc chwilowo przypomniała sobie o krasnoludach, którym to podziękować trzeba będzie. Podgrzewana poduszka!
Ale zaraz... Iskra gwałtownie otworzyła oczy. Leżała owinięta w jeden z koców, udo miała przerzucone przez udo Poszukiwacza, a policzkiem opierała się o jego pierś. Na dodatek czuła w talii jego rękę, a ona sama go obejmowała wolną ręką.
- O w mordę... - mruknęła zagryzając wargę i podniosła lekko głowę starając się Luciena... Nie obudzić.

draumkona pisze...

I tylko imię wystarczyło, by Iskrę spłoszyć. Była obolała i zaczęła się zastanawiać, co oni u licha wyprawiali, ale nie było czasu. Zerwała się z łóżka, oblekła się iluzją, że niby to ubrana. Wciągnęła szybko na siebie spodnie, koszulę, a stopy wsunęła w wysokie buty. Zdążyła złapać jeszcze płaszcz i całkiem rozczochrana, z odpiętymi spodniami uciekła z komnaty.
Po paru minutach dorwała rzemyk, od jednego z krasnoludów strażników i związała spodnie. Wepchała koszulę w ciemny materiał opinający jej biodra i nogi, a potem poszła wgłąb tuneli Grah'knar z taką godnością na jaką było ją stać.
I naprawdę nie miała pojęcia, kiedy łzy zaczęły jej płynąc po policzkach. Szczęściem, znalazł ją Ymir i zabrał do swych komnat. Tam jednak Iskra dorwała to, co było sprawcą tej nocy. Gorzałkę.
I nawet słowa przyjaciela nie dodały jej otuchy, ani nie mogły odwieść jej od pomysłu upicia się.
Zhaotrise nic nie zjadła. Jedynie topiła smutek w gorzałce o miedzianej barwie. A kiedy nadeszła kolejna noc, Ymir odprowadził ją do jej komnat pilnując także, by nie zaległa gdzieś w korytarzu. Jednak, postanowił ją zostawić tuż przed drzwiami. Ich problemy nie były jego problemem. Pożegnał ją i odszedł zmartwiony z zamiarem posłania kruka do Wilka z najnowszymi informacjami.
- Nie mam siły na zabawę w przyjaźń... - burknęła otwierając drzwi. Wpadła do komnaty i prychnęła. Było tu jasno. Zdecydowanie jaśniej niż w tunelach i komnatach Ymira. Machnęła na oślep rękami i wywinęła orła lądując na twardej ziemi. Jęknęła i skuliła się naciągając kaptur na głowę.

draumkona pisze...

- Nie, obejdzie się. Ale zapewne w Róży się spotkamy. - Dibbler nie sprecyzował jednak co ma na myśli; przelotne spotkanie w korytarzu, czy jakieś konkretne omówienie planu, czy czort wie co.
Zawiedziony Figiel wrócił na Marcusowego siwka i schował się pod płaszczem Pajęczarza. Ten natomiast skakał wzrokiem między Lucienem, Dibblerem i Iskrą.
Królik udawał, że nic, a nic go Dibblerowy kontrakt nie obchodzi, ani co też się stało, że Iskrę posłali właśnie z G.S.P.
Dibbler ściągnął brwi najwyraźniej wychwytując jakąś informację. Odwrócił się błyskawicznie ku Iskrze, a ona odczytała z jego miny co teraz ma nastąpić. Zagryzła wargi i burknęła coś, co brzmiało niby groźba. Była już mocno wyczerpana, iluzja miała dziury. Teraz, na sam niemal koniec przyszło jej ukształtowanie iluzji na najwyższym poziomie. Wraz z odczuciami jakie trafiać miały do mijanych ludzi. Czekała ją jeszcze długa jazda drogą okrężną.
- Jak padnę w któryś krzakach po drodze i mnie nie pozbierasz, to zabiję - warknęła mocniej ściągając wodze. Kelpie okręciła się wokół własnej osi, a elfka zaczęła mamrotać pod nosem zaklęcie.
W niedługim czasie od momentu, w którym pierwsze słowo uleciało z jej ust, czerń jej płaszcza zdawała się pogłębiać, sam materiał wydłużył się nieco, aż do chwili w której niemal zakrywał strzemiona. Srebrne okucia na rękawicach błysnęły groźnie w blasku porannego słońca, a i jej klacz nabrała jeszcze bardziej makabrycznego wyglądu niż wcześniej. Potem ton głosu jej zmienił się na bardziej śpiewny, kiedy plotła zaklęcie mieszające ludziom w głowach. I zaraz każdy z czterech zabójców odczuć mógł dziwny niepokój w sercu się gnieżdżący.
- Do Róży podejdź od tyłu, będę tam na ciebie czekał - Dibbler skinął jej głową i zaraz zniknął w kłębku dymu. Co jak co, ale sposób podróży wygodny, bo i konia posiadać nie musiał, a i znacznie szybszy był niźli najlepszy rumak na świecie.
Iskra natomiast wykończyła swe zaklęcia, szarpnęła wodzami, a Kelpie nieoczekiwanie stanęła dęba. Elfka zaklęła i więcej usłyszeć się nie dało, gdyż koń jej w galop szybki skoczył.
Królik zapatrzył się chwilę w oddalającą się sylwetkę elfki.
- Dziwny duet, powiadam. - a potem ściągnął wodze bułanka i rozpoczęła się wędrówka powrotna do Królewca.

M/G

draumkona pisze...

Iskra natomiast mamrotała coś pod nosem, co brzmiało jak pijacka piosenka w połowie po elficku i w połowie po krasnoludzku. Czując na sobie obcy dotyk wzdrygnęła się, wyjrzała spod kaptura i zmarszczyła brwi.
- Za jasno - jęknęła i wstała nie korzystając jednak z pomocy. Było tu dużo zapachów, dużo nowych bodźców, które wychwytywała dopiero teraz, będąc w jeszcze gorszym stanie niż wczorajszej nocy. Powędrowała zataczając się przed siebie, nie zauważyła łóżka (więc naprawdę było z nią źle) i wyrżnęła wprost na miękki materac. Znów jęknęła. Przydzwoniła kością piszczelową o drewniane okucie łóżka. Co za ból!
Nim jednak cokolwiek zdążyło się stać innego, zsunęła się z łóżka na drugim jego końcu i wylądowała na podłodze. Szarpnęła klamrę płaszcza i klnąc pod nosem rozwiązała sznurki trzymające go na jej ciele. A gdy się pozbyła czarnego materiału, rzuciła go gdzieś w bok nie dbając gdzie to padnie. Koszula wyłaziła jej ze spodni, włosy miała rozczochrane.
Rzuciła się przez sen jakby i zagadała coś niewyraźnie. Zażądała od niejakiego Marcusa, by ów trzymał ręce przy sobie, a w chwilę potem oświadczyła, że przeznaczenia nijak nie uniknie. Stwierdziwszy wreszcie, że wszyscy, ale to absolutnie wszyscy, są w jakimś stopniu mutantami, osunęła się na ziemię z zamiarem zaśnięcia.

I.

draumkona pisze...

Zaskakującym faktem było to, że Marcus słowem się do Iskry nie odezwał. Jak zawsze dokuczali sobie wzajemnie, tak teraz nic, cisza. Królika to zaniepokoiło nieco, więc i wypytać Pajęczarza zamierzał po powrocie. Nie było mu to jednak dane.
***
Pod Różą znów byli dopiero o zmierzchu, ludzie zwijali swoje niewielkie stragany, dzieci wołano do domu, a po ulicach zaczynali chodzić szubrawcy i chędożeni złodzieje. Wszędzie toczyły się szepty. Szepty o Upiorze, który znów po gościńcach szalał. Zastanawiano się nawet na głos kto teraz ma życie stracić i wiązano go nawet z podpaleniem wioski.
Cóż, nie każdemu dane jest prawdę znać.

M/G

draumkona pisze...

Dziwnym trafem, Iskrze; gdy to pod sobą miękkość wyczuła, przyszło do głowy to samo. I miała nawet nadzieję, że Lucien nie będzie się pytał o zdanie i po prostu ciuchy z niej zdejmie. I da kołdrę.
Ale nie, została w swoich ciuchach, których to zapach zaczął ją okropnie drażnić, tak samo jak tarcie materiału o skórę. Mruknęła znów coś, tym razem wyklinając gorzałki i wszystkie trunki tego świata. Przewróciła się na brzuch i niezdarnie ściągnęła z siebie koszulę. Tatuaż znów ujrzał światło dzienne, podobnie jak parę drobnych blizn na plecach, które to pamiątką po torturach były. Jedna ręka bezwładnie zwisała jej z łóżka, w drugiej trzymała koszulę. Spojrzała nieprzytomnie na Luciena i wymamrotała coś w poduszkę. Po paru minutach zorientowała się, że raczej nie zrozumiał, więc podniosła się lekko i na jednym dechu powiedziała:
- Spodniezdejmzemnieterazjuż - po czym opadła znów na poduszkę i starała się nie myśleć o rewolucjach żołądkowych.

draumkona pisze...

Królik pragnął jedynie ciepłego łóżka i jakiegoś owocu do przegryzienia. Na pewno w jego pragnieniach nie było miejsca dla żadnych dziewek.
Natomiast Marcus miał już od dawna inne plany. Dzięki zmysłom Figla wyczuwał więcej, tak więc jego wieczór i noc były już skrupulatnie zaplanowane. Czuł zapach malin i wanilii.
Kelpie stała samotnie w jednym z boksów i przegryzała siano, zapach elfki był jednak odległy. Więc zadania jej jeszcze nie dobiegły końca.
Królik westchnął wlekąc się do sali jadalnej, za nim spokojnie kroczył Pajęczarz. A Figiel, nagle ożywiony, gnał przodem niby jakiś ogar. Minęli nawet Dibblera, który to dla odmiany prezentował się iście zabójczo, przynajmniej w mniemaniu dziewczyn i kobiet w burdelu. Miał na sobie ciemną tunikę i dopasowane do tego spodnie i buty. Najwyraźniej zlecenie ich tyczyło się kogoś ważnego.
Obaj zabójcy opadli na swoje krzesła i wydali z siebie ciche westchnienia, jakby ostatni dech z nich uchodził.
- Bogowie, spać... - dodał jeszcze Marcus zjeżdżając w siedzisku krzesła nieco.

M/G

draumkona pisze...

Nim Lucien rozszyfrował pijacką zagadkę, Iskra zdążyła zasnąć. Znów spała snem kamiennym i chyba nic nie było w stanie jej obudzić. Marcus zwykł mawiać, że jest tylko jeden czas, kiedy można zaobserwować spokojną Iskrę. Czas, kiedy śpi.
***
Obudziła ją okropna suchość w gardle i mdłości. I ból głowy. Okropny ból, jeśli kto chciałby znać szczegóły. Jęknęła przekręcając się na bok i naciągnęła na głowę kołdrę. Tak bardzo było jej źle, że nawet się nie zorientowała, że nic na sobie nie ma. Do komnaty wsunął się elf niosąc metalowy kubek w dłoniach. Ustawił go ostrożnie przy łóżku Iskry.
- Pić dwa dni z rzędu, w dodatku, nie jeść nic? Uważaj, Starsza Krwi, nie na twoje zdrowie krasnoludzkie gorzałki. - Zhao nie odpowiedziała,bo chyba elf nie byłby zadowolony odpowiedzią w postaci jęku. Złapał za to w dłoń klejnot na jej szyi, Gwiazdę. I przyjrzał mu się.
- Uważaj. - powtórzył i opuścił komnatę. Iskra miała ochotę wymiotować, ale zapach przyniesionego przez długouchego wywaru skutecznie koił jej zbuntowany żołądek. Z ciekawości upiła łyk, a kiedy nic się nie stało; wypiła resztę. I znów poszła spać, tym razem jednak męczyły ją okropne dreszcze i zimno, mimo iż miała na sobie kołdrę.
***
Znów straciła rachubę w czasie snu. Według rachuby czasu knurlan, obudziła się w południe samo, zaś według rachuby czasu tych-z-powierzchni, zbudziła się w porze obiadowej. Na dzień dobry znów jęknęła i zakryła twarz poduszką. Nocny gość miał rację. Nie powinna pić. Nie tyle.

draumkona pisze...

Iskra na dźwięk tego opanowanego głosu postarała się przywołać do porządku. Wymacała na podłodze swoją koszulę i wciągnęła ją pod kołdrę, gdzie to ją na siebie założyła. Potem usiadła na łóżku, zdecydowana co do tego, co chce za chwilę zrobić. Kołdra zrolowała się w pasie, ale przecież to nic. Była ubrana. Przynajmniej jeśli chodzi o górne partie ciała.
- Kim jest Solana? - wypaliła zaraz i wcale, ale to wcale nie było jej głupio, że o to pyta. Musiała wiedzieć.
No przecież na oślep oczu wydrapywać nie będzie...

draumkona pisze...

Chyba jedynym, który to pięknem głosu się zachwycał był Królik, który utkwił spojrzenie oczu w barwie agrestu w młodej dziewczynie. Marcus oparł policzek swój na blacie stołu i miał zamiar iść spać. Miał w głębokim poważaniu Solanę i to, że kazała na siebie czekać. Oni byli... No, dwóm radnym nie każe się czekać. Przynajmniej nie powinno. Figiel szarżował po stole goniąc łupinkę orzecha włoskiego, tymczasem Królik oderwał wreszcie spojrzenie od dziewczyny.
- Marcus.
Pajęczarz ziewnął w odpowiedzi i spojrzał na niego rozespany.
- Idźże już się połóż, bo nie mogę na ciebie patrzeć. - jednej rzeczy o Marcusie nie wiedział jednak nikt. Że gdy nachodziła potrzeba, potrafił grać niczym zawodowy aktorzyna. Woń wanilii i malin przybrała na sile. Zmęczony podniósł się z krzesła, burknął "dobranoc" i powlókł się do komnaty, którą to zwykle zajmował podczas pobytu w Róży.
Doskonale wiedział, co zastanie za drzwiami.

M/G

draumkona pisze...

No dobra. Przyszła kolej na konkrety. Sięgnęła po spodnie i wciągnęła je pod kołdrę, gdzie to wciągnęła je na tyłek. Zawiązała rzemyk z boku robiąc stosowną pauzę, dla zmaksymalizowania efektu.
- Hm, być może dlatego pytam o to ciebie, gdyż to ty szeptałeś jej imię przez sen. Być może dlatego teraz, bo kiedy indziej nie będzie już czasu. - jednego od Luciena już się nauczyła. Przybrać pozorną obojętność i spokojny ton. Tak właśnie się teraz zachowywała. Zupełnie jak on.

draumkona pisze...

To Iskrę zabolało. Nie lubiła, gdy ktoś wywijał się od odpowiedzi. Lepsza najgorsza prawda od mydlenia oczu. Zapewne za to Poszukiwacz zarobił w głowę butem Starszej Krwi. Ona sama natomiast zerwała się z łóżka bardziej przypominając teraz wściekłą nawałnicę niż Upiora. Zanim zdążył cokolwiek Lucien zrobić, już zebrała swój but z ziemi i wycelowała w niego oskarżycielsko podeszwą.
- Nie mydl mi oczu i mów w prost. Chyba, że nie potrafisz - syknęła i wciągnęła but na bosą stopę. Teraz już była kompletnie ubrana, a choć blada byłą strasznie po tych dwóch nocach, które niemal wycięte z kalendarza zostały, to wściekłość tląca się w jej fiołkowych oczach i ból zarazem mogły dopełnić obrazu. Podparła się rękami pod boki.
- Chcę wiedzieć, co między wami jest. Przez sen nie szepcze się imion byle szpiegów. - gdyby tylko mogła teraz być w tej całej Róży... W ogóle, co to za nazwa?! Skorpion? Krab chyba, a nie skorpion.

draumkona pisze...

Gdyby był z nimi Marcus, zapewne wtrąciłby swoje trzy grosze. Jak na przykład.
"Właśnie, odpoczynek. Idę w zakład o dwadzieścia srebrnych, że Lucien skończy w nieswojej sypialni", albo "Rekreacyjne chędożenie, zawsze mile widziane".
Ale Marcusa tu nie było, a Królik nie zamierzał nic mówić. Skinął jedynie głową Poszukiwaczowi i Skorpionowi, wyciągnął dłoń ku Figlowi, a pająk podreptał po niej na ramię medyka. Podczas nieobecności Pajęczarza to na niego spadał obowiązek opieki nad pająkiem. A potem odszedł od stołu. Szczęściem, jego komnata znajdowała się dalej od Marcusowej, więc Biały żył w błogiej niewiedzy. Do rana.
***
Gabriel zjawił się na śniadaniu punktualnie. Jak zawsze, wypoczęty i wyspany. I o ile widok Dibblera go nie zdziwił, to brak Marcusa owszem. Co jak co, ale nawet gdy w nocy zdarzało się mu zabalować, zjawiał się punktualnie. Może zaspał? Albo choroba go zmogła? Przemęczenie? Królik już wymyślił trzy tysiące różnych choróbsk, które to mogły Pajęczarza zatrzymać w łóżku. Nie dosiadł się na razie do stołu, za to złapał wchodzącego dopiero Luciena.
- Nie ma Marcusa. Lepiej go ściągnijmy nim złapie nas skleroza i tu zostanie. - jeśli chodzi o wyciąganie Marcusa z łóżka, Królik nie lubił chodzić sam. Czy to grypa, czy gorączka. Po prostu nie lubił.
Szkoda tylko, że nie domyślił się najbardziej oczywistego powodu.

M/G

draumkona pisze...

- Na moje nieszczęście wiem gdzie spał. - Królik westchnął i zaraz też skierował swe kroki w kierunku właściwego korytarza, a wkrótce też i właściwych drzwi. Klamka była oblepiona pajęczyną, a przy framudze siedział osamotniony Figiel. To już się Białemu nie spodobało. Marcus nie zostawiał Figla samego.
- No dobra... - mruknął Gabriel i pozbył się pajęczyny z klamki. Zasmucony pająk wdrapał się powoli po nogawce Luciena i zniknął gdzieś pod płaszczem. Zamek do drzwi okazał się być stopiony od środka.
- Coś ty tam wyrabiał... - z kopniaka drzwi wyważył i zaraz też wkroczył do komnaty, w której panowały ciemności. Zasłony pozaciągane, w dodatku ten zapach... I Królik nie musiał już nic widzieć. Rozpoznał zapach Iskry, a wkrótce potem zauważył zarys jej ciała w ciemności. Podszedł do zasłon i zaraz je rozsunął wpuszczając światło dnia do pokoju.
Marcus leżał na swoim łóżku, owinięty kołdrą do pasa, zaś na jego ramieniu głowę oparła Iskra, również owinięta jednym z koców. Powierzchownie skryta nagość nie pozostawiała wątpliwości co do tego cóż zaszło w pokoju. Pajęczarz odebrał sygnały myślowe od Figla i zaraz się rozbudził. Spojrzał zaspany na dwóch intruzów i mruknął coś pod nosem.

M/G

draumkona pisze...

- Każdy, powiadasz? - prychnęła Iskra. Potem zaraz postarała się opanować, więc i nawet z jej oczu zniknęła pozorna złość. Ból pozostał.
- A widzisz gdzieś tu może jakiegoś miłego członka Bractwa, który by odpowiedział na moje pytania? - Iskra rozejrzała się, jak gdyby ktoś miał zaraz wyskoczyć spod łóżka i zawołać, że on z chęcią jej objaśni co i jak. Ironiczny gest. Z pewnością szkoła Dibblera.
- Teraz to już nie ważne - rzuciła zaraz i pozbierała z ziemi swój płaszcz. Wytrzepała go z kurzu i zarzuciła na ramiona.

draumkona pisze...

Wzdrygnęła się słysząc jego głos tuż przy uchu. Była nadal wstawiona, czy on posłużył się jedną ze swoich sztuczek z cieniami? Odwróciła się do niego znów krzyżując ręce na piersi.
- Cokolwiek to było, bez powodu nie mamrocze się czyichś imion przez sen.- nadal upierała się przy swoim, a zaraz na jej twarzy wymalowała się dziwna mina. Nie sądziła, że poruszy ten temat.
- Ach, więc jednak coś zaszło. Wiesz, nie pamiętam. - choć zamierzała w niedalekiej przyszłości przywrócić sobie pamięć z tamtego wydarzenia magią, to teraz Lucien wpadł w pułapkę i sam przyznał, że coś było.
- Będę wdzięczna za opis - mruknęła jeszcze, choć głos jej brzmiał melodyjnie, bez nut gniewu.

draumkona pisze...

- Cooo... - Marcus mruknął rozespany, odgarnął z twarzy włosy i spojrzał zmrużonymi oczyma na kompanów. No co jak co, ale ich się nie spodziewał. Poza tym, już jest dzień? Cholera...
Nie wychwycił jednak zbyt łagodnego tonu w głosie Luciena. Był zbyt zaspany i całkiem polegał na zmysłach Figla, a ten jednak nie rozróżniał zbyt barw głosu.
- Muchy, muchy... - nawet zaczął mamrotać Figlowe myśli. Zaraz otrząsnął się, ostrożnie wyplątał się z uścisku Iskry i usiadł.
- Chyba zaspałem - dziesięć punktów dla Bractwa! Pajęczarz zaczynał powoli myśleć. Choć chyba jeszcze nie spostrzegł, że nadepnął Poszukiwaczowi na odcisk.
Iskra tymczasem trwała w stanie półsnu, słuchając sobie, lecz całkiem się nie budząc i pilnując, by tego podstępu nie wykryto.

M/G

draumkona pisze...

Dźgnęła go palcem w pierś
- Piłam dwa dni z rzędu i jedyne co pamiętam to twój ślinotok a potem imię Solana. - no, nieco podkoloryzowała, ale czego Lucien nie wie, to go nie zaboli.
Odeszła siadając obok swojego łóżka i plecami oparła się o krawędź. Spojrzała wymownie w sufit i ściągnęła usta w dzióbek. Myślała. Potem zagryzła wewnętrzną stronę policzka i przeniosła wzrok na Czarnego Cienia.
- Jak aż tak cię to ciekawi i rzeczywiście nie pamiętasz, to tu chodź. Pobabram się chwilę z magią i będziesz wszystko jasne.

draumkona pisze...

Oho. Tą zmianę tonu już wyczuł. Pożałował, że nie zabezpieczył drzwi magicznie, albo, że nie poprosił kogoś, żeby ich obudził. Jasna cholera.
Zimna woda jeszcze go orzeźwiła, budząc całkowicie. Parę kropel trafiło na skórę Iskry, a ta mimowolnie drgnęła. Pajęczarz wiedział, że sobie zasłużył. Królik też tak sądził. Sam Marcus jednak nie wydawał się zbyt zaznajomiony z obecnym położeniem swojej garderoby.
Iskra natomiast dziwiła się w duchu nagłemu wybuchowi Luciena. Nie podobne to do jej opanowanego mentora.
- Tak jest. - mruknął Marcus i znalazł koszulę, którą to zaraz przez głowę przeciągnął. Teraz jeszcze spodnie... I parę innych rzeczy.

M/G

Nefryt pisze...

Słysząc ton, jakim wypowiedział następne słowa, posmutniała. Była pewna, że powiedziała coś nie tak, że czymś go zraniła. Nie chciała. Naprawdę nie chciała.
Dlaczego nikt nigdy nie nauczył jej okazywać prawdziwych uczuć, czemu zamiast wykładać historię powszechną czy kolejny język, nikt nie pokazał jej, jak być prawdziwym człowiekiem? Co było ważniejsze od empatii, współczucia? Co sprawiło, że każde z nich musiała poznawać i odkrywać w sobie sama?
Nauczyła się odczytywać emocje swoich ludzi, kiedy coś ich gnębiło, kiedy próbowali zamknąć się we własnej skorupie. Często udzielała wsparcia innym… nie potrafiąc pomóc sobie samej.
Lucien od ich pierwszego spotkania był dla niej zagadką. Nigdy tak naprawdę Nie miała pewności, co kryje się pod jego obojętną miną, pod profesjonalną maską Cienia.
- Obudzisz mnie, dobrze? – Zwykle budziła się sama, dokładnie o tej porze, o której było trzeba. Obawiała się jednak, by jej chwilowa słabość, zmęczenie, nie pomieszały im szyków. Wystarczająco kłopotów już przysporzyła.
Przygotowała sobie prowizoryczne posłanie, na tyle blisko ogniska, by grzać się w jego cieple. Było jej trochę zimno, więc przykryła się zabranym w podróż kocem. Nie musiała długo czekać, sen zmorzył ją szybko. Sen pełen wizji, o których wiedzieć mogła tylko ona sama.
Z zamkniętymi oczyma, z łagodnym , rzadkim u niej wyrazem twarzy, wyglądała jak niewinna dziewczyna… nie herszt bandy. I dopiero wiele minut późnij, na jej twarzy pojawiło się jakieś napięcie, a usta poruszyły się:
- Nie zostawiaj mnie – śpiąca wypowiedziała te słowa szeptem, jednak w ciszy obozowiska nietrudno było je usłyszeć.

[Wybacz jakość tego powyżej. Dziś mam spowolnione myślenie przez ten katar]

draumkona pisze...

Tak więc zaczęło się.
Iskra skupiła magię wokół siebie i przymknęła oczy głowę lekko pochylając. Szeptała pod nosem, plotła zaklęcie, które to miało za zadanie wydobyć zapomniane i zatarte. Ukazać to, co jej umykało, jakby pod zasłoną mgły skryte.
W porę pochwyciła także Lucienową dłoń, ażeby czar dzielony był. I zaraz też ujrzeć mogli, na nowo poczuć to co stało się w nocy.
- Oszukujesz - poskarżył się. Aż tak pijany nie był, by magii nie rozpoznać - Ja ci pokażę.
Wreszcie się stało. Wargi jej zetknęły się z jego, a wewnętrzna bogini Iskry zatryumfowała. Elfka chwilę jeszcze trzymała dłonie na torsie Poszukiwacza, a potem objęła go za szyję. Iskrę mrowiło ciało od dotyku jego dłoni. Niby takie szorstkie, twarde ręce, ale takie ciepłe... Westchnęła mimowolnie, choć i to zostało stłumione przez pocałunek.
- Wygląda na to, że jestem w twojej mocy. Całkowicie.
Wątpiła, by ktoś go wykorzystał kiedyś równie okrutnie co ona doprowadzając niemal do wyczerpania całkowitego. Sama też została wykorzystana. I to nie raz i nie dwa.
Nic dziwnego, że potem zasnęła jak suseł wtulona w pierś Luciena.
Odetchnął głębiej, a dłoń jego jakby mimowolnie przesunęła się po skórze Iskry. Rozespany, mruknął coś przez sen. Imię.
- Solana...

Tu Iskra straciła nad sobą panowanie, zresztą, nie miała ochoty na powtórkę z tamtego poranka. Uwolniła magię, a wizja rozwiała się. Puściła także jego dłoń i usiadła na krawędzi swojego łóżka. Nie wiedziała co można powiedzieć w takiej chwili.

draumkona pisze...

Marcus już się chciał wyszczerzyć, w końcu okazało się, że nie musi się śpieszyć, za to pan Poszukiwacz, który wstał dziś lewą nogą ma coś do załatwienia. Obejrzał się na Iskrę. I, co dziwne, napotkał spojrzenie fiołkowych oczu. Elfka nie spała, a jedynie przyglądała się całej tej sytuacji.
Zabawne, jak ludzie potrafią być obojętni na otoczenie... - ale to była już myśl Iskry. Naciągnęła bardziej na siebie koc czując smagnięcia chłodu na swoim ciele.
Królik natomiast był szczerze zdziwiony. Kolejna misja. Ciekawe o cóż tym razem może gubernatorowi chodzić. Sumień Gabriela odezwał się zaraz. Spojrzał więc na Solanę.
- Wybacz drzwi. Chyba będziesz musiała wstawić nowe. - no tak. Przecież nie sądził, że skończy się na tym, iż drzwi wyważy...

M/G

draumkona pisze...

Królik już miał coś powiedzieć, ponaglić Marcusa, co by zacząć działać, choćby przejść się po burdelu, czy po ulicy na której stał. Ale ktoś go uprzedził.
Kłębek siwego dymu odłączył się od cienia zasłony i zaraz też zmaterializował się Dibbler. Coś czaiło się w jego spojrzeniu. Coś nieprzyjemnego.
- Zhao, wstawaj - najwyraźniej przyszedł czas na dopełnienie ich kontraktu. Elfka owinęła się kocem i wymaszerowała z pokoju z dumnie podniesioną głową, a końcówki koca szurały po podłodze. Lekko za nią szedł Dibbler. Obecny opiekun jej.
Marcus tymczasem w końcu ubrał się i doprowadził do względnej użyteczności. Ziewnął jeszcze, a potem Królik wytargał go za ucho do swojej komnaty.

M/G

draumkona pisze...

Przymknęła znów oczy, jakby była czymś zmęczona okropnie. Prawda byłą jednak inna, Iskrze płakać się chciało, choć niejasnym do końca był powód. Owszem, dotknęło ją to, że o Solanie śnił, ale... Elfka nie miała zwyczaju płakać o takie błahostki. Mało to razy Seweryn robił rzeczy jeszcze gorsze? No właśnie, więc pora wziąć się w garść, Iskierko.
Przypomniał się jej pewien fakt, coś, o czym jednak musiała Lucienowi powiedzieć.
- Ymir chce mnie widzieć na koronacji. I dla ciebie miejsce się znajdzie - wątpiła jednak w to, czy Poszukiwacz zechciałby oglądać takie zjawisko. Wszak, dopiero co to właśnie lud gór ich torturował... A jego nie łączyły więzi przyjaźni z nikim, jeśli idzie o krasnoludy.
Odważyła się oczy otworzyć i na niego spojrzeć. Nawet brew uniosła jedną siląc się na sprawienie wrażenia całkiem beztroskiej, jak gdyby ta noc nie miała znaczenia.

draumkona pisze...

Marcus poprzysiągł sobie iż nie omieszka wypomnieć tej pobudki Lucienowi. Wszak szczery zawsze był, a i boczenia się na jego osobę nie lubił, w dodatku stosował zasadę iż jeśli ktoś coś do niego ma, najlepiej dać sobie po mordzie raz czy dwa i mieć spokój.
I choć Figiel zaalarmował go, gdy Czarny Cień się zjawił, ten pozostał w miejscu, w swojej komnacie, która już miała drzwi i sączył leniwie wino. On też czekał, ale zabójczyni przezeń oczekiwana nic mu nie zdradziła. Nie powiedziała też przed odejściem nic, poza krótkim Do zobaczenia, Marcus.
Królik na cały dzień zniknął, utonął bowiem w książkach odnośnie trucizn. W tym momencie, gdy wieczór już nastał, leżał na łóżku wśród grubych tomiszczy i cieszył się ciszą.
Gdzieś w mieście rozległ się wybuch, potem drugi, trzeci. I podniósł się krzyk, a ogień strzelił w górę. Marcus, który stał przy oknie z glinianym kubkiem uśmiechnął się ponuro. Więc żyła i w dodatku była w całkiem dobrym nastroju.
***
Spotkał się z Królikiem przy tak zwanej późnej kolacji. Czyli w czasie, kiedy większość kurtyzan miała już klientelę, Cienie schodziły na dół by ponownie się popić w swoim towarzystwie. Królik miał nadzieję, że i Lucien się zjawi. Nie znosił niepewności. A póki co, dalsze ich losy w Królewcu stały pod znakiem zapytania.

M/g

draumkona pisze...

Znała go już na tyle dobrze, by poznać, kiedy to topi się we własnych myślach. Na jego pytanie więc pokręciła przecząco głową postanawiając nie mówić o tym, czego życzył sobie Ymir. Wymknie się nocą i wróci nim Lucien się zbudzi i tyle. Nie będzie niepotrzebnie zaprzątać mu głowy koronacją. A i może nawet uda się jej wynegocjować wcześniejsze zwolnienie blokady z tuneli... Możliwości było wiele, więc zaraz się na łóżku położyła, a ręce założyła za głowę.
- Co cię tak męczy?

draumkona pisze...

Kolejny wybuch rozerwał powietrze całkiem blisko. Aż zatrzęsły się talerze. Marcus ściągnął brwi i zaczął się zastanawiać na jaką samobójczo-zamachowczą misję wysłał Nieuchwytny Dibblera do spółki z Iskrą. Skupił się na umiejętnościach obu i zaraz miał parę odpowiedzi. I żadna mu się nie podobała. Więc nie tylko musiał rozmówić się z Lucienem, ale i dorwać Iskrę, byle sam na sam.
Królik wydawał się nieco zaskoczony takim obrotem sytuacji. W końcu, nie co dzień słyszy się, że kolejny miesiąc będzie mieszkało się w burdelu. Nie pytał jednak, postanowił na Upiora zaczekać.
A Iskra kazała na siebie czekać spory kawałek czasu. W końcu, byłą w środku dość złożonego zlecenia, więc i takie nagłe zostawiania Dibblera sam na sam z ładunkami wybuchowymi nie było jej na rękę. W dodatku, że to ona odpalała te ładunki tam by ich to nie zabiło. Musieli więc poczekać, aż wszystkie obiekty doznają uszkodzeń od eksplozji. Dopiero wtedy zostawiła Dibblera, a i wtedy już poziom gniewu zaczął się Upiorowi podnosić. Skacząc po dachach, dotarła do Róży, tam zeszła po ścianie do tylnego wejścia i zaraz wpadła do sali jadalnej. Pachniała dymem i krwią. Zresztą płaszcz był jej cały siwy, od skruszonych kawałków ścian i pyłu, a także zabrudzony krwią poległych. Bez słowa zrzuciła kaptur, a wściekłe spojrzenie omiotło salę. Szybkim krokiem przemaszerowała w kierunku Marcusa i przy okazji ściągała rękawice. Opadła zaraz na krzesło przy nim i cisnęła je na stół.
- Więc słucham. - rzuciła bacznie pilnując, by ton jej głosu nie ociekał wściekłością i ironią. Zdecydowanie za dużo przebywała z Dibblerem.

draumkona pisze...

Wspomnienie? Zbieżne z okolicznościami? Pewnie znowu chodziło o tego przeklętego Kraba i ich relacje. Iskra więc nie drążyła tematu, a jedynie wzięła głębszy oddech i przymknęła oczy.
Do komnaty wślizgnął się elf, ten sam, który wtedy odwiedził ją w nocy.
- Hen Ichaer - odezwał się oficjalnie, a Iskra leniwie otworzyła oczy i usiadła.
- O co chodzi?
- Ymir dopytuje się, czy stawisz się na wezwanie...
- Będę. Tylko niech trzymają ode mnie wszelkie gorzałki z daleka, bo nie ręczę za siebie...
Elf skłonił głowę i zniknął z komnaty, a Iskra została z wiszącym w powietrzu pytaniem. Spojrzała z ukosa na Luciena.
- Koronacja Dolnego Króla. Chodź ze mną. - teraz to już nie było pytanie, a prośba. Chyba. Bo w ustach Iskry nawet wyzwanie mogło brzmieć jak niewinne zaloty.

draumkona pisze...

Dziecko.
Iskra kiedyś chciała mieć dziecko. Nawet starała się żeby tak się stało. Ale to było dawno i stanowiły bolesny dlań temat. Elfy rzadko mają dzieci. A nawet jeśli już, to kosztuje je to wiele wyrzeczeń i wiele cierpienia.
Teraz natomiast była święcie przekonana, że czas jej, w którym mogła dzieci posiadać, minął. I, że już na zawsze zostanie sama.
Uniosła brwi kiedy to dosłyszała jaką Lu decyzję podjął. Mimo wszystko, nawet ją to ucieszyło. Nie chciała się sama mieszać w krasnoludzkie uroczystości.
Coś ją jednak męczyło. Wtedy, kiedy wspominała przeszłość, dokładnie wtedy wspomniała swych rodziców. I to, co ich spotkało. Westchnęła smutno.
- Mogę cię zanudzić pewną historią? - spytała cicho, poniekąd chcąc by pytanie przepadło w powietrzu, a poniekąd także pragnąc, by Lucien jednak je dosłyszał.

draumkona pisze...

Iskra słuchała starając się spamiętać wszystko co mówił jej mentor, Poszukiwacz. Co prawda bardziej interesowały ją teraz losy Dibblera i pięciu zbiegów z więzienia, ale nic nie mogła już poradzić.
Splotła palce, a łokcie oparła na poręczach krzesła. Uważnym wzrokiem śledziła lot muchy i nie zwróciła uwagi na ukradkowe spojrzenie Marcusa.
Ten natomiast jak zawsze słuchał jednym uchem, a wypuszczał drugim. Co jak co, ale pojęcie o etykiecie miał tu na pewno Królik, jak i Iskra, choć jej wiedza... Cóż, więcej na pewno wiedziała o elfach niż o etykiecie ludzi. Choć teraz na dobre jej wyszedł burzliwy romans z Sewerynem, który to rycerzem był i nauczył ją tego i owego. Ale o tym sza.
- Brzmi ciekawie - mruknęła do siebie Iskra osuwając się nieco w siedzisku. Spojrzała na dzbanek wina stojący na stole i zaraz też obiecała sobie, że gdy tylko skończą się oficjalne paplaniny, napije się.
Figiel nieoczekiwanie wskoczył na stół i zaczął czegoś szukać. W tym też momencie przez okno wpadł szop pracz z nadgryzionym uchem, a Iskra otworzyła szerzej oczy. Zagryzła dolną wargę i starała się udawać, że szopa nie zna. On jednak powędrował wprost do niej, wdrapał się na jej kolana, tak, że przednie łapki swobodnie ułożyć mógł na blacie. Wyraz pyszczka zwierzaka sugerował, że pytań się nie zadaje, a także sprawiał wrażenie iż myślało się, że to w zasadzie jego miejsce, nie Iskry. Pacnął łapą o blat i spojrzał na Solanę wzrokiem jakby patrzył na wyjątkowo ładny, ale niesmaczny odpadek.

M/G

draumkona pisze...

Nie zwracała na nich zbytniej uwagi i nalewała sobie właśnie wina. Wina, które od dłuższego czasu ją korciło. Kiedy to Krab się odezwał. I co w ogóle było dla Iskry fenomenem, tak łatwo przekonała, czy też zwyciężyła Luciena. Zagapiła się na Luciena, a wzrok jej nie wróżył nic dobrego. Ocknęła się jednak zaraz nie chcąc wychodzić na jakąś zazdrośnicę, ale było za późno. Większość zawartości dzbana trafiła na stół, a nie do kubka. Iskra zmarszczyła brwi. Szisz natomiast zaczął tłuc się z Figlem o kawałek brzoskwinki i w chwilę potem musiała stoczyć batalię na spojrzenia z Pajęczarzem. Każde z nich pochwyciło swego pupila i odtąd trzymało na kolanach. Iskra wiedziała, że bez uwag na temat rozlanego wina się nie obejdzie. Odwróciła za to wzrok gdzieś w bok, nagle wykazując zainteresowanie zasłoną z koronki.

draumkona pisze...

- Gdybym nie chciała ci czegoś mówić, to też byś się o tym nigdy nie dowiedział. - odparła ponuro. Co jak co, ale sekretów swoich Iskra potrafiła dopilnować i to aż za dobrze. Spojrzała na swoje dłonie i burknęła coś pod nosem, choć nie było to adresowane do nikogo konkretnego. Coś jak "bogowie dajcie mi siłę". A potem zaczęła snuć swoją opowieść, choć właściwie nie wiedziała po co to robi.
- Pewnie wiadomym ci jest, żem przeklęty osobnik. Nie wiadomo w sumie, dlaczego ktoś mnie wyklął. Działo się to właśnie w dzień, kiedy opuściłam bezpieczne miejsce pod matczynym sercem. Starszyzna mówi, że przypadkiem padł na mnie czar zaklinacza, że to mogła być pomyłka... Ale im dłużej żyję, mam wrażenie, że jednak się nie pomylił.
- Urodziłam się nocą, co jest dość dziwne, jak na elfa. Ymir mówił, że wtedy po niebie gnała czerwona kometa. Znak przekleństwa. Poważnego przekleństwa... - urwała na chwilę układając w myśli następne wydarzenia, informacje, jakie udało się jej zebrać.
- Kiedy ojciec wziął mnie na ręce, a pępowinę przecięli, matka spłonęła. Żywcem. Z niewiadomej przyczyny przetwarzałam magię z powietrza w czystą siłę ognia. Paliły się domy, paliły się elfy. A potem ustało. Zamknęli mnie najpierw w jednej z wież, gdzie magii było mało. Odwiedzał mnie wtedy jedynie Wilk, który uparcie twierdził, że nie jestem żadnym odmieńcem, a zwykłą elfką. Do niego dołączył potem Ymir. Ymir jest najstarszy z naszej trójki... O czym to ja... Ach tak. Mieszkałam w wieży całe sześć lat. Potem uznali, że można mnie wypuścić, ale nagle miałam... Powtórkę z programu. Znowu ogień, pełno ognia. Tym razem zamknęli mnie w podziemiach. O ile wcześniej lubiły sobie elfy żartować odnośnie mojej klątwy, tak od tamtej pory nikt nie traktuje tego jak żart. Nazwali mnie Starszą Krwią, bo moc jaką potrafiłam wytworzyć z praktycznie niczego, dorównywała mocy magii Starszyzny.
Znowu siedziałam sama, w zamknięciu. Znów jedynymi kompanami byli Wilk i Ymir. - Iskra celowo ominęła Szept i jej epizod. Nie była pewna, czy przyjaciółka pragnęła rozgłosu. - Tak przesiedziałam kolejne trzy lata, aż mój ojciec wrócił z dalekich podróży. Zabrał mnie ze sobą, do domu. Ataki ustały, więc Starsi dali mi spokój. Ale wtedy... Nie wiem co mnie opętało. Pamiętam, że uczył mnie strzelać, a mi nie wychodziło... Powiedział, że nie wie za co bogowie pokarali go tak krnąbrną córką. To było dla mnie za dużo i uciekłam. A w nocy wróciłam. I celowo użyłam mocy klątwy do zabójstwa. Zabiłam własnego ojca, a wtedy, na niebie pojawił się Ponury Gon. Od tamtego czasu goni mnie, ściga, za to, że wykorzystałam klątwę świadomie. I do czynienia zła.
- Starszyzna pochwyciła mnie w dwa dni potem. Zamknęli znów w podziemiach i udało się im spętać klątwę, która zagnieździła się we mnie pod postacią Bestii. Dokładnie tej samej, którą miałeś okazję poznać podczas badania umysłu. - nie patrzyła na niego, a przed siebie, dziwnie wyprana z wszelkich uczuć. Dziwnie tak jej było, spowiadać się przed kimś, kto nie wiedział o niej praktycznie nic.

draumkona pisze...

Królik czuł krojącą się w powietrzu awanturę. I nawet jeśli mylił się co do tego, że rankiem znów ujrzy skłóconych Skrpion i Cienia, tak nie wątpił, że tej nocy na pewno będzie musiał rozdzielać o wiele bardziej żywiołowy i porywczy duet.
Iskra piorunowała Pajęczarza spojrzeniem, a on nie pozostawał jej też dłużny. Nawet szop syknął i łapą machnął, jakby Figla rozpłatać chciał.
Elfka natomiast wypiła to, co udało się jej wlać do kubka, chwyciła piętkę chleba i wyszła niosąc szopa swego pod pachą jak jakiś tobołek. Zapomniała rękawic.
Marcus natomiast nie miał zamiaru przynosić jej tychże rękawic, bo był święcie przekonany o tym, że to jedynie pretekst do spotkania. Iskra była jednak zbyt zmęczona kontraktem by myśleć tak jak myślał Marcus.
Mimo wszystko, Pajęczarz podniósł się z krzesła niedługo po Iskrze, poczekał, aż Figiel zajmie swoje miejsce na jego ramieniu, po czym skinął głową Królikowi i Solanie i wyszedł.
Królik westchnął i zebrał rękawice Iskry ze stołu. Rozległ się trzask tłuczonego wazonu, a medyk ponownie westchnął.
- Pójdę ich rozdzielić nim zdemolują połowę... Budynku. - a na pewno byli do tego zdolni. Głośniejszy trzask, jakby łamanego krzesła przywołał Królika do porządku, skoczył zaraz do drzwi i pognał do komnat w których to źródło miały hałasy i krzyki.

M/g

draumkona pisze...

- To trudne pytanie... - mruknęła uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Dotąd unikała zadawania sobie tego właśnie pytania. Czy żałuje. Z pewnością, coś było na rzeczy, ale czy akurat żal...
- I tak i nie - odparła po długiej chwili. - Nie mogę winić go za to, że odszedł, kiedy matka... Zmarła. To go dotknęło. Nie mogę winić go za to co wtedy powiedział. Ale jednak... Był moim ojcem. A rodzice ponoć kochają własne dzieci, poza tym, to nie była moja wina... - zagryzła wargę usiłując się powstrzymać napływające do oczu łzy. - Zostawił mnie i wypłynął gdzieś, a potem wrócił na parę dni i oświadczył, że wolałby żebym się nie urodziła. Że wolałby syna jeśli już... - schowała twarz w dłoniach, a włosy zsunęły się z jej ramienia przesłaniając kurtyną twarz.

draumkona pisze...

Ona jednak odrzucać jego dłonie nie zamierzała. Przyjemnie ciążyła na jej ramieniu podpowiadając, że ten świat chyba nie jest jednak taki zły. Nie, póki on stoi po jej stronie.
- Kiedyś, kiedy Gon akurat miał zły tydzień i ścigał mnie niemal codziennie, dotarłam do obozu żołnierzy. Rycerze, zwykłe pachołki i paru arystokratów. Tam... Tam spotkałam jego. - urwała i odetchnęła. Nadeszła batalia jakiej długo unikała. Batalia ze wspomnieniami o Sewerynie.
- Był tam jeden, dość wyróżniający się. Seweryn. Kazał mi opatrzyć rany i ulokować w jakimś namiocie. Wydawał mi się całkiem interesujący, a ja, głupia idiotka, nie trzymała się tego przed czym ostrzegał mnie Wilk. Ostrzegał mnie przed ludźmi.
- Seweryn po paru dniach zawitał do mojego namiotu i po paru godzinach owinął sobie wokół palca. Wyszedł dopiero rano, kiedy dowództwo go wezwało, a mnie zostawił samą. Potem musiałam się wynieść. Wymyślił jakiś powód, a ja mu uwierzyłam.
- Odnalazł mnie jednak w Królewcu parę miesięcy później. Znów omamił, choć chyba nigdy nie byłam od niego wolna. Spędziliśmy parę ładnych tygodni. Traktował mnie naprawdę podle, a ja byłam w stanie oddać za niego wszystko. Kochałam go. - bogowie, teraz słowa przychodziły jej tak lekko. Pamiętała jeszcze czasy, kiedy samo imię srebrnowłosego rozrywało jej serce na kawałki.
- Ufałam mu. Tak jak nikomu. A on... Szukali mnie. Jacyś ludzie dowiedzieli się o mojej... Klątwie. O tym co potrafię zdziałać. Szukali. A on mnie wydał za woreczek rubinów. - tu Iskra chyba się doszczętnie załamała, bowiem głos uwiązł jej w gardle, a łza spłynęła po policzku.

draumkona pisze...

Tymczasem starcie Iskra - Marcus zakończyło się paroma siniakami i złamanym nosem dla Pajęczarza, a także zdemolowanym pomieszczeniem u Iskry. Królik rozdzielił ich dopiero wtedy, kiedy Zhao połamała Marcusowi nos. Gabriel rzadko widywał kłótnie. Ale przyznać musiał jedno. W kategorii najbardziej burzliwych oni zajmowali pierwsze miejsce.
***
Iskra siedziała na parapecie swojego zdemolowanego pokoju i patrzyła w okno. Miasto spało. Burdel spał. Wszystko spało. Tylko nie ona.
Męczyły wspomnienia i wątpliwości. Męczyło nowe zlecenie. Bal. Podszycie się. A jeśli... Jeśli...
Nie mogła tak dłużej usiedzieć. Związała mocniej pasek jedwabnego szlafroka i opuściła swoją komnatę, a Szisz dreptał przy jej nodze. Wprawdzie nie wiedziała, gdzie ulokował się Lucien (i miała cichą nadzieję, że nie obok Kraba) więc szła za zmysłem węchu.
Miała też nadzieję, że nie zastanie w komnacie jego Kraba. To by chyba ją przerosło. Wkrótce stanęła pod właściwymi drzwiami i stuknęła cicho. Obandażowana ręka bolała po tym jak to obezwładnił ją na sekund parę Pajęczarz.

M/G

draumkona pisze...

Wślizgnęła się więc do jego pokoju, a szop zaraz za nią. Pytanie jego sprawiło, że wywróciła oczami.
- Nie, krasnoludki. - burknęła i odrzuciła włosy na plecy. Szisz tymczasem pognał na łóżko i tam zaraz zakopał się w kołdrze. Wlazł w poszewkę i tyle go widziała.
Zadrapanie pod okiem dziwnie zapiekło. Kolejna pamiątka po dzisiejszej bijatyce.
- Kto będzie na tym całym... Balu? - spytała, opierając się plecami o drzwi. Nie miała na nic siły po dzisiejszym dniu, więc zaraz się w dół osunęła i tam też siedziała. Na podłodze.

M/G

draumkona pisze...

Iskra była nieco zdezorientowana takim gestem. Co nie oznacza, że nie był on dlań miły. Wtuliła nos w koszulę Luciena i tak trwała chwilę bez ruchu starając się zapanować nad burzą, która to miała miejsce w jej własnej głowie.
Dalej nie miała pojęcia po co się spowiada. Ale... Jakiś ciężar zniknął. Coś się zmieniło. Było jej lżej. Lepiej. Wkrótce wywinęła się Poszukiwaczowi i lekkim uśmiechem podziękowała za ten gest.
- Koronacja. Spóźnimy się. - mruknęła przypominając. Zaraz potem też zaczęła poprawiać płaszcz i wygniecione ubranie, co by choć trochę wyglądać na tej uroczystości. Szkoda, że Ymir nie dał im jakichś ciuchów na zmianę. Wyobraziła sobie siebie samą ubraną w krasnoludzką tunikę i parsknęła.

draumkona pisze...

Przyjrzała mu się. Już kiedyś pytała, a on wtedy nie udzielił zbyt wylewnej odpowiedzi. Spostrzegła, że wrzucił coś do ognia. A zaraz też kojarząc fakty, doszła do wniosku, że coś jest na rzeczy. Coś między nim, a panią Skorpion.
- Co cię męczy? - spytała, miast wylewać swoje obawy. Słuszne obawy. Z tego przecież co wiedziala, Seweryn był dobrze usytowanym rycerzem, więc jego obecność była bardzo prawdopodobna, o ile nie stała już pewnikiem na liście gości, bądź straży.
Podniosła się z podłogi i zaraz też znalazła się obok Poszukiwacza. Zmrużyła oczy podejrzliwie, ale cóz. Trudno było cokolwiek wyczytać z Lucienowej twarzy.
Szisz warknął w środku poszewki. Iskra podejrzewala, ze zakrztusił się pierzem.


M/G

draumkona pisze...

Pokręciła głową, a czarne loki zafalowały. Rozbawienie jednak nie zniknelo z jej oczu, choc dopoero co przywolala bolesne wspomnienia. Jak widac, Iskra bywala bardzo zmienna. Dogonila zaraz Poszukiwacza i poslala mu uwazne spojrzenie. Iskierki wesolosci czaily sie we fiolkowym spojrzeniu, jakby sama wlascicielka chciala go humorem zarazic,
- Nie wygladamy zbyt odswietnie. Ale wyobrazilam sobie siebie w krasnoludzkiej tunice i doszlam do wnisku,mze wole zostac we wlasnych ubraniach - wyszczerzyla zabki w usmiechu i zaraz komnate opuscila przyjmujac role przewodnika. Co jak co, ale ona juz tedy szla i pamietala droge do tej czesci Grah'knar, gdzie miescily sie komnaty Ymira i wielkie sale.

draumkona pisze...

A wiec to o Kruka chodzilo, nie o Solane. Iskra zdazyla ostatnimi czasy zasiegnac informacji w temacie tej trojcy, a doskonalym informatorem okazal sie Marcus. Co prawda,mnajpierw musiala spic go nieco, ale niebwydawalo sie jej to duza cena w zamian za to czego sie dowiedziala. W koncu Pajeczarz obserwowal ichniejsze trio od poczatku do konca. W koncu, obaj z Krolikiem pojawili sie w Bractwie sporo wczesniej.
Ponadto, spotkala kiedys Kruka, choc wtedy nie wiedziala z kim ma do czynienia. Pamietne czasy kiedy to wspomogla bande Nefryt calkiem bezinteresownie. Westchnela ukradkiem i zastanowila sie chwile nad slowami.
- Domyslam sie, ze chodzi o Kruka. Nie znam go tak jak ty, moze w ogole go nie znam, ale po tym co widzialam... Poradzi sobie. I wiedzial co na siebie sciaga opuszczajac Bractwo. - tu dlon elfki nieoczekiwanie siegnela ramienia Poszukiwacza i zacisnela sie na nim lekko, jakby Iskra starala sie jakos pocieszyc Luciena. Na ustach jej zagoscil lekki usmiech, a sama Zhaotrise wygladala jak uosobienie lagodnosci. Zniknela gdzies Iskra, ktora to jeszcze przed paroma godzinami wdala sie w bojke z Marcusem, zniknela gdzies bezwzgledna zabojczyni wysadzajaca budynki po nocach.
Byla teraz tylko Zhao w swoim czarnym szlafroku z wyszywanym smokiem na boku i rozczochranymi wlosami.

draumkona pisze...

Westchnęła. Zaraz dłoń jej zjechała po jego ręce i pochwyciła jego dłoń, a sama elfka pociągnęła go na łóżko, gdzie go zaraz siłą posadziła. Dźgnęła też palcem wypukłość na kołdrze, a Szisz w odpowiedzi warknął i umknął gdzieś, tak, że spokojnie mogła przysiąść obok mentora swojego.
- Nie jesteś stary - mruknęła zaczynając od tego co najłatwiejsze; zaprzeczenie. Poruszyła się i przysiadła na jednej nodze odwracając się przodem do niego.
- Ja wiem, że misja, wiem, że nie ma dla ciebie nic ważniejszego niż misja, ale... To był twój przyjaciel. A ty sam wyglądasz jakby cię ten kontrakt mocno... Przybił. - tak, to było dobre słowo. W oczach Iskry można było wyłowić teraz coś jeszcze, coś, czego wcześniej widać nie było; troska.
- Nieuchwytny zrobi chyba wszystko byleby ci życie uprzykrzyć... - mruknęła w zamyśleniu palcami pocierając podbródek. Wzrokiem gdzieś umknęła myśląc. Nie w głowie teraz jej było to, po co rzeczywiście przyszła; Seweryn i jego bardzo prawdopodobna obecność na balu.

M/G

draumkona pisze...

- Ten sekret to i nawet ja znam - parsknęła i dźgnęła go palcem w brzuch, a potem opuściła komnatę. Lekkim krokiem szła korytarzami i nawet nie traciła orientacji. Co jakiś czas napotykali wartowników, a tym z uśmiechem lekkim głową kiwała. Strażnicy wtedy wznosili swe topory w górę także ją pozdrawiając.
Krótki marsz i ruch zaczął się natężać. Wiele krasnoludów skierowało swe kroki do stolicy krasnoludzkiego królestwa, na koronację nowego króla. Tunele czasem nawet zatykały się, gdy zbyt wielu knurlan chciało przejść naraz. Szczęściem, dwójkę naszą ominęły wszelkie zatory i wkrótce też bezpiecznie kroczyli główną ulicą żelaznego miasta. Płonęły pochodnie, płonęły czary, a w przepaści bulgotała lawa. Dymy unosiły się z wielu kominów, a w wielu budynkach dało się słyszeć pieśni.
Wydawało się, że miasto nie pamięta rzezi. Na pozór. Ale uważny wędrowiec spostrzec mógł figurki krasnoludów poustawiane po obu stronach kamiennej ulicy. Iskra znała krasnoludzkich bogów, więc wiedziała także iż figurki stoją tu, bo zabrakło miejsc w świątyniach. A zgodnie z wierzeniami, muszą tam trafić, inaczej duch zejdzie na ziemię, by siać zamęt i zniszczenie.

draumkona pisze...

- Jeśli go nie wykonasz, to tylko dasz Nieuchwytnemu pretekst. Oboje wiemy, że tylko czeka na twoje potknięcie. - obwieściła ponurym tonem i zaraz pod adresem ich przywódcy powędrowało parę nieprzyjemnych epitetów. Na szczęście, nie wypowiedziała ich na głos.
- Z drugiej strony... Kruk być może uznał, że istnieją dla niego ważniejsze sprawy niż Bractwo i zabijanie ludzi na zlecenie. Jeśli jednak był ci przyjacielem... Powinieneś się z nim spotkać. Porozmawiać. Takich więzów nie łatwo się pozbyć. A gdybyś był pod ścianą, zawsze zabójstwo można upozorować. - może nie było to najlepsze wyjście, ale przynajmniej Kruk by żył, a i Nieuchwytny nie musiałby wiedzieć, że śmierć to jedynie pozory. Iskra się pogubiła. Jej na szczęście nikt nie kazał zabijać Ymira, albo Wilka. Albo Szept.
Zastanowiła się co by zrobiła w takiej sytuacji. Odpowiedź przyszła zbyt szybko i Zhao bała się, że to nie jest jej własna myśl.
Nieuchwytny nie słucha. Nie jest godzien przywództwa. Drgnęła jakby z zimna i zaraz też się otrząsnęła. Nie, to na pewno nie była jej myśl. Więc czyja?
Bractwo musi mieć Słuchacza, moja mała... Musi mieć Słuchacza... Niewiele jej to mówiło. Słuchanie, słuchaniem, lecz czego miałby słuchać?

M/G

draumkona pisze...

Po przejściu przez długą drogę, zaczęły się schodki. Schodki ciosane w skale, prowadzące w głąb ziemi. Iskra nie lubiła aż tak głęboko schodzić pod ziemię, ale cóż jej pozostało.
Droga w dół także była dość długa. I stosownie kręta, od czasu do czasu naznaczona pojedynczą pochodnią. Aż zeszli do niewielkiego korytarza o złotych ścianach po których płynęła woda niknąc gdzieś w podłodze. Stało tu sześciu odzianych w złote kolczugi wojowników. Wyprężyli się, pierś dumnie wypięli na widok Starszej Krwi, a zaraz jeden zastąpił im drogę.
- Wprowadzę was - zagrzmiał głos jego, choć gdy Iskra próbowała zaglądnąć w jego twarz, wydawał się jej samą brodą.
Korytarzem przeszli parę kroków, a z ciemności zalegającej dalej wyłoniły się ciężkie kamienne drzwi. Krasnolud zastukał trzy razy w środek i raz w każde z dwóch skrzydeł drzwi. Coś trzasnęło, coś szczęknęło i wrota zaczęły się z wolna uchylać.
Wnętrze było urządzone z ogromnym przepychem. Sklepienie zaokrąglone, a w nim dziura, do której wpadały pomarańczowe światła z pierwszego poziomu Grah'knar. Szeregi kolumn podtrzymywały strop i ten element zawsze kojarzył się Iskrze z Morią. Jak widać, sentyment pozostał w krasnoludach do tamtego miejsca.
Granatowy, puchaty dywan wyścielał środek sali i ciągnął od drzwi aż do podestu na którym stał tron ze skały i drogich kamieni. Między kolumnami krzątały się krasnoludy, elfka nawet widziała gdzieś jakąś kobietę. Delikatne dźwięki harfy zwiastowały muzykę w elfim wykonaniu. Cztery potężne, drewniane stoły ustawione były na planie kwadratu. Przy każdym stole ogromna ława dla gości. W powietrzu zaś unosiły się doprawdy smakowite zapachy jedzenia i wykwintnych trunków.
Iskra poczuła uderzenie w krzyż i nieomal wypluła własne nerki. Kaszlnęła i obejrzała się w dół. Nie spodziewała się nikogo innego od Ymira i też nie pomyliła się. Stał tam, uśmiechnięty okropnie w odświętnej kolczudze.
- Cieszę się, że cię widzę kruszynko.
- Witaj Ymirze - uśmiechnęła się lekko wciąż czując jak jej nerki wracają do siebie po tej dekompozycji.
Miedzianobrody natomiast zmierzył Luciena uważnym spojrzeniem i wyciągnął doń dłoń. Chyba zamierzał przywitać się w normalny, ludzki sposób.

draumkona pisze...

Westchnęła skrycie pilnując jednak, by mina jej nie zdradziła niczego niepożądanego. Myśl o misji.
- Mówi ci coś nazwisko Joserro? - spytała pozornie bez zainteresowania specjalnego. Serce jednak jej zabiło szybciej na wspomnienie Seweryna. Jego oczu. Jego twarzy. Jego srebrnych włosów skrzących się w świetle poranka. Przełknęła ślinę i w ostateczności padła na pościel rozrzucając ręce. Wzrok wlepiła w sufit.
- Seweryn Joserro. Zawsze dobrze sobie radził z manipulacją. On jest rycerzem. Jestem prawie pewna, że on tam będzie, Lu. Ona tam będzie i zrobi mi krzywdę, tak jak kiedyś obiecał.

draumkona pisze...

Ymir uścisnął dłoń Poszukiwaczowi w krasnoludzkim standardzie, czyli niemal ją miażdżąc. Cóż, Iskry też nie potraktował delikatnie. Kwestię długu pominął milczeniem.
- Chodźcie, trzeba was gdzieś posadzić. - nie powiedział jednak nic o Wilku. Najwyraźniej wieści nie były przeznaczone dla uszu osób trzecich. Iskra zamyśliła się. Czy Lucien był dla niej kimś w rodzaju osoby trzeciej? Zdecydowanie nie, był kimś więcej. Idąc więc spokojnie u boku przyszłego władcy, spytała pozornie spokojnym tonem.
- Co z Wilkiem?
Ymir nie dał po sobie poznać, że zaskoczyło go pytanie. Może nie sama treść, ale chwila w jakiej je zadano.
- To co zwykle, tkwi w Eilendyr, Starszyzna nie daje mu się ruszyć. Ojciec już ustalił kiedy przejmie po nim władzę. Coś złego dzieje się w lesie, jacyś ludzie się tam plączą, nie przekazywał szczegółów. - Ymir wskazał im jedną z ław obok której się zatrzymali. Iskra po potrawach na stole zorientowała się, że będą siedzieli wśród elfów.
Krasnolud pogładził brodę zatkniętą za pas i oddalił się w bliżej nieokreślonym kierunku i z bliżej nieokreślonym zamiarem. Znów zostali sami, przynajmniej na jakieś czas.

draumkona pisze...

- Seweryn jest sprytny. Choćbyś się dwoił i troił, choćby siedział przy mnie Królik, on znajdzie sposób żeby towarzystwem tak pokierować, by znaleźć się z kimś sam na sam. - i to była okropna prawda. I też było to coś, co Iskrę w nim przerażało. Gdyby wiedział, że jest w Królewcu, och, gdyby tylko wiedział... Dzień, dwa i już byłaby w jego mocy, czy tego chce, czy nie.
Podniosła się na łokciach, a parę kosmyków zsunęło się jej na czoło. Dmuchnęła w nie więc, ale to tylko pogorszyło sprawę.
- Kogo mamy w ogóle tam zabić? Może uda mi się jakoś przewidzieć jego zachowania... Skoro się nas spodziewają...

M/G

draumkona pisze...

W komnacie zaczynały zbierać się co ważniejsze krasnoludy, a i parę rozchichotanych elfów się zjawiło. Tron jednak pozostawał wciąż pusty. Oczekiwano kapłanów i wojowników Grimnira.
I w końcu się zjawili, akurat wtedy, kiedy Iskrze wpadł w rączki kielich wina.
Weszło sześciu knurla w białych szatach. Brody ich siwe były, jakby przyprószone śniegiem. Za nimi trzech wysokich - jak na krasnoludów - wojowników. Ich czarne brody zatknięte były za pasek, a miny wojownicze. Na samym końcu szedł krasnolud w czerwieni. Jedyny szaman jaki znalazł się w stolicy. Niósł poduszkę, a na niej spoczywała korona. Był to jedynie symbol, bo nie była zbyt okazała. Jedynie diadem, ze szczerego złota i klejnotami wysadzany. Istoty zgromadzone w sali powstały i przybliżyły się do podestu, więc i tak poczyniła Iskra.

draumkona pisze...

O ile wątpić nie śmiała w umiejętności Luciena, tak też nawet przez myśl jej nie przeszło, by lekceważyć Seweryna. Znała go zbyt dobrze.
Powtórzyła pod nosem cele jakie im wyznaczono i zaraz też zamyśliła się, czemu samego Królika tam nie poślą. Przecież medyk, który potrafi działać na szkodę, w dodatku mistrz trucizn... Ale w sumie, zabawa w przebieranki mogła być ciekawa. Jakaś odmiana, coś innego.
Cisze przerwał dźwięk rozrywanego materiału. Iskra obejrzała się za siebie i zobaczyła swojego szopa, który właśnie rozdarł poszewkę poduszki. Jęknęła zawiedziona i zaraz się do niego podczołgała po łóżku. Pochwyciła zwierzaka i nie zamierzała puścić.
- Skorpion mnie zabije. Najpierw zdemolowaliśmy pokój, teraz jeszcze Szisz poszewki psuje... I obgryzł czyjąś framugę od drzwi - zdecydowanie nie miała ochoty na umieranie z powodu swojego szopa i zazdrosnego Marcusa.

M/G

draumkona pisze...

Procesja z koroną szła tempem żółwia, ale nikt nie protestował. Nawet Iskra, którą trzeba było siłą w miejscu trzymać, teraz stała i chłonęła wzrokiem każdy szczegół poszczególnych postaci. Ten miał tam okruszek chleba, ten miał nos zaczerwieniony, o, a tamten się nie uczesał.
Podniósł się pomruk, wibrujący dźwięk z gardeł krasnoludów. Zaczynała się pieśń.
Daleko ponad Gór Mglistych mrozem,
Do podziemi głębokich i jaskiń starych.
Sosny ryczały na wysokości,
Wiatry pojękiwały nocą,
Ogień czerwony, płonąc rozprzestrzeniał się.
Drzewa niczym pochodnie rozgorzały światłem...

W miarę upływu czasu dołączały się kolejne głosy i choć Iskra słabo znała tekst, dołączyła do chóru.
Odezwały się bębny wybijające rytm kroków szamana, kapłanów i wojowników. A pieśń znów się powtórzyła. Ymir stanął przed tronem swoim czekając aż procesja podejdzie.

draumkona pisze...

Iskra chyba wiedziała kogo zabić chciała pani Krab. I wcale się jej to nie podobało.
- Nie mogę - stwierdziła prosto drapiąc szopa za uchem. A Lucien pewnie nie wiedział, czemu nie mogła, więc i zaraz pośpieszyła z wyjaśnieniami.
- Co prawda, w ciągu trzech dni spałam tyle co nic, a magii naużywałam się tyle, że teoretycznie nie powinnam z tobą w ogóle rozmawiać, ale... Dibbler nie wrócił. A miałam z nim kontrakt. Zostawiłam go w mieście, chociaż ostrzegał, że nie lubi jak detonuję coś z daleka. - przewróciła się na plecy, a szop zaraz łebek ułożył na jej brzuchu dalszych pieszczot się domagając.
- Póki on nie wróci, spać nie zamierzam. - i tyle. Choć wątpliwe było, by w końcu gdzieś w jakimś kącie się nie przespała.

M/G

draumkona pisze...

Gdyby tylko Iskra wiedziała o takowej pasji, to by zamiast mamrotać pod nosem słowa, zaczęła je tłumaczyć.
Z prawej strony tłumu wystąpił elf w biel odziany. Jego ciemne włosy spływały po ramionach, a na twarzy gościł delikatny uśmiech. Zapewne reprezentant ich rasy. Była niemal pewna, że gdyby było więcej czasu, Wilk zjawiłby się tu osobiście.
Tymczasem procesja stanęła przed Ymirem i rozpoczęły się pomrukiwania i przyciszone głosy, pradawne słowa, które wypowiadała mała rada przed każdym nowym królem ślubując tym samym wierność. Wojownicy jedynie unieśli topory w górę i zakrzyknęli chórem Topór, krew, honor!, a szaman ułożył diadem na skroniach Ymira. Iskra skłoniła głowę, uśmiechając się szeroko. Dziwnie czuła się z myślą, że obaj jej przyjaciele są monarchami.
Krasnoludy przyklęknęły na jedno kolano, elfy także skłoniły głowy. Nowy Dolny Król powiedział coś, zagrzmiał niemal swym niskim głosem.
Tradycyjna część końca dobiegła. Zaraz na jego rumianą twarz uśmiech wypłynął niknący po części w brodzie. Klasnął w ręce i wtedy podniosły się znów trele piszczałek, harfy i bębny. Iskra skinęła głową w bok wskazując stół. Czas więc i przyszedł na objadanie się do upadłego i upijanie do nieprzytomności.

draumkona pisze...

- To nie sprawiedliwe! - burknęła, zaraz poduszkę złapała i rzuciła nią w Luciena. Pech chciał, że to właśnie ta poduszkę Szisz pogryzł i porozdzierał, więc w ślad za poduszką pierz poleciał niczym warkocz jakiejś komety. I zaraz całe łóżko i kawałek podłogi były udekorowane piórami jakiegoś ptactwa. Iskra zdmuchnęła białe, puchate piórko, które osiadło jej na nosie.
- Ups... - Solanie to się na pewno nie spodoba. Gdyby Marcus nie był na nią wielce obrażony, założyłaby się z nim. No, ale, że obrażony był, to ruszać się z Lucienowego pokoju nie zamierzała i tyle.

M/G

draumkona pisze...

Iskra natomiast pamiętała, że pić już nie powinna, bo jeszcze pochoruje się i nigdy się stąd nie wydostaną. A już jej brakowało powiewu wiatru na twarzy, zapachu traw i drzew. Elfia natura nie dała się wykorzenić.
Z zapałem zabrała się za jedzenie, choć przyznać musiała, że i ją niektóre potrawy zadziwiały w swej fantazji. Jedne były ohydne, jedynie dla krasnoludów znośne, a inne z kolei sprawiały, że niemal się przy tym stole rozpływała. Między innymi były to granatowe gruszki, które jedynie tutaj rosły i stanowiły ulubiony owoc Iskry. Niczym dziwnym więc dla elfów i krasnoludów ją znających był fakt, że zaraz po zajęciu miejsca zagarnęła dla siebie cały półmisek tychże owoców.

draumkona pisze...

Usmiechnela sie do samej siebie widzac jak to Lu sie po jej bombardowaniu zbiera. Zaraz tez jednak brew zmarszczyla, jakby cos pamiec jej meczylo. I zamknela oczy usilujac sobie to cos przypomniec. I to byl blad, bowiem Iskrowy organizm tylko na to czekal.
Zaraz okropne zmeczenie ja przygniotlo, a oczu otworzyc sie nie dalo. Magia, ktora odpedzala sen nagle gdzies odeszla, zaoewne tez sie zdrzemnac. Nim Iskra odpowiedziala czyja to robota, spala juz.
Lezala na plecach na koldrze wsrod rozrzuconego pierza. Wlosy czarne rozrzucone po poscieli, w nieladzie pozostawione. Ale cale szczescie szlafor jeszcze sie ciala jej trzymal, choc pasek nieco obluzowany i dekolt sie ooglebil.
Szisz natomiast nie byl zadowolony z zaprzestania pieszczot. Jeknal okropnie, a potem spojrzal na Luciena, jakby to wszystko byla jego wina!

Mg

draumkona pisze...

Tymczasem Iskra pochłaniając gruszki z spółki z plastrami ciemnego miodu nawet nie zauważyła, że to jej pan mentor bawi się w obserwacje.
Zgarnęła zaraz sprzed nosa jakiegoś elfa srebrny dzban miodem wypełniony i jeszcze język mu pokazała. Iskrze chyba humorek dopisywał, a i w nastroju do figli była. Pełny żołądek i chwilowy spokój potrafią niekiedy zdziałać cuda.
Tymczasem Ymir siedząc na swoim miejscu, był ciągle obsypywany podarkami. Jedni przynosili skrzynie złota i stawiali wokół tronu, inni przynosili bronie najlepszej jakości. Inni instrumenty i drogocenne księgi. Iskra nie miała nic, a przyjaciółką przecież była. Zaraz rozejrzała się, a w oczach jej zawziętość się pojawiła. Złapała zaraz jakiś srebrny, nieużywany kielich i schowała go pod stołem. W obie dłonie go ujęła i sięgnęła do zapasów magii. I całkiem niepostrzeżenie stopiła kruszec i uformowała coś innego. A to coś było w tym wypadku figurką niedźwiedzia, którymi to Ymir skrycie się interesował. Szybkim ruchem postawiła figurkę na stole i zachowywała się tak, jakby zawsze tam stała, a na lekko poparzone dłonie nie zwracała uwagi, o.

«Najstarsze ‹Starsze   201 – 400 z 1313   Nowsze› Najnowsze»

Prawa autorskie

© Zastrzegamy sobie prawa autorskie do umieszczanych na blogu tekstów, wymyślonego na jego potrzeby świata oraz postaci.
Nie rościmy sobie natomiast praw autorskich do tych artów, które nie są naszego autorstwa.

Szukaj

˅ ^
+ postacie
Rinne Lasair