Nie posługuje się żadną ogólnie przyjętą nazwą,
która pomagałaby odróżnić go od innych tajnych organizacji zbierających
informacje na trenie Keronii. Rozległa siatka szpiegów, której powstanie
zainicjowała obecna królowa, Szafira Ithara Escanor, uważa się za jedyną
legalną keronijską organizację wywiadowczą i kontrwywiadowczą. Posiada rozległe struktury nie tylko w
kraju, ale także poza nim. Wciąż rekrutowani są nowi agenci. Nie istnieje
oficjalny podział na wywiad i kontrwywiad; zdarza się, że w obrębie jednej
grupy działają agenci z obu dziedzin.
Struktura
Oficjalnym i najwyższym zwierzchnikiem kerońskiego
wywiadu jest królowa. To ona
zainicjowała jego powstanie, ona także na każde swoje życzenie ma wgląd w tajne
dokumenty. Bezpośrednio podlega jej główne
dowództwo, wąska grupa bezgranicznie oddanych i najbardziej doświadczonych
szpiegów, elita wywiadu. To oni planują kolejne posunięcia i wyznaczają rejony,
które mają znaleźć się pod obserwacją. W ich posiadaniu znajduje się rejestr
wszystkich czynnych oraz uśpionych agentów. Podlegają im powoływani przez nich dowódcy grup, którzy organizują później
lokalne siatki, złożone z kilku, maksymalnie kilkunastu szpiegów. Zarówno dowódca grupy, jak i należący do niej szpiedzy
mogą co najwyżej domyślać się istnienia innych grup. Ani skład, ani szyfry czy
hasła używane w innych grupach nie są im znane, co ma stanowić zabezpieczenie w
razie dekonspiracji. Obszar działań grupy najczęściej zamyka się w granicach
jednego państwa, w tym samym kraju może działać wiele niewiedzących o sobie
nawzajem grup.
Szpieg
to w keronijskiej siatce określenie znaczeniowo węższe, niż agent - ten pierwszy to osoba
działająca na polecenie dowódcy grupy, przyjęta w szeregi wywiadu i
przeszkolona, natomiast tym drugim można nazwać zarówno informatora, podlegającego szpiegowi ale nienależącego oficjalnie
do siatki, jak i tymczasowego sojusznika, kontakt. Zdrada szpiega z zasady
karana jest śmiercią, informatora należy zlikwidować tylko wtedy, jeśli wie
wystarczająco dużo, by zagrozić siatce. Szpiedzy tworzą w terenie własne grupy
złożone z informatorów. Jeden szpieg nie zna informatorów drugiego, dlatego w
razie wykrycia ich zwierzchnika, z zasady spisuje się ich na straty. Inaczej ma
się rzecz, gdy zdekonspirowany zostanie dowódca grupy – szpiedzy po prostu
przyczajają się, czekając na wezwanie od kogoś „z góry”.
Rekrutacja
Odbywa się zazwyczaj z inicjatywy starszych stażem
szpiegów, choć w szczególnych okolicznościach możliwa jest inna droga. Kandydat
na szpiega nie musi być wcześniej informatorem, wystarczy, że ma (lub przy
wsparciu siatki mógłby mieć) dojście do kręgów, które interesują wywiad. Po
tym, jak zauważy go któryś z zaprzysiężonych agentów, zostaje poddany wnikliwej
obserwacji. Jeżeli jej wyniki są pozytywne, dochodzi do spotkania z
przedstawicielem siatki, najczęściej dowódcą grupy.
Decyzja o przystąpieniu do siatki powinna być
dobrowolna, zwłaszcza, że skutkiem dokładnej obserwacji, członkowie wywiadu
doskonale wiedzą, co zaoferować kandydatowi, by przyjął propozycję. Jeśli tak
się stanie, przyszły szpieg przechodzi szkolenie, w czasie którego bardziej
doświadczeni agenci uczą go m.in. technik szyfrowania, kamuflażu, walki, takiego
odpowiadania na pytania wroga, by uśpić jego czujność oraz - jeśli kandydat jest
niepiśmienny – także tej umiejętności. Zwieńczeniem nauki jest próba, mająca
dowieść przydatności nowego szpiega. Jeżeli przejdzie ją pomyślnie – otrzymuje
swój własny symbol, zostaje też przydzielony do którejś z grup. Tak to wygląda
w teorii, w praktyce często brakuje czasu i warunków, by szkolenie obejmowało
wszystkie niezbędne dziedziny.
ZNANI CZŁONKOWIE
WYWIADU I KONTRWYWIADU:
Główne
dowództwo
(sztabowi):
…
Dowódcy
grup:
- Donavan Ketra, dowódca
grupy „Święci”, obszar działania: pogranicze keronijsko-wirgińskie; ps. „Handrich”
Szpiedzy
w terenie:
-
Grupa „Święci”, sekcja wywiadowcza i kontrwywiadowcza:
Shel Arhin, obszar działania: wirgińska armia,
kręgi wirgińskiej arystokracji, Devealan; ps. „Khaine”
Hran Teariz,
obszar działania: Wolna Keronia,
społeczność elfów miejskich w Devealanie; ps. „Mathlann”
Ilfyna Tebi,
obszar działania: zmienny; ps.„Verena”
Informatorzy,
sojusznicy:
-
Grupa „Święci”, sekcja informacyjna:
Nemain, obszar działania: zmienny
Derran, obszar działania: Wirgnia
Khar Serun, obszar działania: Wirgnia
-
Grupa …
…
Hasła
i symbole:
-
hasło ogólne, od lat brzmiące tak samo („Mój honor brzmi: wierność”), stanowiące
jednocześnie dewizę, znane jest wszystkim szpiegom. Bywa udostępniane niektórym władcom państw, na wypadek, gdyby
zaistniała konieczność kontaktu. Wielce prawdopodobne, że znają je także
członkowie wywiadów innych krajów, stąd nie daje ono gwarancji, że rozmawia się
z keronijskim szpiegiem. To bardziej sygnał, aluzja, że ma się do przekazania
ciekawe informacje.
-
symbole indywidualne – każdy szpieg, dowódca grupy i
głównodowodzący ma swój niepowtarzalny symbol, przypisany mu w chwili
przystąpienia do siatki. Wykorzystuje się go przede wszystkim, kiedy ktoś z
głównodowodzących musi skontaktować się ze szpiegiem, którego grupa została
rozbita. Symbol taki, prócz szpiega, do którego należy, zna wyłącznie główne
dowództwo, gdyż jest on zapisany w rejestrze.
-
hasła i odzewy – ustala je osobno każda grupa, stąd nie sposób
poznać wszystkich. Zwykle składają się z sekwencji hasło - ustalony odzew –
ustalony odzew wypowiadającego hasło.
Szyfry:
-
szyfr AB – używa się go na linii głównodowodzący (sztabowi) –
dowódcy grup. Składa się z dwóch szyfrów podstawieniowych. Do zapisywania i
odczytywania wiadomości potrzebne są dwie tabele (tabela A i tabela B). Każda z
nich zawiera znaki odpowiadające literom alfabetu. Z tabel korzysta się na zmianę, pierwszą
literę wiadomości szyfrując za pomocą tabeli A, drugą – tabeli B, kolejną –
tabeli A, potem znowu B itd. W wiadomościach nie stosuje się znaków
interpunkcyjnych. Tabele przystosowane są przede wszystkim do języka kerońskiego
i wirgińskiego, choć jeśli litery na to pozwalają, można szyfrować także w
innych dialektach.
Tabela
A:
A
|
B
|
C
|
D
|
E
|
F
|
G
|
H
|
I
|
J
|
K
|
±
|
§
|
¤
|
×
|
ï
|
ø
|
Î
|
÷
|
¿
|
ð
|
¥
|
L
|
M
|
N
|
O
|
P
|
R
|
S
|
T
|
U
|
W
|
X
|
Y
|
Z
|
µ
|
Ψ
|
φ
|
ι
|
*
|
Һ
|
Ω
|
□
|
○
|
●
|
©
|
♦
|
∆
|
Ą
|
Ć
|
Ę
|
Ł
|
Ń
|
Ó
|
Ś
|
Ż
|
Ź
|
Q
|
|
{
|
}
|
+
|
=
|
%
|
-
|
@
|
Ж
|
?
|
$
|
|
Tabela B:
A
|
B
|
C
|
D
|
E
|
F
|
G
|
H
|
I
|
J
|
K
|
#
|
&
|
^
|
€
|
[
|
]
|
<
|
>
|
\
|
!
|
£
|
L
|
M
|
N
|
O
|
P
|
R
|
S
|
T
|
U
|
W
|
X
|
Y
|
Z
|
¶
|
»
|
ö
|
П
|
ю
|
ь
|
ט
|
г
|
Ө
|
׀
|
љ
|
ш
|
з
|
Ą
|
Ć
|
Ę
|
Ł
|
Ń
|
Ó
|
Ś
|
Ż
|
Ź
|
Q
|
|
9
|
8
|
7
|
6
|
5
|
4
|
3
|
2
|
1
|
0
|
|
-
szyfr książkowy – stosowany w obrębie grupy „Święci”. Do
szyfrowania niezbędny jest dłuższy tekst pisany, na który szpiedzy muszą się
wcześniej umówić. Korzystając z tekstu,
zapisuje się wiadomość, zapisując cyfry, oznaczające kolejno: stronę (lub
utwór), wers i literę. Po każdej takiej sekwencji wstawia się kropkę i zaczyna
od nowa. Jeżeli sekwencja liczy więcej, niż trzy cyfry, przed kropką dodaje się
literę, wskazującą, który element zawiera liczbę dwucyfrową (trzycyfrowych i
większych się nie stosuje). I tak kolejno: A oznacza, że numer strony/utworu
jest dwucyfrowy, B – wersu, C – litery.
Przykładowe sekwencje:
162.
(co oznacza: 1 strona, 6 wers, 2 litera)
3759A.
(37 strona, 5 wers, 9 litera)
59367AC.
(59 strona, 3 wers, 67 litera)
- szyfr ogólny – jego ogólną zasadę znają
wszyscy kerońscy szpiedzy, niezależnie od szczebla. Zakłada ona posługiwanie
się pseudonimami (znanymi tylko królowej, głównemu dowództwu i członkom w obrębie tej samej grupy) i takie
formułowanie wiadomości, by nie budziła podejrzeń osoby postronnej lub
przynajmniej była niezrozumiała. Służy przede wszystkim do kontaktu szpiega
bezpośrednio królową. Stosuje się go w
nagłych wypadkach.
______________________
[Możecie tworzyć własne postacie w obrębie siatki, dodawać nowe grupy, szyfry, hasła itd. -
dopisek autorki organizacji]
zakładki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz