Dla urlopowiczów.

Halo, tu Keronia:

   Miniony miesiąc okazał się bogatym w ważne naukowe odkrycia. Wilkołaki okazały się obojniakami. Osobom niewtajemniczonym wyjaśnimy, obojniak to ktoś, kto posiada zarówno męskie, jak i żeńskie narządy rozrodcze. O ile obecności organów wewnętrznych nie możemy w stu procentach potwierdzić - jak dotąd nie udało się przeprowadzić sekcji wilkołaka, chociaż mag Epilepticus był bliski celu, o tyle z całą pewnością mają narządy rozrodcze zewnętrzne. Wyjaśniając na przykładzie wilkołaka Dravarena, rysujące się na klatce piersiowej kształty to nie rozbudowane mięśnie, a całkiem pokaźne piersi, których pozazdrościłaby mu elfia furiatka, a które nie urosłyby tak bez udziału żeńskich hormonów. Wilkołak Dravaren doniesieniom naszego reportera zaprzecza, my jednak swoje wiemy i naszemu korespondentowi wierzymy. W końcu, kto jak nie szamanka najlepiej opisze anatomię wilkołaka.

   Tajemnica aniołów ujawniona! Nie są to legendarne, półboskie stworzenia o umiejętności lotu, lecz krewni ptaków! Świadczy o tym podobieństwo w układzie szkieletowym skrzydlatych. Mają oni, jak ptaki, spneumatyzowane, czyli wypełnione powietrzem kości, masywną kość kruczą i połączone kości kręgosłupa w odcinku lędźwiowym tworzące synsakrum. Oprócz tego, ich mięśnie barków i piersiowe są znacznie bardziej rozwinięte niż u człowieka, a mostek ma dodatkowy grzebień. Niewtajemniczonym wyjaśnimy, że właśnie te cechy stanowią o przystosowaniu ptaków do lotu. Poza tym, by w pełni potwierdzić pochodzenie skrzydlatych i rozwiać wątpliwości, mają skrzydła. To zaś definitywnie upodabnia ich do ptasich krewnych. Skąd wziął się inny kolor krwi, podatność na zranienia, tego nasi uczeni jeszcze nie odkryli, z całą pewnością natomiast, jednogłośnie, twierdzą oni, że gęsta krew jest wynikiem ewolucji i chroni przed wykrwawieniem się.

  Tak krzyknęła dziś pani Zima, po zawitaniu do Królewca. Dzisiejszy poranek powitał mieszkańców stolicy i południowych miasteczek śniegiem; na dachach leżała go mała warstwa, na ulicach też, był na drzewach, krzewach i wszędzie dookoła. I wciąż, a jest już przedpołudnie, pada. Mamy więc pierwszy atak zimy na Królestwo i tyle nam zostało z pięknej, złotej jesieni. Redaktorzy dostają też co chwila pocztowe gołębie z wieściami z kraju; wędrowcy donoszą także o opadach w Górach Mgieł. Gościńce oraz szlaki stały się śliskie i zdradliwie; kilka koni złamało nogi, wozy straciły konia, a jesienne zbiory otulił śnieg. Nikt nie spodziewał się takiej pogody. Czyżby nawet umknęła ona magom, skoro nie pisnęli słowem o nadchodzącym oziębieniu?

   Mniej lub bardziej znany podróżnik i obieżyświat, Aed “Kłopot” Senthis utrzymuje, że na nienazwanych bagnach w okolicy Dąbków odnalazł uznawany za legendarny i bajkowy gatunek. Żujpaszcze,     pieszczotliwie nazywane żujkami, małe pokraki niewielkiej wagi, o długich, zdatnych do duszenia i obdzierania ze skóry rękach i długiej szyi, małych oczkach, błyszczących w ciemności, długich zębach ożyły i zeszły z kart starych pieśni. Kanibale odżywiające się zabłąkanymi wędrowcami, polujące tylko wieczorem i nocą. Jeśli wierzyć pieśniom, zamieszkują bagna, mokradła, trzęsawiska i obszary podmokłe w pobliżu spiżarni - ludzki osad i traktów. Wykazują niewielkie zdolności magiczne, potrafią zwodniczo przypominać starego człowieka, w okropny sposób przygarbione, ich skóra pokryta jest gdzieniegdzie łuskami i wrzodami, błyszczy zielonkawobrązową ropą. Noszą poszarpane ubrania wilgotne od błota i splamione krwią ich poprzednich ofiar. Niegłupie, potrafią używać prostej broni - kije, kamienie, maczugi, wytwarzać trucizny. Mity okazały się prawdą, pieśni wzorowane na prawdzie, szkoda tylko, że oprócz pięknego i strasznego opisu nie podają, jak z takimi stworami walczyć. O ile wierzyć opowieściom naszego podróżnika, żujpaszcze można pokonać zwykłą bronią, niekoniecznie srebrną i magią. Tylko na ile normalny jest ktoś, kto krwiożerczych kanibali nazywa żujkami?

    Wszystkim znany jest obraz rycerza mężczyzny; dzielnego, silnego, szlachetnego, broniącego swej ziemi, rodziny i wyruszającego w bój. Znany jest nam też obraz kobiety noszącej zbroję, miecz przy pasie i bijącej wroga równie skutecznie, co mężczyzna. Mało kto jednak wie, że te bezbronne niewiasty, które zostają w zamkach i na włościach same, bo ich małżonek ruszył w bój, potrafią się bronić. Tak moi drodzy! Obalamy mit bezbronnej i głupiutkiej małżonki rycerza! Oczywiście są wyjątki, ale słabe według niektórych niewiasty, kiedy zostają w zamku same, potrafią go bronić. Miecz dzierżą w wypielęgnowanej dłoni pewnie, ciosy wyprowadzają cele, a i z łuku strzelać potrafią! Mądrze zarządzają też strażą i obroną, przewidują i unikają rannych po swojej stronie. Są prawdziwymi paniami domu.
   Wśród nekromantów, czarnych magów w Keronii pojawił się nowy trend? Jest nim amulet, bransoletka, naszyjnik i talizman z narządów wewnętrznych, przy czym te zwierzęce nie należą do popularnych. Takie mogą nosić udające potężne, w rzeczywistości zaś postrach na baby, wioskowe i leśne wiedźmy. Nekromanci są znacznie bardziej wyrafinowani. Szczególnie pożądane są narządy elfie, wilkołacze, szamańskie, wróżek i krasnoludów. Ludzkie, jako popularnej i najludniejszej rasy, tym samym dużo łatwiejsze do zdobycia, nie cieszą się tak wielką estymą. Wśród narządów najchętniej nabywanych - częściej zaś wyciananych z ciał ofiar, dominuje wątroba, śledziona, prawa i lewa nerka. Jelita używane są przy wróżbach i jasnowidzeniu, serce pomaga przy kreacji nowego życia. Do wzmocnienia siły zaklęcia najbardziej nadają się świeże organy - najlepiej dopiero wycięte z ciała ofiary, zakrwawione, jeszcze ciepłe od fizjologicznie wykonywanej pracy. Te stosowane jako amulety poddaje się obróbce mechanicznej i magicznej. Noszenie gnijącej wątroby i rozkładającej się, oblezionej przez robaki nerki wykracza poza możliwości i zakres tolerancji nawet najbardziej zatwardziałych magów. Śmierdzi.
   Dużo mniej odpornym na żołądkowe sensacje, estetyczne doznania i nosowe problemy magom poleca się bransoletki z kości paliczków, puszek kopytowych, naszyjniki z kości nadgarstka, zawieszki z kręgów i kości śródręcza i śródstopia, paniom zaś kolczyki. W nich też tkwi magiczna siła!

 Jesienne targi w Rivendall rozpoczęte! W śród złotych, czerwonych i kolorowych koron drzew, ustawiono stoiska i stragany. Próżno jednak szukać na nich tkanin, złota, biżuterii, czy jadła, nie ma tam też oręża ani piwowara, nigdzie nie widać zwierząt, nawet koni na sprzedaż. Targi w Rivendall to mnogość ceramiki! Można na nich już za kilka miedzianych monet kupić dzbanuszki, za srebro piękne dzbany, a za złoto całe zastawy. Wszędzie dookoła sama ceramika.
  Ceramika toczona jest na kole, także lepiona ręcznie, wytwarzana z gliny, wypalana przy ogniu, malowana przez wytwórców. Na targowisku sprzedawane są gotowe wyroby, ale można też podglądnąć rzemieślników przy pracy; zobaczyć jak wygląda na różnych etapach, jak sprawne ręce toczą ją z kawałka gliny, jak nadają jej kształt, by potem ozdobić i wypalić. Tej jesieni dominują zdobienia roślinne, ale znajdą się także motywy łowieckie, czyli coś dla myśliwego. Od mnogości kolorów aż bolą oczy; po lewej na dzbanie błyszczą błękity i zielenie, a po prawej proste zdobienie rysikiem obwija się pnączem dookoła brzuśca baniaczka na piwo.

Wróżka Pierdziuszka rządzi:

   Wróżka Pierdziuszka ziewnęła, zasłaniając dłonią usta. Było zdecydowanie za wczas na to, aby opuszczać przytulny dom i miękkie łóżko, jednak wewnętrzne oko nie pozwalało jej spać; budziło ją, wywoływało uczucie, że coś się święci, coś wisi w powietrzu, ciężkiego i mrocznego, że zaraz coś się wydarzy i zmieni znany nam świat. Zaczęło się przed północą. Za pierwszym razem zerwała się do siadu, wyrwana ze snu niczym złym urokiem; z bijącym szaleńczo sercem tłukącym się w piersi, z urywanym oddechem i potem spływającym po karku, początkowo nie wiedziała, co się dzieje. Wrażenie, że sufit zawali się jej na głowę, że pod łóżkiem czyha demon i to uczucie wewnątrz głowy, że coś jest mocno nie tak... Dobrą chwilę zajęło jej uspokojenie się i wytłumaczenie sobie, że dom się nie wali, ani nikt nie dobija się do drzwi z okrzykiem wiedźma na stos! - to była jej stała obawa. Strach, że ktoś w końcu zechce posłać ją w ogień, który ją spali. Niepokój, który ją obudził, pochodził z wewnątrz niej samej. Wewnętrzne oko, zmysł wróżbiarski, otwartość na otoczenie i jej niesłychany talent, musiały wyczuć jakąś zmianę w materii świata, na która ona zareagowała.
   Najpierw, z kubkiem kawy, spojrzała w karty; te nie powiedziały jej nic, uparcie milcząc. Szklana kula pokazywała jedynie błahe sprawy, niezależnie od tego, jak bardzo wróżka skupiała się na wewnętrznym strachu. Pierwsze fusy zapowiedziały obfitość śliwek, drugie słaby połów, czyli nic groźnego. Drugie fusy ostrzegały przed suszami, które nawiedzą kraj. To także nie było to. Smocze kości nie miały ochoty współpracować, proste zaklęcia rzucane w ogień wirowały w jego blasku, nie pokazując nic i nawet stare metody nie działały. Strach wciąż pozostał.
   Początkowo Wróżka próbowała to rozchodzić, rozgonić tę obawę. Potem znów starała się usnąć, ale i to nie przyniosło jej ukojenia. Czasami jej wspaniały dar był męczący i irytujący. Nie miała możliwości wyboru i nie mogła zdecydować o tym, kiedy wróżba, przebłysk przyszłości czy ślad minionych dni, odkryją przed nią swoje karty. Była poddana kaprysom losu. Jak liść na wodzie, goniony raz w jedną, raz w drugą stronę.
   Próbowała też zagłuszyć to uczucie medytacją. Nic nie pomogło. Trzecia kawa wywołała tylko ból głowy. A wróżka czuła coraz większą irytację i rozdrażnienie. Nie mogła spać, uspokoić się też nie bardzo, więc chodziła w kółko, drepcząc ślady w podłodze. W końcu, kiedy noc zaczęła blednąć, postanowiła wybrać się na spacer. Była to tak odkrywcza myśl, tak właściwa, że Pierdziuszka nie wahała się ani chwili. Założyła tylko puchate kapcie, szyję przewiązała szalem i wyszła ze swojego domku w ciemność.
   Noc była przyjemna. Decyzja o tym, by opuścić cztery ściany, była najlepszą od chwili przebudzenia. Lekki, chłodny wiaterek owiał twarz wróżki, odganiając zmęczenie i niepokój. Dookoła pachniało wiciokrzewem, który rozkrzewił się po okolicy, pnąc się i czepiając wszystkiego, byle wyżej, byle dalej. Małe świetliki latały dookoła, cisza aż dźwięczała w uszach. Noc była spokojna, tylko gdzieś na granicy słyszalności odzywały się pijackie krzyki, kłótnie i awantury. Królewiec żył po swojemu.
   Pierdziuszka szła przed siebie, szurając kapciami; nogi same ją niosły, właściwie nie myślała o tym, dokąd zmierza. Po prostu szła. Nocne powietrze wygoniło z jej głowy ponure myśli, rozwiało wątpliwości.
   Uliczka była pusta i cicha, rzadko kiedy ktoś się tu kręcił. Znajdowała się blisko górującego nad wszystkim muru, więc była traktowana trochę po macoszemu; dawno nie odnawiane fasady kamienic, zaniedbane ogródki, zapomniany placyk, który był kiedyś ryneczkiem. Wykruszony bruk, w którym brakowało kilku łbów i pęknięty rynsztok wcale nie zachęcały do odwiedzin. Ale po prawej stronie, całkiem niedaleko, tam stał budyneczek dwupiętrowy, z poddaszem, zbudowany z czerwonej cegły, która tworzyła wzór kowadełka. Dach miał kryty słomą, a cokół z rzecznych i polnych kamieni. Drewniane okiennice były szczelnie pozamykane, ale nawet w świetle krasnoludzkich lamp oświetlających ulicę, widać było, że budyneczek wiele przeszedł. Na przedniej fasadzie ktoś napisał precz!, a ktoś inny koślawo odpowiedział w rzyció! Drzwi wejściowe wisiały krzywo na zawiasach, przechylone bardziej na jedną stronę, a kolorowe okienko na ich środku zostało wybite i zasłonięte dziurawym materiałem. Schodki, kiedyś równiusieńkie, ktoś w jakiś sposób pokruszył. Szyld, znany wszystkim w okolicy, wiszący nad drzwiami, zamalowano czerwoną farbą i nabazgrano na nim nowy napis: żądzim i panójem!
   Naszła ją nagła myśl. Oto wewnętrzny wzrok i cudowny dar, doprowadziły ją do właściwego miejsca, które powinna odnaleźć! Poczuła spokój i ulgę; to dlatego nie mogła nic wywróżyć, dlatego ciągle czuła niepokój. Jej dar nakazywał jej przyjść tutaj i sam ją doprowadził do tego miejsca!
   Oto budynek Wieści Przepalonych Treści, przejęty przez gnomy, chylący się ku upadkowi. Zapomniana, omijana szerokim łukiem, nieodbita w ostatnim zrywie redaktorów i ich towarzyszy, redakcja. Królestwo gnomów, chodzących w brudnych onucach. Ziemia utracona.
   - Panocka! Panocka stać i poczekać! - padł rozkaz, wydany piskliwym głosikiem. - Nigdzie nie iść! - coś poruszyło się za krzywymi, ubitymi okiennicami. Błysnęło światło, za chwilę zgasło; coś szurało, jakby ktoś ciągnął ciężki worek. Dało się słyszeć tupanie wielu nóżek. I szepty, ciche, niewyraźne głosy dochodzące zza ściany.
   Wróżka nie miała ochoty czekać na to, co wylezie z budynku redakcji. Bowiem kto mógł wiedzieć, co gnomy wyczyniają w środku, jakie straszliwości przywołują do życia, jakie gnomie czary odprawiają i co kombinują? Siła ludzi i redaktorów, już raz próbowała odzyskać to miejsce i jak się to skończyło? Totalną klęską. Na murze, w świetle dnia, wciąż widniały ukruszone siłą olbrzyma blanki. Pod oknami leżały skorupy doniczek i suche, martwe roślinki. Nie udało im się, bo nie było z nimi Pierdziuszki i Wróżka dobrze o tym wiedziała. Z nią wszystko wyglądałoby inaczej.
   - Panocka podejdzie bliżej... - zachęcający głos brzmiał tak, jakby czarny mag proponował dziecku cukierka i oczekiwał, że do niego podejdzie, a wtedy go złapie i zamknie w klatce. Albo jak w tej wioskowej legendzie o złej wiedźmie w lesie, która słodkościami kusiła dzieci i paliła je potem w piecu swojej chatki. - Nie boi się...
   - Wróżka nie zniża się do takich próśb. Wróżka jest ponad doczesnym światem. Wróżka ma cele, które przewyższają maluczkich. Wróżka...
   - Pani Wróżka Pierdziuszka? - padło pytanie. Zza ścianą powstało zamieszanie; jakby do lotu zerwały się dwa tuziny ptaków, jakby tysiące stópek zaczęło tańczyć naraz. Ktoś coś krzyczał. Odgłosy wydobywające się z redakcji brzmiały niepokojąco.
   - Oszem, to ja. Jedyna Widząca, Córka Proroctw i Pani Wizji.
   - Pierdziucha poczeka!
   Wróżka nawet nie zdołała odpowiedzieć, sprostować i wyjaśnić, że wcale się tak nie nazywa, że to niegodne i nieodpowiednie nazewnictwo należy zmienić czym prędzej, bo oto... Przez lekko uchylone drzwi do redakcji, wyszedł gnom. Mały stworek w niebieskich spodenkach, ogrodniczkach, które chłopi lubili ubierać do pracy na roli. Nawet w tym świetle widać było, że jest chudy i niedożywiony.
   Gnom rozejrzał się: spojrzał w prawo, spojrzał w lewo, a nawet w górę. Posłuchał przez chwilę, a nawet powęszył i kiedy utwierdził się w przekonaniu, że nic mu nie zagraża, zastukał w drzwi pięścią dwa razy i zszedł ze schodków, zatrzymując się przed Wróżką. A zaraz za nim... Z redakcji wyłoniły się, wypłynęły drzwiami, oknami, wyszły z piwnicy i spod schodów, niczym fala przypływu, inne gnomy. Było ich całe mrowie. Zdecydowanie więcej niż ostatnim razem. Stały jeden obok drugiego wokół Wróżki, jeden za drugim. I wszystkie były w niebieskich spodenkach, i wszystkie wpatrywały się we Wróżkę. Niepokojące, aż ciarki przechodzą.
   - Panocka... - odezwał się ten pierwszy, który sprowadził pozostałych - Ty wiesz co? My pierdolimy taką robotę. To nie tak miało wyglądać! - zaczął wyrzucać z siebie stworek, a po każdym takim stwierdzeniu inne gnomy jednocześnie, w tym samym czasie potakiwały głową, potwierdzając jego słowa - Redakcja taka wspaniała... Rudera to jest. Nawet sąsiedzi już w nas kamieniami nie rzucają.
   - Nudzim się!
   - Tak!
   - Mamy tego dość!
   - Nikt nas nie szanuje!
   - Olaliście nas! To niegodne!
   - Wiesz ty co, Panocka? - zaczął gnom przewodnik, pasterz swoich owieczek, spluwając na bruk - Bierz se tę całą redakcję. My jej już nie chcemy. Znudziła nam się - i tutaj pan gnom wepchnął w ręce Wróżki pęk kluczy. - W cholerę z taką zabawą - po czym machnął wychudzoną rączką na swoich towarzyszy - Chodźta, znajdziem sobie godniejsze miejsce na chałupe! - i poprowadził ich ku lepszemu.
   Tak oto Wróżka Pierdziuszka dzierżyła w swoich rękach klucze do ziemi obiecanej. Do redakcji cudownie odzyskanej, do wyzwolonego domu ich gazetki. Teraz będą mogli tu wrócić. Dzięki niej, dzięki Wróżce... Oto jej wspaniały dar sprawił, że odzyskała to, co utracili. To dlatego zbudziła się w nocy, to stąd ten niepokój, ten strach - teraz wszystkie te uczucia minęły, zniknęły zastąpione triumfem jej umiejętności nad chaosem świata.
 
   Kilka godzin później, poranek
   Dzisiejszego dnia na ulicach, w karczmach i domach mówiono tylko o jednym; w gazetkach, na placach i rynkach słyszało się tylko jedno:
   Wróżka Pierdziuszka uratowała redakcję WPT! - wieści mówią, że nasza Jasnowidząca, minionej nocy wywalczyła dla Królewca jego redakcję! Tak, jedna kobieta dokonała tego, czego nie potrafił zastęp redaktorów wraz z towarzyszami. Jaśnie Wróżka Pierdziuszka, zbawicielka redakcji, po trudnej walce z hordą gnomów, po boju stoczonym we wnętrzu budynku, zdołała odebrać małym szubrawcom to, co należało do redaktorów. Walka ponoć była zaciekła, zarówno gnomy jak i Wróżka nie odpuszczali, do ostatniego tchu broniąc swej pozycji. Ale to Pierdziuszka triumfowała na samym końcu. Pokonane gnomy z opuszczonymi głowami uciekły z dzielnicy, gonione gniewnymi słowami Wróżki, by nigdy więcej nie odważyły się tu wrócić.
   Redakcja była wolna, odzyskana, ale... Wymagała generalnego remontu. Kosztownego remontu. Remontu od zatęchłej piwnicy, poprzez zniszczony parter i powywracane piętro, aż po dziurawy dach, włącznie z zewnętrzną fasadą. Remontu, na który nie było monet w redakcyjnym kuferku. Remontu, który może zmusić redakcję do powtarzania na ulicach: co łaska, na redakcję.

Ploteczki szurniętej dzieweczki:

*

   Lucien Czarny Cień poślubił trolla! Ściślej zaś mówiąc, poślubił trollicę. Jak brzydki, gruby, cuchnący i ponoć bezmózgi troll przemienił się w całkiem powabną, czarnowłosą elfkę o fiołkowych oczętach, do tego przyjemnie pachnącą, pozostanie tajemnicą. Jeśli coś ma wyleczyć poszukiwacza z miłostek i igraszek, to z całą pewnością wspomnienie ogromnej brodawki na kalafiorowatym nosie i gnijących, psujących się zębów. Wspomnienie posiłku trollicy, psujących się owoców i warzyw, brejowatej, czarnej masy, odbierze apetyt. Jedynym pocieszeniem jest fakt, że nie tylko on padł ofiarą podstępu. Wcześniej tak samo dał się zwieść pewien wiedźmin i pewien elfi władca. Co jak co, ta trollica wie, jak sobie poradzić w życiu, teraz zaś szuka następnej ofiary. Panowie, strzeżcie się!

   O tym, że w Wirginii wybuchł bunt niewolników, wie pewnie każdy, kto nie boi się wyściubić nosa z Keronii. Tyle, że to… nie wszystko. Zgodnie z tym, co udało się ustalić naszym rzetelnym informatorom, na czele buntu stoi nie kto inny, jak Isleen. Podobno chodziło o zemstę. Zemstę za kłopoty, za wizytę na targu niewolników i towarzystwo uciążliwego Wirgińca, który nie wiadomo, po której stronie stoi.
  
   W Keronii szerzy się kult nowego bóstwa. Wszechpotężny, podobno (jak całe zło tego świata) pochodzący z Wirgini Brakpomysł ingeruje w ludzkie losy, popychając pojedyncze osoby lub całe grupy do działań nielogicznych, absurdalnych i bezmyślnych. Kapryśne bóstwo w rekordowym tempie zdobywa wyznawców, których rozpoznać można po charakterystycznym stękaniu: “nie mam pomysłu”.
Wendigo wizytuje wioski. Podobno nikogo nie atakuje, podobno daje się ciągać miejscowym dzieciakom za rękę.

   Wydało się! Wystarczyło trochę powęszyć, po(d)słuchać i zapłacić, by dowiedzieć się, że Lucien Czarny Cień to wielbiciel świeżej, zielonej sałaty.

Keronijska Książka Kucharska Babci Gąski

Ogłoszenia Parafialne:

- Poszukuję chętnego do oddania wątroby. Nereczka też może być. Preferowana profesja: szaman - Epilepticus.
- Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie, elfi władcy znów poszukiwani. Koniecznie żywi - Starszyzna.
- Kupię krew anioła i pióra z jego skrzydeł - alchemik.
- Wynajmę wiedźmina, który zajmie się moim wierzchowcem i odgoni natrętnych łowców organów - Tkaczka Zakonu.
- Poznam sposoby na pozbycie się duchów. Pilne! - Shel.
- Zapłacę za każdą informację o wiedźmach - Morghulis.
- Kupię kwiat ethral, najlepiej świeży, ewentualnie suszony - Tiamuuri.
- Oferuję usługi transportowe. Transport morski, każdego rodzaju towar, nie dbam o jego pochodzenie - Garret, kapitan “Winnie IV”.
- Dam pracę w szlacheckim domu. Do wyboru pozycja praczki, drugiej kucharki, ochmistrza i psiarczyka. Kontakt: Vorgalthem.

Czy wiedziałeś, że:

- … Dar jest wysoki i ma duże dłonie?
- ...Silva jest tak niska, że sięga wilkołakowi zaledwie do łokcia, a on z kolei mierzy niemal dwa razy tyle i spokojnie może na jej głowie oprzeć ramię?
- … Według nieoficjalnych źródeł Szept się bardzo ładnie śmieje?
- … Do niedawna Wilk uważany był za romantyka za dychę?
- … Iskra pachnie wanilią i malinami, Szept pomarańczami, Wilk powietrzem po burzy, Darrus miętą, a Charlotte magnolią?
- …Aed pachnie mokrym kotem, a Zorana bzem, kiedy akurat nie ciągnie za sobą zapachu końskiego nawozu?
- … szamanka Silva i wilkołak Dravaren po rytualnym ślubie, który zawarli, otrzymali także tatuaże łączące ich dusze, które wykonał alfa watahy Mogaba i wódz plemienia Sokole Oko?
- … Zorana ma awersję do kieszeni, a Iskra dzieli fobię Heiany odnośnie bagien?
- … Wilk wkłada urodzinowe bambosze tylko jak myśli, że nikt nie widzi?
- … Dar nienawidzi czap zimowych na swej łepetynie?
- … Nefryt ma dwie lewe ręce do igły i nitki, dać je jej, a wyjdzie katastrofa?
- … Szept notorycznie chodzi po komnacie na boso i zapomina rękawiczek, podkrada płaszcz Wilka, bo rzekomo fajniejszy niż jej własny?
- … krew anioła różni się barwą od krwi człowieka, a niektórzy utrzymują, że jego szkielet ma też kilka cech wspólnych z ptakami?
- … Lucien Czarny Cień newralgicznie reaguje na określenie go mianem rycerza i próby doszukiwania się u niego romantyzmu, niechętnie wita też opisywanie go każdym, pozytywnie nacechowanym przymiotnikiem?
- … szamanka nie lubi kotów, Drav konkuruje z nimi o mleko, uwielbiając je pić, Charlotte konkuruje z każdym o słodycze, kochając je jeść?
- … Wilk, jak na typowego wilczego imiennika przystało, nie przepada za brokułami, preferuje za to wszelakie mięsiwa, Iskra jak na elfkę przystało kocha warzywa, zieleninę, najbardziej zaś rzodkiewki?
- … Charlotte ma niedobory w szkatułce na biżuterię, już Aed nosi więcej ozdób niż ona?
- … Nefryt korzysta z uprzejmości prywatnej krawcowej i biega w przerobionych na siebie męskich ciuchach?
- … Lucien Czarny Cień należy do nielicznych osób, które nie znoszą jezior, rzek, strumieni i morza?
- … uważa się, że Babcia Gąska to przykrywka dla lubiącego pichcić olbrzyma Jaruuta lub elfki Heiany, która wcale taka niezdarna przy kociołku nie jest?
- ... Regentka ma słabość do biżuterii i długich sukien, z sentymentu nosi przy sobie pióra najbliższych skrzydlatych, a jej wierzchowiec ma skłonność do spożywania krwi?

Dodatek:

Jak cię widzą, tak cię piszą…

Aed