Gdy przeszłość spotyka przeszłość cz. 1

        Ciepło z paleniska było nad wyraz przyjemne, zwłaszcza gdy za oknem panował taki ziąb, że nawet ptaki siedziały cicho. A jedyne piękno, jakie można było podziwiać, to lodowe paprocie malowane ręką samej natury.

- A... psik! - kichnąłem.

- Na zdrowie, przyjacielu - odezwał się krępy mężczyzna, niosąc dwa kubki z gorącą wodą oraz ziołami. – Na taką pogodę to tylko nalewka z pokrzywy.

        Skrzywiłem się. Aż za dobrze znałem jego nalewki.

- Nie masz nic... normalnego?

- Tu to norma - odparł z uśmiechem. Spojrzałem na mojego towarzysza.

        Krepy, z gęstą czarną brodą. Kubrak zrobiony ze skóry niedźwiedzia, a łeb bestii służyła jako kaptur. Mężczyzna miał co najmniej dwa metry wzrostu. Spod gęstych brwi patrzyła na mnie para bystrych oczu. Nic dziwnego że ten „małpolud” został wodzem. Mimowolnie napiłem się jego nalewki z pokrzywy. Ledwo powstrzymałem się od zwrócenia jej na podłogę.

- Mocna rzecz, co? - ryknął ze śmiechem.

- Nie da się ukryć. - wychrypiałem. Jakim cudem nie potruł jeszcze rodziny?

- To gdzie teraz?

- Słyszałem o jakichś małych wyspach. Nie dawno odkrytych.

- Tak, tez o nich słyszałem. Nikt z tamtą nie wraca.

- I tak nie mam gdzie wracać. Przecież wiesz.

- Nie twoja wina. - Mężczyzna napił się swojego „napoju”. Nawet się nie skrzywił. Czy on ma takie coś jak żołądek? Chyba, że to, co sobie nalał, to coś innego niż mam ja. Albo już nie ma żołądka od picia tego CZEGOŚ – Twój ojciec przesadził.

- Sam zrobiłem głupotę.

- Fakt. - kiepsko szło mu pocieszanie – Ale mógł Cie nie wywalać z domu.

Chciałem coś odpowiedzieć, ale do pokoju wpadła jego córka.

        Burza rudych włosów w czarnej skórze jakiegoś zwierzaka. Widząc mnie uśmiechnęła się i podbiegła się przywitać. Jej zaczerwienione policzki nadawały jej tylko niewinności.

- Co słychać, Janno? - zapytałem.

- Lepiłam bałwana z Eliasem.

- Znowu ten Elias - prychnął mężczyzna.

Dzieci. Nie ważna jak bardzo by trzaskało mrozem one i tak wyjdą się pobawić.

- Daj spokój. Nie jest zły - skarciła go córka. Widać, że go lubiła. Zwłaszcza że pretensja w jej głosie ukuła ojca do tego stopnia, że się skrzywił.

- Daj mu szansę.

- Czyją Ty trzymasz stronę?

- Niczyją. Ale daj mu się wykazać.

- Zobaczę - odburknął. Zaczynałem współczuć chłopakowi.

Siedziałem razem z nimi jeszcze przez chwilę, po czym pożegnałem się ruszyłem w swoją stronę.

        Przewróciłem się na bok. Nie wiedziałem, że umarli mogą spać. Dobra, wampiry mogą, ale coś takiego jak JA?

- Obudziłeś się. - usłyszałem jakiś głos.

Na wpół przytomny spojrzałem przed siebie. Mężczyzna w czarnym płaszczu siedział na wprost mnie. Twarz miał zasłoniętą maską.

- Ktoś ty? - zapytałem zrywając się na równe nogi.

- Przyjacielem. A teraz słuchaj. Wie kto może ci – spojrzał na śpiącą Janne – Wam pomóc.

- O czym ty gadasz?

- Jeśli będziesz chciał się dowiedzieć kim jesteś, udaj się tam.

        Po tych słowach rzucił mi świstek papieru. Gdy go złapałem i spojrzałem przed siebie mężczyzny już nie było. Rozwinąłem świstek. Była to mapa. Wciąż zaspany uśmiechnąłem się ponuro. Wiedziałem co to znaczy, a tym bardziej CO jest zaznaczone.